Χρήστος Ζαβός
Ανεξαρτήτως των υπολοίπων. Ένας μάλιστα… πότε το κάρφωσε ο Ντόσα; Από κείνη ακριβώς τη στιγμή, δεν σταμάτησε να τραγουδά «κύπελλο… κύπελλο»…. μας έκανε τα κοχόνες να μοιάζουν με καρύδες, έτοιμες να πέσουν από τα φοινικόδεντρα. Χαλάλι του…
Ένας όμως από τους θαμώνες στον καφενέ, εκεί που βλέπαμε τον τελικό, μαζεμένος στη γωνιά έτρωγε τα νύχια του. Καμιά πενηνταριά ετών. Παλικάρι, ομορφόπαιδο. Λιμανίσιος πραγματικά, όχι σαν κάποιους που μιλούν για λιμάνια αλλά δεν έχουν πάει ούτε κρουαζιέρα. Όντως η θάλασσα, του δίνει το ψωμί και ο ήλιος από πάνω του για καμιά τριανταριά χρόνια.
Οι γύρω του να τραγουδάνε, να κερνάει ο ένας τον άλλο, η μπύρα να ρέει λες και τρύπησε το βαρέλι, να ξελαρυγγιάζονται, να κλαίν, να γελούν, της πουτάνας να γίνεται και αυτός εκεί.
Μ’ ένα ύφος σκεπτικό και ένα βλέμμα απλανές. Τα μάτια του έβλεπαν την τηλεόραση, η ψυχή του όμως ήταν κάπου αλλού.
Τι και αν ο πάγκος στο ΓΣΠ ξεκίνησε τα πανηγύρια, τι και αν ο Κερκέζ αντάλλαζε φιλιά, τι και αν οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ κατάλαβαν ότι έχασαν το κύπελλο, τι και αν στη Λεμεσό ξεκινούσαν τα κορναρίσματα, απέμενε μόνο το τελικό σφύριγμα. Και αυτός εκεί… τσιμέντο.
Τι άραγε βασάνιζε τη ψυχή του εκείνη τη στιγμή; Γιατί δεν το χαιρόταν; Γιατί δεν ήταν με τους υπόλοιπους να γελά ή να κλαίει; Γιατί δεν πήρε την παρέα να κατέβει στον Άη Νικόλα να ξεφαντώσει;
Κάποιοι θα τον έλεγαν στριφνό, μίζερο, μούτρο. Δεν είναι όμως έτσι. Το άτομο τούτο, παρακολουθεί την ΑΕΛ από τα γεννοφάσκια του. Τρύπωσε μες στο κίτρινο πλανήτη για δεκαετίες. Έζησε στο πετσί του, όλων των ειδών τα συναισθήματα.
Μάλλον εκείνη τη διαδικασία περνούσε. Ξέρεις η ψυχή άμα είναι πονεμένη και τείνει να λυτρωθεί, περνάει από μια σειρά καταστάσεων.
Συγκεντρώνονται ωσάν και είναι λόχος στο στρατό, όλα τα συναισθήματα και εσύ προσπαθείς να τα φορμάρεις. Δύσκολο, συνήθως ξεσπάς σε λυγμούς.
Τούτο το πράγμα ζούσε. Μάλλον εκεί μαζεύτηκαν όλα. Η χαρά, η λύπη, η αδικία, η απογοήτευση, η αγανάκτηση, η ευτυχία, η αμφιβολία, το μίσος, η αηδία, η ελπίδα, ο θυμός, η λατρεία, η προκατάληψη, η προσβολή, η έκσταση… ότι και να βάλεις μέσα είσαι.
Στο πρόσωπο του έβλεπες την ΑΕΛ γενικότερα ως σωματείο. Ως ιδέα. Δεν μπορεί να πανηγυρίσεις εάν δεν περάσεις από τα πιο πάνω συναισθήματα. Είναι μια ολόκληρη ζωή.
Δηλαδή τι; Κάποιοι ήταν αγέννητοι, κάποιοι βύζαιναν τη μάνα τους, κάποιοι στο γυμνάσιο, στο στρατό, σπουδές, νεαροί πατεράδες. Και τώρα; Τριάντα χρονών μαντράχαλοι, η μάνα έγινε γιαγιά, επαγγελματίες, άνεργοι, παππούδες που κρατούν τα εγγόνια και τους λεν ιστορίες.
Με συγχωρείς, πρόκειται για μια ολόκληρη ζωή. Εις την οποία πέρασαν από χίλια μύρια κύματα. Άσε την ομάδα του 80’, τον Παύλο, τον Λοΐζο, τον Μάριο, το Μάκη, το Γιώργο και όλους αυτούς που βλέπεις μες στον δρόμο και θυμάσαι εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια μιας άλλης εποχής.
