Ανδρέας Βιολάρης
Η αγωνιστική περίοδος 2024/25 ολοκληρώθηκε ουσιαστικά χθες για την Ομόνοια. Και μαζί έφθασε το τέλος των ψευδαισθήσεων για αυτούς που αρνούνταν να δουν κατάματα την πραγματικότητα. Ποια ήταν αυτή; Ότι οι χειρισμοί και οι αποφάσεις που λήφθηκαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς οδήγησαν σε μία ακόμα σεζόν (την 4η συνεχόμενη) που η Ομόνοια δεν κατάφερε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Και απλά έμενε να μάθουμε αν θα υπάρξει ένα γλυκό φινάλε, με μία ακόμα παρουσία σε τελικό κυπέλλου για να μετριαστεί η απογοήτευση και ταυτόχρονα να μπουν – ξανά –τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε η πρόκριση για τον μεγάλο τελικό είχε φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του Γιάννη Αναστασίου. Την γνώμη μου για τον Ελλαδίτη την έχω καταθέσει εδώ και καιρό. Όχι τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά σε μια περίοδο που η άποψη ότι δεν είναι ο καταλληλότερος ή πιο ικανός δεν ήταν καθόλου δημοφιλής. Ήταν ακόμα η περίοδος που ο ίδιος, η διοίκηση και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου περηφανεύονταν για το αήττητό σερί και για το γεγονός ότι βρίσκονταν στην διεκδίκηση των τριών στόχων. Και την ίδια ώρα έβλεπαν σαν κόκκινο πανί όποιον τολμούσε να ασκήσει κριτική στον απέναντι στο πρόσωπό του. Το θέμα πλέον δεν είναι ο Αναστασίου. Όπως δεν ήταν ο Λένον, ο Φερέρα, ο Ρέκνταλ ή ο Νταμπράουσκας.
Λογικό είναι μετά από μία αποτυχημένη σεζόν τα βλέμματα να στρέφονται προς τα πρόσωπα που είχαν στα χέρια τους τις τύχες της ομάδας. Προπονητές, τεχνικοί διευθυντές, στελέχη με ρόλο και εξουσίες. Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, η ευθύνη δεν μοιράζεται ισόποσα και στην κορυφή της ιεραρχίας υπάρχει πάντα ένας: ο πρόεδρος.
Το ποδόσφαιρο στη σύγχρονη εποχή δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, αλλά μια επιχείρηση και οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες εξαρτώνται και από τις δικές του αποφάσεις. Ως επικεφαλής του οργανισμού δεν είναι απλά υπεύθυνος για τις δικές αποφάσεις, αλλά και για αποφάσεις που έλαβαν άτομα που ο ίδιος επέλεξε. Και η αποτυχία των άλλων, κατά συνέπεια, είναι και δική του αποτυχία. Ο κ. Παπασταύρου απέτυχε να δει τα προφανή προβλήματα και να αποτρέψει ην πορεία του πλοίου προς τα βράχια, με αποτέλεσμα να κλείσει με τον πλέον άδοξο τρόπο μία χρονιά που ξεκίνησε με μεγάλα όνειρα, φιλοδοξίες και χωρίς το παραμικρό ελαφρυντικό αποτυχίας.
Το άλλοθι και η… πλάτη της ΑΕΚ!
Αναφορές και απόψεις ότι το ύψος του προϋπολογισμού της Πάφου και του Άρη ήταν αποτρεπτικό για να διεκδικήσει κάποια από τις παραδοσιακά μεγάλες ομάδες του νησιού το πρωτάθλημα είναι τουλάχιστον αστείες, αλλά και το απόλυτο άλλοθι της δικής τους αποτυχίας. Στη βάση αυτής της λογικής είναι σαν να προεξοφλούν από τώρα την αποτυχία των επόμενων χρόνων, έχοντας το τέλειο άλλοθι!
Όπως μας έχει μεταφερθεί, ο - εκτός συναγωνισμού - προϋπολογισμός της Πάφου και οι κινήσεις που έκαναν οι πρωταθλητές τον Ιανουάριο ήταν ο μοναδικός λόγος που ο κ. Παπασταύρου αποφάσισε πως δεν αξίζει να μπει σε περιττά έξοδα τον περασμένο Γενάρη και γενικότερα να προβεί σε διορθωτικές ενέργειες που θα επέφεραν και επιπλέον κόστη στην εταιρεία.
Δεν μας είπε όμως ο κ. Παπασταύρου πως εδώ και μια τετραετία η Ομόνοια βλέπει την πλάτη μιας ομάδας η οποία έχει πολύ πιο χαμηλό μπάτζετ από το δικό του. Ποια είναι η δικαιολογία για το γεγονός ότι για 4η σερί χρονιά είναι πίσω από την ΑΕΚ; Πως εξηγεί πως μια ομάδα με πολύ πιο χαμηλό μισθολόγιο απέκλεισε άνετα τη δική του στα ημιτελικά του κυπέλλου;
Είναι ικανοποιημένος από την παρουσία του κ. Αναστασίου; Είναι ικανοποιημένος από τη δουλειά που έκαναν οι υφιστάμενοί του; Έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν; Αποτυπώθηκε στον αγωνιστικό χώρο το ύψος του μπάτζετ και η χρηματιστηριακή αξία του ρόστερ της Ομόνοιας; Είναι αυστηρός κριτής του εαυτού του; Είναι φιλόδοξος ή συμβιβάζεται με την μετριότητα που βλέπουμε την τελευταία τετραετία (στο πρωτάθλημα); Διαθέτει διορατικότητα; Είναι αποφασισμένος να πάρει γενναίες αποφάσεις, όπως απαιτεί το πόστο του;
Ως ηγέτης, ο κ. Παπασταύρου οφείλει να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη του για να δει τον κύριο υπαίτιο των συνεχόμενων αποτυχιών. Οφείλει να βγει μπροστά, να αναγνωρίσει και να διορθώσει τα λάθη και με περισσότερη σοφία να προχωρήσει στην επόμενη μέρα. Για να ανακάμψει η Ομόνοια και να ξαναγίνει ανταγωνιστική μετά από πέντε σεζόν (!) απαιτούνται πιο σωστές επιλογές, αποφάσεις και όχι απαραίτητα μεγαλύτερα μπάτζετ. Απαιτείται αναθεώρηση στρατηγικής ή και των προσώπων που τη διαχειρίζονται. Απαιτείται ικανότητα, διορατικότητα και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Όσο δεν αλλάζουν νοοτροπία και διαδικασίες, καμία νέα σεζόν δεν θα είναι πραγματικά… νέα, παρά μόνο μια επανάληψη της προηγούμενης, απλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
