Ανδρέας Βιολάρης
Ήμασταν και αυτή τη φορά τυχεροί. Ούτε τώρα χρειάστηκε να ντυθεί στα μαύρα κάποια οικογένεια. Αν και φτάσαμε και πάλι πολύ κοντά, καμία μάνα δεν θα χρειαστεί να κλάψει το νεκρό παιδί της πάνω από ένα φέρετρο. Ωστόσο, με τη συχνότητα και τη βιαιότητα που λαμβάνουν χώρα τα επεισόδια το τελευταίο διάστημα, δυστυχώς δεν θα αργήσει να έρθει αυτή η μέρα.
Η εύκολη απάντηση στην ερώτηση για το ποιοι ευθύνονται για τις σοκαριστικές εικόνες που παρακολουθούμε κατ’ επανάληψη τους τελευταίους μήνες, εντός και εκτός γηπέδων, είναι: «οι ίδιοι οι οργανωμένοι». Και δεν είναι και λανθασμένη. Ως πότε όμως θα δείχνουμε το δάχτυλο της ευθύνης μόνο στους χούλιγκαν; Ως πότε θα κρύβονται κάποιοι πίσω από αυτά προβληματικά παιδιά, τα οποία πάνε στο γήπεδο υπό την επήρεια ναρκωτικών και αλκοόλ, χωρίς να τους ενδιαφέρει καν το αποτέλεσμα του αγώνα; Αυτά τα παιδιά είναι μέλη της προβληματικής κοινωνίας στην οποία ζούμε, όπου η παραβατικότητα των εφήβων και των νεαρών αυξάνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Ένα φαινόμενο το οποίο πηγάζει από κοινωνικούς, οικογενειακούς ή και οικονομικούς παράγοντες.
Ότι και να είναι αυτά τα παιδιά, όποιο και να είναι το κοινωνικό ή οικογενειακό τους υπόβαθρο, ότι και να τους οδηγεί στις απαράδεχτες πράξεις, πρόκεται για άτομα τα οποία είναι πολύ καλά γνωστά στους ίδιους τους παράγοντες των ομάδων. Ξέρουν ποιοι είναι. Κάποιους τους γνωρίζουν ονομαστικά ή ακόμα και προσωπικά. Ωστόσο, για λόγους που θεωρώ πως είναι ευνόητοι, δεν τολμούν να στραφούν εναντίον τους. Ούτε έχουν τη βούληση - ενώ διαθέτουν τους μηχανισμούς- να δώσουν ονόματα και διευθύνσεις. Θα ήθελα να ήξερα αν θα κρατήσουν την ίδια στάση όταν έρθει και πάλι η ώρα να πληρώσουν μεγάλα πρόστιμα και να παίζουν παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών. Που για να πω την αμαρτία μου, εύχομαι να συμβεί και ας τιμωρηθεί το 95% των υγιών φιλάθλων. Ακόμα και αυτοί, με το δικό τους τρόπο πρέπει να αντιδράσουν. Αν όχι ενάντια των λίγων ανεγκέφαλων οι οποίοι χαλούν το ποδόσφαιρό μας και αμαυρίζουν το όνομα της ομάδας τους, σίγουρα απέναντι στη διοίκηση των ομάδων τους για την ανοχή που επιδεικνύει.
Πολύ μεγαλύτερο είναι το μερίδιο ευθύνης της Αστυνομία. Μας έχει αποδείξει πολλάκις πως δεν θέλει ή δεν μπορεί να περιορίσει το φαινόμενο. Και δεν ξέρω τι είναι πιο ανησυχητικό από τα δύο. Και όταν λέω αστυνομία, σαφώς και δεν αναφέρομαι στους απλούς μεροκαματιάρηδες αστυνομικούς, οι οποίοι να πηγαίνουν στα γήπεδα χωρίς να γνωρίζουν αν θα επιστρέψουν σπίτι και σε ποια κατάσταση θα είναι. Αναφέρομαι σε αυτούς που φοράνε τις γραβάτες και τα «νισιάνια».
Αναφέρομαι σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για τις αστυνομικές συσκέψεις πριν από τα παιχνίδια. Αυτούς που καταστρώνουν πλάνα δράσης. Αυτούς που αξιολογούν και αποφασίζουν ότι είναι «χαμηλής επικινδυνότητας» ένας παιχνίδι (φούτσαλ) ανάμεσα στην Ομόνοια και το ΑΠΟΕΛ, στο οποίο γνώριζαν εκ των προτέρων ότι το 70-80% των φιλάθλων θα ήταν οργανωμένοι! Είναι οι ίδιοι που αξιολόγησαν ως «μέτριας επικινδυνότητας» το παιχνίδι ΑΠΟΕΛ - ΑΕΛ στο ΓΣΠ (!), το ντέρμπι που έχει ίσως το πιο «αμαρτωλό» παρελθόν σε ότι έχει να κάνει με επεισόδια και συγκρούσεις οπαδών τα τελευταία τριάντα χρόνια. Είναι οι ίδιοι που καταγράφουν ψευδείς αναφορές στις εκθέσεις τους σε μια προσπάθεια να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες (σ.σ. για το συγκεκριμένο θέμα θα επανέλθω σύντομα με στοιχεία και αποδείξεις).
Τι να πούμε για την Πολιτεία; Τα άτομα που πανηγύριζαν για την εξάλειψη της βίας (η οποία φυσικά οφειλόταν στο ότι είχαν αδειάσει τα γήπεδα και όχι στις πετυχημένες τακτικές και αποφάσεις τους), σήμερα παρακολουθούν με απάθεια το τέρας της βία να ξαναγιγαντώνει. Και απλά κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και δεν τολμούν να αναλάβουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Και όσο η Πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα. Και αργά ή γρήγορα, με μαθηματική ακρίβεια, θα έρθει η ώρα που θα θρηνήσουμε και θύματα. Και τότε θα χύνουμε όλοι μαζί κροκοδείλια δάκρυα.
