Ανδρέας Βιολάρης
Πάει και η 4η αγωνιστική. Η αυλαία έπεσε το βράδυ της Δευτέρας στο ΓΣΠ με ένα παιχνίδι που ήρθε να επιβεβαιώσει για πολλοστή φορά αυτό που φάνηκε από τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Ότι δηλαδή οι διαφορές μεταξύ μεγάλων – μικρών έχουν σμικρύνει και ο ανταγωνισμός είναι σε πολύ πιο ψηλά επίπεδα.
Η εικόνα και η τροπή που είχε ο αγώνας ΑΠΟΕΛ - ΠΑΕΕΚ δεν μπορεί παρά να έχει προκαλεί αίσθηση. Μπορεί οι γαλαζοκίτρινοι διέρχονται μια κρίση ταυτότητας και η πίεση πριν το ματς να ήταν αφόρητη, ωστόσο , λίγοι θα περίμεναν ότι η ομάδα της Κερύνειας θα παρουσίαζε τόσο ανταγωνιστικό πρόσωπο παίζοντας για 90 λεπτά με δέκα παίκτες.
Δεν μπορώ να πω ότι μου προκάλεσαν την ίδια έκπληξη οι εντός έδρας απώλειες της Ομόνοιας ή η ήττα της Ανόρθωσης στο Τσίρειο. Πάφος και Άρης ξόδεψαν πολλά εκατομμύρια για να προσθέσουν ποιότητα και εμπειρία στο ρόστερ και ο χρόνος θα μας φανερώσει αν έχουν τις δυνατότητες να διεκδικήσουν με αξιώσεις μια θέση στην εξάδα και ένα από τα πέντε ευρωπαϊκά εισιτήρια. Το πρώτο δείγμα πάντως είναι ενθαρρυντικό. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στην Δόξα, η οποία πραγματοποίησε πολύ καλές εμφανίσεις, καθώς και στους Ολυμπιακό - Εθνικό οι οποίοι έχουν την προοπτική να παίξουν καλύτερο ποδόσφαιρο και να πάρουν περισσότερους βαθμούς.
Μπορεί να διανύουμε τα πρώτα χιλιόμετρα του μαραθωνίου, ωστόσο, φαίνεται πως το πρωτάθλημα μας διαθέτει όλα τα απαιτούμενα συστατικά για να εξελιχθεί σε ένα από τα πιο απρόβλεπτα και συναρπαστικά στον 21ο αιώνα. Κάποιοι θα πουν ότι προτρέχουμε. Και πως θα ήταν καλύτερα να έχουμε ενώπιον μας ένα μεγαλύτερο δείγμα πριν καταλήξουμε σε πιο ασφαλή συμπεράσματα για τις πραγματικές δυνατότητες και τους στόχους που μπορεί να διεκδικήσει η κάθε ομάδα.
Στο τέλος της ημέρας όμως δεν έχει και καμία σημασία πως θα εξελιχθεί η φετινή σεζόν και πόσο συναρπαστικό θα είναι το πρωτάθλημα των 12 ομάδων. Κάποιοι συμφώνησαν και προαποφάσισαν πως το υφιστάμενο φόρματ είναι... σκάρτο και από την επόμενη σεζόν - και για τουλάχιστον για ένα διάστημα τριών χρόνων - το πρωτάθλημα Α’ κατηγορίας θα διεξάγεται με 14 ομάδες.
Το όλο σκηνικό μου θυμίζει ένα μικρό παιδί το οποίο ξετυλίγει ένα λαχταριστό γλειφιτζούρι και πριν καλά – καλά αρχίσει να το απολαμβάνει του το αρπάζουν από τα χέρια και ο μικρός μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Αυτό μάλλον θα συμβεί και με το φετινό πρωτάθλημα. Γνωρίζαμε πριν ακόμη ξεκινήσει πως οποιαδήποτε και να είναι η εξέλιξη του, όσο συναρπαστικό και αμφίρροπο και να αποδειχθεί, με την ολοκλήρωσή τους θα μας το αρπάξουν από τα χέρια για να επιστρέψουμε στο πρωτάθλημα 14 ομάδων.
Νοιάζονται για το ποδόσφαιρό μας;
Το γιατί και πως θα επιστρέψουμε στις 14 ομάδες είναι λίγο πολύ γνωστό. Και δεν υπάρχει και ουσία να το συζητάμε. Προσωπικά μου προκαλεί γέλιο ένα από τα βασικά επιχειρήματα που κατά καιρούς ακούμε από κάποιες ομάδες: «περισσότερες ομάδες στην 1η κατηγορία, περισσότεροι Κύπριοι». Μου προκαλεί γέλιο κυρίως γιατί βγαίνει από το στόμα προέδρων και παραγόντων οι οποίοι γνωρίζω από πρώτο χέρι πως δεν κόπτονται ούτε στο ελάχιστο για το καλό του Κύπριου ποδοσφαιριστή, ούτε αγαπάνε το (κυπριακό) ποδόσφαιρο, παρά μόνο ενδιαφέροντα για τα προσωπικά συμφέρον.
Εδώ δεν είμαι καν σίγουρος -γιατί δεν με έχουν πείσει για το αντίθετο- αν η ίδια η ΚΟΠ νοιάζεται πραγματικά και αν αγαπά τον Κύπριο ποδοσφαιριστή και το ποδόσφαιρό μας. Για το τελευταίο θα επιχειρηματολογήσω μέσω αρθρογραφίας σε μια από τις επόμενες εβδομάδες. Μέχρι τότε, απολαύσετε το... γλειφιτζούρι, πριν μας το αρπάξουν από τα χέρια.
