Ανδρέας Βιολάρης
Σε αυτή την αδυσώπητη εποχή των αριθμών, ευτυχώς εμφανίζονται ακόμα παίκτες, όπως ο Λαμιν Γαμάλ, που μας υπενθυμίσουν πως το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα τέχνη.
Το 2024-2025 γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Μπαρσελόνα, ως η σεζόν που έφερε την κατάκτηση του εγχώριου double (treble με το Σούπερ Καπ) για 7η φορά στα 126 χρόνια ζωής του συλλόγου και 3η στον 21ο αιώνα. Μια σεζόν που ξεκίνησε με φοβερά προβλήματα, περιορισμένους πόρους και προσδοκίες, αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Φλικ, αλλά και το… φόβο ότι η ομάδα της Καταλονίας θα ζούσε στη σκιά της Ρεάλ, όχι μόνο φέτος, αλλά για τα επόμενα αρκετά χρόνια.
Όπως σημείωσα σε αρθρογραφία μου τον περασμένο Οκτώβριο (Το tiki-taka πέθανε, το “flicki-flacka” είναι εδώ!) ο Χάνσι Φλικ έκανε, με τον πλέον πειστικό και θεαματικό τρόπο, πράξη τις υποσχέσεις του. Ο 59χρονος τεχνικός έβαλε ταφόπλακα στο περίφημο, απόλυτα επιτυχημένο και λατρεμένο - σε βαθμό εμμονής – tiki-taka, το οποίο (επαν)έφερε ο Πεπ Γκουαρδιόλα και πέρασε στο σύλλογο τη δική του, «γερμανική» φιλοσοφία.
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες κλήθηκε να δουλέψει μόνο ιδανικές δεν ήταν. Ο Γερμανός ήταν αναγκασμένος να εφαρμόσει το απαιτητικό του πλάνο σε ένα δύσκολο περιβάλλον, γεμάτο οικονομικούς και αγωνιστικούς περιορισμούς. Οικονομική στενότητα, λίγα χρήματα για μεταγραφές, αβεβαιότητα γύρω από την εγγραφή ποδοσφαιριστών και πολλοί τραυματισμοί συνέθεσαν το σκηνικό του περασμένου καλοκαιριού.
Ωστόσο ,τίποτα από αυτά δεν αποτέλεσε εμπόδιο ή άλλοθι για τον Φλικ. Μετά από μια πορεία-έπος, χτισμένη πάνω στη δική του στρατηγική ιδιοφυΐα, τη λάμψη και την άγνοια κινδύνου των νεαρών αστέρων, την ποιότητα και την εμπειρία των «παλιών» και την ικανότητα του Γερμανού να πάρει το μέγιστο από κάθε παίκτη ξεχωριστά, οι «μπλαουγκράνα» κατέκτησαν όλους τους εγχώριους τίτλους, ενώ έφθασαν και δύο λεπτά μακριά από τον τελικό του Champions League
ΟΙ ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
Το πρώτο κλειδί της επιτυχίας ήταν η πίστη και η αφοσίωση των ποδοσφαιριστών στο πρότζεκτ Φλικ, σε συνάρτηση με το εντυπωσιακό ξεκίνημα στη σεζόν, το οποίο όπλισε άπαντες με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Αν όμως πρέπει να σταθούμε σε μονάδες που έκαναν τη διαφορά τότε στο κάδρο εμφανίζονται πολλοί παίκτες, ο καθένας με το ρόλο και τον τρόπο του.
Ο Πέδρι, πιο ώριμος από ποτέ, με την απίστευτη ηρεμία, αίσθηση χώρου, οξυδέρκειά και αστείρευτη ενέργεια, αποτέλεσε τον εγκέφαλο της μεσαίας γραμμής. Την κινητήριο δύναμη της «γερμανικής» μηχανής. Για να δούμε την καλύτερη έκδοση του Πέδρι συνέτεινε ο (φετινός) Φρένκι ντε Γιονγκ. Ο Ολλανδός επέστρεψε στα καλύτερά του, προσφέροντας ποιότητα, ωριμότητα και σταθερότητα στο νευραλγικό χώρο του κέντρου.
