Ανδρέας Βιολάρης
Οι δύο τελευταίες εμφανίσεις της Εθνικής μας δεν ήταν απλώς ελπιδοφόρες. Ήταν η τρανταχτή απόδειξη πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ποδόσφαιρο δεν είναι καταδικασμένο στη μιζέρια που μας παρουσίαζαν τα προηγούμενα χρόνια. Ούτε πρέπει να συμβιβαζόμαστε με το μέτριο και το «λίγο».
Τα τελευταία παιχνίδια ήρθαν να επιβεβαιώσουν όσα κάποιοι λίγοι φωνάζαμε (συχνά με τον κίνδυνο να θεωρηθούμε γραφικοί), αλλά και να εκθέσουν ανεπανόρθωτα πρώην ομοσπονδιακούς, αξιωματούχους της ΚΟΠ και γενικά άτομα τα οποία βολεύονταν ή κρύβονταν πίσω από φθηνές δικαιολογίες. Γιατί, αλήθεια, πόσες φορές δεν ακούσαμε το «αυτοί είμαστε», «οι Κύπριοι δεν παίζουν στις ομάδες τους» ή «δεν μπορούμε να παίζουμε δύο ματς σε τρεις μέρες»; Δηλώσεις που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά βολικά άλλοθι αποτυχίας. Ένας τρόπος να αποποιούνται ευθύνες, να μεταθέτουν την κριτική και να συντηρούν κάποιοι μια νοοτροπία ηττοπάθειας ή και την ίδια την καρέκλα τους.
Τελικά, ποιοι είμαστε; Στα μάτια μου η απάντηση είναι απλή. Σίγουρα όχι αυτοί που ήθελαν κάποιοι να μας πείσουν ότι είμαστε. Δεν είμαστε μία από τις 5-6 χειρότερες εθνικές ομάδες της Ευρώπης, όπως καταδείκνυαν τα αποτέλεσμα και πολύ περισσότερο οι εμφανίσεις μας. Δεν είμαστε τόσο χαμηλού επιπέδου ομάδα που να μην μπορεί (ή να μην δοκιμάζει καν!) να κάνει τα βασικά μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είμαστε εθνική ομάδα που της αρμόζει να παίζει αντιποδόσφαιρο, σε σχηματισμό 8-1-1 ή να «πανηγυρίζει» κάθε φορά που περνάμε οργανωμένα τη μεσαία γραμμή.
ΔΕΝ ΨΑΧΝΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Η αλλαγή των τελευταίων μηνών δεν ήταν απόρροια κάποιας στρατηγικής της ηγεσίας της ΚΟΠ. Ήρθε γιατί ένας άνθρωπος, ο Άκης Μάντζιος, έφερε νέο αέρα και νοοτροπία. Δεν είναι μάγος, ούτε ο κορυφαίος προπονητής του... Ελληνισμού! Είναι όμως ένας άνθρωπος με πίστη. Πίστη πρώτα στον εαυτό του και ακολούθως στο υλικό που έχει στα χέρια του. Χωρίς πίστη και στόχους, δεν χτίζεται τίποτα και δεν πας πουθενά.
Ο Μάντζιος δεν είναι άνθρωπος που αναζητά δικαιολογίες. Αντίθετα, τις κόβει από τη ρίζα. Φρόντισε να διώξει από τα αποδυτήρια τη μιζέρια, την αποτυχία ή και τη νοοτροπία που είχαν κάποιοι πως η διακοπή των εθνικών ομάδων είναι ευκαιρία για ταξιδάκια και διακοπές. Και το σημαντικότερο, κατάφερε να τους εμπνεύσει. Κατάφερε να τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν να κάνουν περισσότερα. Κι αυτό φαίνεται στο γήπεδο. Φαίνεται στο πάθος, στη θέληση, στην ψυχή που καταθέτουν στο γήπεδο.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που το σύνολο των διεθνών μας έδειχνε τόσο ξεκάθαρα ότι θέλει να παίζει στην Εθνική; Δύσκολο να θυμηθεί κανείς. Τώρα, βλέπεις μια ομάδα που παλεύει, που διεκδικεί, που βγάζει χαρακτήρα, που δεν φοβάται να κοιτάξει στα μάτια καλύτερους αντιπάλους, που δεν τα παρατά όταν στραβώσει κάτι στο παιχνίδι.
ΑΞΙΖΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΗΡΙΞΗ
Αν κάτι μάθαμε από τα τελευταία παιχνίδια, είναι πως η Εθνική μας μπορεί να ξανακερδίσει τον σεβασμό του φίλαθλου κοινού. Και αποκτήσαμε και εμείς ξανά το δικαίωμα να είμαστε λίγο πιο αισιόδοξοι για τη συνέχεια. Χωρίς μεγάλα λόγια και προσδοκίες. Βήμα-βήμα για να ξαναχτίσουμε το χαμένο έδαφος της τελευταίας δεκαετίας. Την ίδια ώρα όμως έχουμε και την υποχρέωση ως φίλαθλοι να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια, αρχής γενομένης από το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι με τη Βοσνία στις 9 Οκτωβρίου, στη Λάρνακα. Ραντεβού λοιπόν στην ΑΕΚ Αρένα!