Άφησε στην άκρη και την καταραμένη δεκαετία του 90’, που η ομάδα έφτασε στο ναδίρ. Τι να πρωτοθυμηθεί το μυαλό του ατόμου που βρήκε στην ΑΕΛ μια νέα οικογένεια;
Τα πέναλτι με την Ανόρθωση, τον Παπαϊωάννου, την κλεψιά του 09’, την απώλεια του νταμπλ, το κλάμα του 13’, τον Φεγκρούζ, τη τσάκρα, την χαμένη ευκαιρία να στήσεις μια μίνι αυτοκρατορία, τις συλλήψεις οπαδών, τα σπασίματα, τα μεθύσια, το κλάμα, το ένδοξο 12’, τα ταξίδια ανά την Ευρώπη… μια ολόκληρη ζωή.
Μια ολόκληρη ζωή… μια τεράστια, ανίκητη ενέργεια που συγκεντρώνεται στο κεφάλι ενός παιδιού από τη Μοζαμβίκη. Που είναι πια Αελίστας. Σηκώνεται στον αέρα και το καρφώνει και εσύ τσιμπιέσαι να δεις αν είναι αλήθεια. Όπως έγινε στο Παπαδόπουλος πριν 7 χρόνια, όπως ένιωσες στο Βελιγράδι τον Αύγουστο του 12 (με συγχωρείς αλλά η περίπτωση του Ντόσα, χρειάζεται ένα De Ζαβού από μόνο του).
Λίγο πιο πέρα, ένας άλλος Αελίστας, που γεννήθηκε στο Βελιγράδι προσπαθεί να διατηρήσει τη ψυχραιμία του. Ν’ αντιπαραβάλει την λογική με το συναίσθημα. Μάλλον ο Κερκέζ ζητά από την ιστορία να του το ξεχρεώσει.
Οι Λαφράνς, Βοζίνια και Άλεξ που τόσο κυνηγήθηκαν τη φετινή χρονιά το παίρνουν πάνω τους. Μαζί τους και ένας πιτσιρικάς γεννημένος στα Σκόπια, τρέχει χωρίς να ξέρει ότι η Λεμεσός άρχισε να φλέγεται. Δεν το έζησε ποτέ του. Το ίδιο και ο Ισπανός δίπλα του, βγάζει τον επαγγελματισμό του μες στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μακρής αποδεικνύει ακόμη μια φορά στον αντίπαλο ότι λανθασμένα δεν τον πίστεψαν, ο Αβραάμ κουβαλά έτσι και αλλιώς το πνεύμα του νικητή, οι Χουράδο και Νιλς εφαρμόζουν πιστά τα καθήκοντα τους και ο μικρός Πορτογάλος πίσω στην άμυνα, συμπεριφέρεται ωσάν και έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι έχοντας δίπλα του τέρατα του τύπου Ντόσα και Κέβιν. Ο Αντάμοβιτς, το παίρνει πάνω του όσο αγωνίζεται, ο Γουίλερ κάνει αυτό που κάνει ολόκληρη τη χρονιά και ο Σράνζ μάλλον νιώθει ευλογημένος που παίζει σε τελικό.
Όλοι τους έχουν απέναντι μια κατάρα μια ολόκληρης ζωής. Δεν το γνωρίζουν καν αφού ο ίδιος ο προπονητής φρόντισε να τους το κρύψει. Μες στην άγνοια, όλοι αυτοί δεν ξέρουν ότι ένας ολόκληρος λαός, μια ολόκληρη ζωή λησμονεί το κύπελλο. Το άγγιξε, του το έκλεψαν, ατύχησε, το έκλαψε… και έφτασε η ώρα.
Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη. Ο Σόφο παλεύει να κρύψει τη συγκίνηση του. Ο κόσμος εκστασιάζεται. Η Λεμεσός σκεπάζεται από μια διαφορετική ενέργεια. Τα καπνογόνα ανάβουν. Οι κόρνες διαταράζουν την ηρεμία. Στο 41, 53, 55, 56, 85, 87, 89 προστίθεται και το 19. Το έβδομο στην ιστορία της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού, είναι πια ιστορία.
Ο Ντόσα το σηκώνεις στον ουρανό και μαζί ξορκίζεται η κατάρα μιας ολόκληρης ζωής.
Στο καφενέ γίνεται της κακομοίρας. Στο λιμανίσιο φίλο, προσπαθώ να του πω ότι το έληξε. Ότι επιτέλους η ομάδα του το κατέκτησε.
«Το ξέρω φίλε, το ξέρω. Το περίμενα μια ολάκερη ζωή» μου είπε και ένα δάκρυ δραπέτευσε στο πρόσωπο του...
