Στο βιβλίο των ηρώων της Λευκωσιάτικης γειτονιάς!

Ο άθλος επί της ΑΕΛ και η πρόκριση στον τελικό, γράφτηκε ήδη στο βιβλίο της Ιστορίας της ομάδας του Ολυμπιακού μετά από πολλά χρόνια! Τριάντα στον αριθμό από την τελευταία παρουσία σε τελικό του θεσμού (1991) και 44 από την πρώτη και μοναδική κατάκτηση του δεύτερου σε τάξη εγχώριου τροπαίου (1977).

Ο ύμνος του Ολυμπιακού Λευκωσίας, τη δεδομένη στιγμή είναι τόσο πολύ στη… μόδα και πιο επίκαιρος από ποτέ άλλοτε, που δεν θα είναι υπερβολή εάν οι πλείστοι οπαδοί της ομάδας του Τακτακαλά τον έβαλαν και για ήχο κλήσης στο κινητό τηλέφωνό τους.

Μαγκιά τους άλλωστε… Για να τους υπενθυμίζονται τα όσα σπουδαία έχει πετύχει στην τρέχουσα η σεζόν ο Ολυμπιακός ξεπερνώντας της δυνάμεις του και καταφέρνοντας τη μία υπέρβαση μετά την άλλη σε μία περίοδο που οι μαυροπράσινοι πέρασαν μέσα από Συμπληγάδες! Είναι επιστέγασμα της πορείας των μαυροπράσινων η συμμετοχή τους στον τελικό; Θα δείξει, διότι στον Ολυμπιακό εκφράζεται η μεγάλη δίψα και οι Τακτακαλίτες… κλείνουν το μάτι στο τρόπαιο.

Η αρχή έγινε με τον Γιάννη Πετράκη έναν προπονητή-«δάσκαλο» που επέλεξε μαζί με τη διοίκηση και τους συνεργάτες του σπουδαίους παίκτες, με την ηρεμία του και τη φιλοσοφία του έκτισε ένα αξιόμαχο σύνολο. Αυτό το σύνολο παρά τις καλές εμφανίσεις επί Κώστα Σεραφείμ σε ρόλο υπηρεσιακού τεχνικού και τη φιλότιμη προσπάθεια του Λεωνίδα Βόκολου, πλακώθηκε από διάφορα προβλήματα που αφορούσαν στον κορωνοϊό και σε διάφορους τραυματισμούς.

Με τον Τσεντομίρ Γιανέφσκι, έναν προπονητή που έδωσε πλειστάκις τα διαπιστευτήριά του, ο Ολυμπιακός όρθωσε και πάλι ανάστημα, δυνάμωσε, δεν καταλάβαινε από απουσίες, αναδείχθηκαν κι άλλοι ταλαντούχοι παίκτες και μετά τον άθλο με την είσοδό του στην πρώτη εξάδα, κατάφερε να προκριθεί και στον τελικό του κυπέλλου.

Άξιος θαυμασμού ο Ολυμπιακός!