Ανδρέας Βιολάρης
Ο Νταβίντ Λουίζ ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ποδοσφαιριστών που μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως αμφιλεγόμενος. Η καριέρα του συνοδεύτηκε από διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις, ενώ φρόντισε να διχάσει και με κάποιες εξωαγωνιστικές του συμπεριφορές. Με τη χαρακτηριστική, φουντωτή κόμη και το βραζιλιάνικο ταπεραμέντο του, αφήσει το αποτύπωμά του σε ευρωπαϊκά μεγάλα κλαμπ και αγαπήθηκε από το κοινό. Ωστόσο, όσο αγαπήθηκε, άλλο τόσο αμφισβητήθηκε και κατακρίθηκε. Στο γήπεδο ήταν ικανός για το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο. Έξω απ’ αυτό, άλλοτε συγκινούσε με την πίστη και τις αρχές του κι άλλοτε προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων.
Στην πορεία του στο ποδόσφαιρο ο Λουίζ ισορροπούσε σε μια λεπτή γραμμή. Κινείτο συνεχώς στα όρια: Από την αποθέωση στο Λονδίνο και το Παρίσι, μέχρι την ταπείνωση του 7–1 ή το... δολοφονικό χαμόγελο στο Old Trafford. Ας θυμηθούμε ορισμένες στιγμές, δηλώσεις και αντιδράσεις που συνόδευσαν τη μέχρι τώρα καριέρα του.
«Παίζει λες και τον ελέγχει 10χρονο στο FIFA»
Μία από τις πιο διάσημες ατάκες που ειπώθηκαν για τον Νταβίντ Λουίζ ήρθε από το στόμα του Γκάρι Νέβιλ. «Αγωνίζεται λες και τον ελέγχει ένα 10χρονο παιδί στο FIFA», είπε πριν από περίπου μια δεκαετία και με μπόλικη δόση ειρωνείας ο πρώην αρχηγός της Man Utd, μετά το τέλος ενός αγώνα ο οποίος σημαδεύτηκε από τα λάθη του Βραζιλιάνου. Μία δήλωση η οποία, έστω και με υπερβολή, μπορεί να θεωρηθεί και αντιπροσωπευτική του ρίσκου και της απροσεξίας, στοιχεία που χαρακτήριζαν το παιχνίδι του.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε ποτέ συμβατικός αμυντικός και σπάνια επέλεγε την εύκολη λύση. «Ήταν ένα 10άρι μεταμφιεσμένο σε κεντρικό αμυντικό», όπως τον περιέγραψε η “Guardian” το 2013, ο οποίος μας πρόσφερε μερικά από τα πιο όμορφα γκολ στην ιστορία της Premier League (και όχι μόνο). Είχε ένα διαφορετικό και άγνωστό τότε στο αγγλικό κοινό στυλ, το οποίο μπορούσε να προσφέρει στιγμές μαγείας, αλλά και… καταστροφής.
Από όσα μπορώ να θυμηθώ, η πιο καταστροφική του εμφάνιση στα αγγλικά γήπεδα ήρθε κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι το 2020, φορώντας τη φανέλα της Άρσεναλ. Ερχόμενος από τον πάγκο και σε διάστημα 25 λεπτών, ο Νταβίντ Λυίζ πρόλαβε να κάνει σοβαρό λάθος για το 1–0, ακολούθως παραχώρησε πέναλτι και αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη κάρτα. Το «Luiz Disasterclass», όπως το περιέγραψε το BBC, ήταν η αρχή του τέλους τους στην ομάδα του Β. Λονδίνου.
«Μην τα παρατάς, όσο κι αν σε αμφισβητούν»
Η καριέρα του Νταβίντ Λουίζ δεν ήταν φυσικά μόνο γκάφες και αμφισβήτηση. Στο βιογραφικό του έχει καταγράψει πολλές ηγετικές εμφανίσεις, εκατοντάδες νίκες και συνολικά 23 μετάλλια από ισάριθμους τίτλους με Μπενφίκα, Παρί ΣΖ, Τσέλσι, Άρσεναλ, Φλαμένγκο και Εθνική Βραζιλία. Κορυφαία του στιγμή δεν ήταν άλλη από την κατάκτηση του Champions League το 2012 με τη φανέλα της Τσέλσι, η οποία ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ στον τελικό του Μονάχου κόντρα στην οικοδέσποινα Μπάγερν. «Ήταν κάτι παραπάνω από όνειρο να κατακτήσω το συγκεκριμένο τρόπαιο. Αυτή η βραδιά μου έμαθε πως δεν πρέπει να παρατάς ποτέ, όσο κι αν σε αμφισβητούν», είχε δηλώσει ο ίδιος.
