Ανδρέας Βιολάρης
Λένε πως οι επαγγελματίες αθλητές πεθαίνουν δυο φορές, με την πρώτη φορά να έρχεται όταν στη «σύνταξη». Όταν, μάλιστα, μιλάμε για κορυφαίους αθλητές, οι οποίοι αφιερώνουν ψυχή τε και σώματι στον (πρωτ)αθλητισμό, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να σταματήσουν αυτό που έκαναν όλη τους της ζωή. Και συνήθως, όσο πιο ψηλά φτάσει ένας αθλητής στην καριέρα του, τόσο πιο ψηλός είναι κι ο κίνδυνος να αντιμετωπίσει προβλήματα ψυχικής υγείας, με πιο συχνό την κατάθλιψη.
Για το Κριστιάνο Ρονάλντο δεν έφθασε ακόμα η στιγμή να κρεμάσει τα παπούτσια. Θεωρώ όμως, πως αυτό που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες, με αποκορύφωμα τις συμπεριφορές και δηλώσεις των προηγούμενων εβδομάδων, είναι οι πρώτες «προτραυματικές» παρενέργειες ενός ανθρώπου ο οποίος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Είναι ξεκάθαρο πως στα 38 του χρόνια (τα κλείνει σε δύο μήνες) δεν μπορεί να αποδώσει στο επίπεδο που απέδιδε για σχεδόν δύο δεκαετίες. Δεν μπορεί να είναι βασικός και αναντικατάστατος στο κορυφαίο επίπεδο. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αποδεχθεί. Του είναι πολύ δύσκολο να να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν είναι πλέον το Νο 1.
Αν και δεν είμαι ειδικός, νομίζω πως πρόκειται για μια κλασική περίπτωση σύνδρομου «tunnel vision», το οποίο επηρεάζει πολλούς κορυφαίους αθλητές, συνήθως στα τελευταία στάδια της καριέρας τους. Αθλητές όπως ο Κριστιάνο αφιερώνουν όλο τους το χρόνο σκεπτόμενοι μόνο την προπόνηση, τον επόμενα αγώνα, τα αποτελέσματα και τα προσωπικά ρεκόρ, με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Και σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν γύρω σου άτομα τα οποία μπορούν να σε προσγειώσουν στον πραγματικό κόσμο και να σου μιλήσουν με τη γλώσσα της αλήθειας. Αν κρίνουμε από τα λεγόμενα και τα γραφόμενα ατόμων του στενού του περιβάλλοντος (π.χ. πρόσφατη τοποθέτηση της αδελφής του), φαίνεται πως του κάνουν περισσότερο κακό, παρά τον βοηθάνε να έχει μια ομαλή προσγείωση στην πραγματικότητα και τη νέα ζωή.
Τα προβλήματα για τους κορυφαίους αθλητές ξεκινάνε όταν οι πράξεις δεν στηρίζουν τα λόγια. Όταν η απόδοση ενός αθλητή στον αγωνιστικό χώρο δεν είναι ικανή να στηρίξει ή να δικαιολογήσει τις προσδοκίες του κόσμου ή, καμιά φορά, και την ιδέα που μπορεί να έχει ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής για τον εαυτό του, τότε τα πράγματα παίρνουν το λάθος δρόμο.
Μιλώντας για το Λάζαρο Χριστοδουλόπουλου, δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για ένα παικταρά. Από τους κορυφαίους που πέρασαν από τα γήπεδα μας τα τελευταία χρόνια, ακόμα και στην ηλικία που ήρθε. Και καλύτερα από όλους το γνωρίζει ο ίδιος ο Λάζαρος. Και αυτό ίσως είναι μέρος του προβλήματος. Όπως είναι και στην περίπτωση του Κριστιάνο. Ο Ελλαδίτης άσος θεωρεί ακόμα τον εαυτό του κορυφαίο ποδοσφαιριστή και δεν μπορούσε να καταλάβει ή να χωνέψει το γεγονός πως έπαψε να είναι βασικός και αναντικατάστατος στην Ανόρθωση.