Τι να πει κανείς για τον Παού Κουμπαρσί; Ένα παιδί που είχε το… θράσος και την προσωπικότητα να καθιερωθεί στα 16 του χρόνια σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ στον κόσμου και σε μια τόσο απαιτητική θέση όπως αυτή του κεντρικού αμυντικού. Καθαρό μυαλό, ηρεμία, ευελιξία, εξυπνάδα, εξαιρετικός με την μπάλα (σ.σ. πρώτος σε μεταβιβάσεις στη φετινή La Liga), ο «Κούμπα» δείχνει πως έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς στην ιστορία του συλλόγου. Την καλύτερη σεζόν της καριέρας του πραγματοποίησε και ο Κουντέ, εντυπωσιακή ήταν και η πρόοδος του Μπάλντε, όπως και η παρουσία του Ινίγο από ένα σημείο στη σεζόν και μετά.
Πολυτιμότερος της φετινής χρονιάς δεν ήταν άλλος από τον… δίδυμο αδελφό του Ραφίνια. Αυτόν τον τύπο που εμφανίστηκε από κάποιον άλλο πλανήτη για να αντικαταστήσει την αόρατη εκδοχή του αδελφού του, προσφέροντας 35 γκολ, 25 ασίστ και μερικές βραδιές που θα θυμούνται για χρόνια οι φίλοι της Μπάρσα. Και αφού μιλάμε για τέρματα, δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα τα 40 (!) που σημείωσε ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος, ο Ρόμπερτ Λεβαντόσκι, όπως και τα γκολ τεράστιας σημασίας που πέτυχε μέσα στο 2025 ο Φεράν Τόρες.
ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΧΩΡΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν είναι μόνο στατιστική, γκολ και ασίστ. Οι πίνακες και τα γραφήματα δεν αντικατοπτρίζουν πάντα το μέγεθος και την σπανιότητα ενός ταλέντου. Υπάρχουν εκείνες οι μοναδικές περιπτώσεις που η ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει σε νούμερα και στατιστικά. Σε αυτή την αδυσώπητη εποχή των αριθμών, ευτυχώς εμφανίζονται ακόμα παίκτες, όπως ο Λαμιν Γαμάλ, που μας υπενθυμίσουν πως το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα τέχνη. Κάτι πολύ όμορφο, που ξεσηκώνει την εξέδρα. Μας σηκώνει από τον καναπέ. Κάποια στιγμές μαγείας δεν μετριόνται με κομπιούτερ και αριθμούς. Καταγράφονται για πάντα στη μνήμη σου και όχι σε στατιστικές κάρτες. Κάποια πράγματα δεν έχουν καν εξήγηση. Απλά τα βλέπεις. Τα χαζεύεις. Τα «νιώθεις». Σαν να σταματά ο χρόνος. Ή, καλύτερα, σαν να γυρίζει πίσω, σε άλλες αποχές, όπου η ατομική ικανότητα και η ελευθερία των παικτών ήταν πιο πάνω από τακτικές.
Αυτές τις μνήμες και συναισθήματα μας ξύπνησε ένα παιδί 16-17 ετών, που κατάφερε όχι απλά να καθιερωθεί, αλλά να γίνει ο ηγέτης και ο σταρ σε δύο κορυφαίες ομάδες, όπως η Μπαρσελόνα και η Εθνική Ισπανίας. Και απόλυτα φυσιολογικά, γεννάται αβίαστα το ερώτημα «που μπορεί να φτάσει τα επόμενα χρόνια αυτός ο πιτσιρικάς». Δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς. Την απάντηση θα μας τη δώσει μόνο το μέλλον. Για την ώρα, ας απολαύσουμε το παρόν.