Ο… ευσεβής πολεμιστής
Πέρα από το ποδόσφαιρο, ο Λουίζ έγινε γνωστός και για τις δημόσιες τοποθετήσεις του περί πίστης στον Θεό. Δεν έκρυψε ποτέ τη βαθιά θρησκευτικότητά του και τη χριστιανική του ζωή, ενώ δεν έμειναν ασχολίαστες δηλώσεις περί… σεξουαλικής εγκράτειας. Η πιο viral ατάκα του ήρθε το 2015, όταν δήλωσε: «Τιμώ τον λόγο του Θεού. Αποφάσισα να μην έχω σεξουαλικές σχέσεις μέχρι τον γάμο». Κάποιοι τον εκθείασαν και άλλοι τον χλεύασαν. Όπως πάντα, δίχασε.
Την ίδια ώρα, ο Βραζιλιάνος βρέθηκε στο επίκεντρο αρκετών συγκρούσεων. Αν και δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ επίσημα, ρεπορτάζ έκαναν λόγο για σοβαρή ρήξη με τον Ουνάι Έμερι, σχετικά με τις τακτικές επιλογές του Ισπανού. Σε σύγκρουση ήρθε και με τον Άνχελ Ντι Μαρία, φήμες έκαναν λόγω πως ηγείτο «κλίκα» στα αποδυτήρια της Παρί, ενώ δεν φοβήθηκε να κοντραριστεί ακόμα και με τον αρχηγό του, Τιάγκο Σίλβα.
Η στιγμή που τον στοίχειωσε
Ο Τιάγκο Σίλβα ήταν -κατά κάποιο τρόπο- η αιτία για να ζήσει ο Λουίζ τη χειρότερη στιγμή της καριέρας τους. Μία βραδιά που τον στοιχειώνει μέχρι και σήμερα. Ο λόγος για to "Mineirazo", τη μέρα που η Βραζιλία ηττήθηκε εντός έδρας από την Γερμανία με 7-1 για τα ημιτελικά του Μουντιάλ το 2014. Για εκείνο το παιχνίδι δεν υπολογιζόταν λόγω καρτών ο αρχηγός Σίλβα, με αποτέλεσμα ο Λουίζ να φορέσει το περιβραχιόνιο. Μετά το τέλος του εφιαλτικού αγώνα, με γοερό κλάμα, απολογήθηκε μπροστά στην κάμερα σε στο βραζιλιάνικο λαό για την ντροπιαστική ήττα.
Εκείνη η εικόνα θα μπορούσε να αποτελέσει το εξώφυλλο της βιογραφίας του Νταβίντ Λουίζ. Επιλογή θα μπορούσε να αποτελέσει και η σκηνή που τον μετέτρεψε σε persona non grata για τους φίλους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2013 σε ένα παιχνίδι στο Old Trafford, μετά από μια ανεπαίσθητη επαφή με τον Ράφαελ στη γωνία του κόρνερ, έπεσε στο έδαφος και προσποιούμενος τραυματισμό άρχισε να σφαδάζει (τάχα) από πόνους και ταυτόχρονα γύρισε προς τους φωτογράφους και χαμογέλασε στην κάμερα. Ένα χαμόγελο που έγινε meme, gif, viral (και ότι άλλο υπάρχει), αναγκάζοντας ακόμα και τους φίλους της Τσέλσι να τον χλευάσουν. Εκείνη τη μέρα κέρδισε και το παρατσούκλι “Smiling Assassin” («χαμογελαστός δολοφόνος») από τα αγγλικά Μέσα.
Ο Νταβίντ Λουίζ δεν ήταν ποτέ αψεγάδιαστος. Ούτε αδιάφορος και σίγουρα δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητος. Ήταν παρορμητικός, απρόβλεπτος, αυθεντικός και βαθιά παθιασμένος με το ποδόσφαιρο. Ήταν ένας αμυντικός που, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε ο Ζοσέ Μουρίνιο «αν βρει ισορροπία ανάμεσα στο πάθος και την τακτική πειθαρχία, μπορεί να γίνει ο καλύτερος στον κόσμο». Το μόνο σίγουρο, ο Λουίζ είναι ένας ποδοσφαιριστής, μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που ποτέ δεν ξεχάστηκε, όπου κι αν αγωνίστηκε. Και είμαι σίγουρος πως το ίδιο θα συμβεί όταν φτάσει κάποια στιγμή η ώρα να αποχαιρετήσει το νησί μας. Και ελπίζουμε πως θα τον μνημονεύουμε μόνο για τα καλά και τις όμορφες στιγμές που θα προσφέρει στα κυπριακό φίλαθλο κοινό.
