Ανδρέας Βιολάρης
«Κατά την άποψη του γράφοντα, ο Νορβηγός είναι καμένο χαρτί και δεν έχει τίποτα περισσότερο να προσφέρει στην Man Utd. Και όσο καθυστερεί η απομάκρυνση του, τόσο θα μειώνονται και οι πιθανότητες να σωθεί η φετινή σεζόν και καθυστερεί η διαδικασία επιστροφής του συλλόγου εκεί που του αξίζει. Χωρίς, επαναλαμβάνω, να είναι αυτός ο Νο1 υπαίτιος για την σημερινή κατάντια των ”κόκκινων διαβόλων”».
Το συγκεκριμένο απόσπασμα αποτέλεσε τον επίλογο μου σε άρθρο μου που δημοσιεύτηκε Οκτώβριο του 2019, με τίτλο «Το τέλος των ψευδαισθήσεων». Δύο χρόνια μετά, το τέλος ακόμα δεν έφθασε. Και οι ψευδαισθήσεις παραμένουν… ψευδαισθήσεις!
Παρά την όποια βελτίωση και κάποια ρεκόρ που πέτυχε ο Ole Gunnar Solskjaer σε αυτά τα δύο χρόνια, η άποψή μου όχι απλά δεν άλλαξε, αλλά ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο. Τι να κάνω τα το αήττητο σερί των 29 εκτός έδρας αγώνων, όταν την ίδια ώρα οι «κόκκινοι διάβολοι» κατέγραψαν το χειρότερο εντός έδρας ρεκόρ στην ιστορία τους; Εντυπωσιακός, ομολογουμένως, και ο απολογισμός του Νορβηγού στις μονομαχίες του με τον Guardiola και γενικότερα στα ντέρμπι απέναντι στις υπόλοιπες ομάδες του Top-6. Δεν μπορούμε όμως να κλείσουμε τα μάτια στους 41 χαμενους βαθμούς σε σύνολο 28 αγώνων στο Old Trafford κόντρα σε «μικρομεσαίες» ομάδες(!) ή τους τέσσερις αποκλεισμούς σε ημιτελικά και τον τρόπου που χάθηκε ο περσινός τελικός του Europa League, με τον ίδιο να έχει καθοριστική ευθύνη.
Δύο χρόνια και... μισό δις ευρώ μετά!
Αυτά τα δύο χρόνια δεν έχω δει κάποια φοβερή βελτίωση στον τρόπο που αγωνίζεται η United. Ούτε έχω διαπιστώσει να έχει κλείσει η ψαλίδα από τις ομάδες των Guardiola και Klopp. Κάτι που θα περίμενε κανείς να συμβεί μετά από τρία χρόνια παρουσίας στον πάγκο, με μισό δισεκατομμύριο ευρώ για μεταγραφές (!) και πλέον με σημαντική ποιότητα στο ρόστερ. Μια ποιότητα η οποία δεν αποτυπώνεται στις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα της United. Και για αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελεί πρώτα και κύρια ευθύνη του προπονητή.
Το σύγχρονο ποδόσφαιρο θυμίζει πιο πολύ από ποτέ μια παρτίδα σκάκι. Η κάθε κίνηση, από την πρώτη μέχρι την τελευταία, μπορεί να καθορίσει τον νικητή ενός αγώνα ή και μιας διοργάνωσης. Στο υψηλότερο επίπεδο, το οποίο μπορεί να συναντήσει κανείς στην ίδια πόλη (Μάντσεστερ) ή 30 μίλια δυτικότερα (Λίβερπουλ), υπάρχουν ξεκάθαρες τακτικές, κινήσεις στον αγωνιστικό χώρο, με συγκεκριμένη λειτουργία, τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά και γίνονται όλα αυτοματοποιημένα και πολύ γρήγορα. Οι ποδοσφαιριστές έχουν ξεκάθαρους ρόλους, γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, χωρίς να τους αφαιρείται η δυνατότητα να ξεδιπλώσουν στον αγωνιστικό χώρο την ατομική τους ποιότητα.
Ομάδα και προπονητής χωρίς ταυτότητα
Κατά την άποψή μου, η Man Utd παραμένει μια ομάδα χωρίς ταυτότητα ή συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού και στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην ατομική ποιότητα κάποιων ποδοσφαιριστών. Επίσης, δύσκολα μπορώ να διακρίνω και να πω με σιγουριά τι είδους προπονητής είναι ο Ole Gunnar Solskjaer και ποια είναι η προπονητική του φιλοσοφία.
Σαφώς και ο “OGS” είναι μια σημαντική μορφή για την Manchester United. Και έχει συνδέσει το όνομά του με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του συλλόγου. Και ναι, είναι και ένας καλός προπονητής. Είναι όμως αρκετό για ένα κλαμπ του βεληνεκούς της United να έχει απλά στον πάγκο της ένα «καλό προπονητή»; Με βάσει ποιο δείγμα και ποια διαπιστευτήρια είναι ο καταλληλότερος για την τεχνική ηγεσια των «κόκκινων διαβόλων»; Έχετε πειστεί πως διαθέτει την ικανότητα να αξιοποιήσει στο έπακρο το πλούσιο ρόστερ που έχει στα χέρια του και να οδηγήσει το σύλλογο στην κορυφή της Αγγλίας και της Ευρώπης;
Για εμένα τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα εδώ, και τουλάχιστον δύο χρόνια. Και όσο περνά ο καιρός χωρίς να μπαίνει ένας τέλος στις... ψευδαισθήσεις, οι οποίες δημιουργήθηκαν μέσα από τους δύο πρώτους μήνες παρουσίας του Νορβηγού ή κάποια ρεκόρ που πέτυχε στην πορεία, θα καθυστερεί και η διαδικασία επιστροφής του σύλλογου εκεί που αξίζει και ανήκει: στην κορυφή!