Ότι έγινε και με τον Πορτογάλο στην Μαν Γιουν. δεν μπορούσε με τίποτα να αποδεχθει πως δεν είναι το Νο 1. Δεν μπορούσε να χωνέψει ότι μπορεί να γίνει αλλαγή πριν ολοκληρωθεί το 90λεπτο και πολύ περισσότερο να μείνει στον πάγκο. Αποτέλεσμα; Περίεργες συμπροφορές και τερτίπια που οδήγησαν σε εσωτερικά προβλήματα, συγκρούσεις, κακές σχέσεις και τελικά στην αποχώρησή του από το σύλλογο.
Σαφώς και δεν υποστηρίζω ότι ο Λάζαρος είχε τις ίδιες συμπεριφορές ή πως δημιουργούσε τα ίδια προβλήματα στην Ανόρθωση. Δεν έφτασε στο σημείο να επικαλείται ψεύτικους τραυματισμούς ή προσωπικά προβλήματα για να απουσιάζει από προπονήσεις ή άλλες εκδηλώσεις της ομάδας. Ωστόσο, φαίνεται πως ούτε αυτός συμβιβάστηκε στην ιδέα ότι δεν ήταν πλέον το σημείο αναφορά στην ενδεκάδα. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι πλέον δεν είναι το μεγάλο αστέρι της ομάδας και ο παίκτης που με μια του ενέργεια θα ξεσηκώσει την εξέδρα ή και θα κρίνει το αποτέλεσμα ενός αγώνα.
Μήνυμα και στους υπόλοιπους
Πέραν από τις εμφανίσεις του στα περισσότερα παιχνίδια, οι οποίες ήταν κάτω του μέτριου και των πραγματικών του δυνατοτήτων, το τελευταίο διάστημα άρχισε να δείχνει στην καθημερινότητά του πως ήταν ενοχλημένος για το γεγονός ότι δεν ήταν βασικός. Συχνά-πυκνά ο Λάζαρος δεν ήταν ιδιαίτερα... ενθουσιώδης στις προπονήσεις. Και σε κάποιες περιπτώσεις, το τελευταίο διάστημα, έφθανε τα όρια του αδιάφορου. Και αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αφήσει να περνούσε απαρατήρητο από τον προπονητή, αλλά και τους συμπαίκτες του.
Φαίνεται πως ο Λάζαρος δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει την εμπιστοσύνη Μουνιόθ. Και όσο περνούσε ο καιρός έχανε πόντους, παρά κέρδιζε στα μάτια του Ισπανού. Μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να μην αγωνίζεται καθόλου. Μάλιστα, από αυτά που διαρρέουν μέσα από την ομάδα, τα πράγματα οδηγήθηκαν σε ένα σημείο όπου τα θετικά της παρουσίας του ήταν λιγότερο από τα αρνητικά. Κι όλα αυτά οδήγησαν στην περιθωριοποίηση του Λάζαρου και δημιούργησαν μια ψυχρή σχέση ανάμεσα σε αυτόν και τον προπονητή του.
Έχοντας την στήριξη της διοίκησης, ο Τσίσκο Μουνιοθ αποφάσισε πως η άμεση αποχώρηση του Χριστοδουλόπουλου θα άλλαζε προς το καλύτερο το κλίμα. Και κυρίως θα έστελνε μηνύματα και στους υπόλοιπους, ότι κανείς δεν είναι πάνω από την ομάδα. Ειδικά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο (λόγω βαθμολογικής θέσης) και σε μια κρίσιμη για την Ανόρθωση καμπή στη σεζόν.
Η ζωή στην Ανόρθωση συνεχίζεται και χωρίς τον Λάζαρο. Όπως και η ζωή στη Γιουνάιτεντ χωρίς τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Τώρα, αν η απόφαση των Μουνιόθ και Τεν Χαγκ να αποδεσμεύσουν άμεσα τους παίκτες ήταν σωστή και αν θα βοηθήσει στη βελτίωση του κλίματος και φυσικά των αποτελεσμάτων, θα το δείξει ο χρόνος. Φαίνεται, όμως, πως και στις δύο περιπτώσεις τα πράγματα οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Και δεν υπήρχε άλλη λύση από το διαζύγιο.
