Χρήστος Ζαβός
Τα τελευταία δεκαπέντε- είκοσι χρόνια, υπήρξε μια οργανωμένη προσπάθεια να πειστούμε ή και οι νεότεροι να διαπαιδαγωγηθούν, πάνω σ’ ένα μοτίβο που καμία σχέση δεν έχει με τον ομαδικό αθλητισμό!!
Λίγο η αμερικάνικη προσέγγιση του υπερ-ήρωα, πολύ περισσότερο οι μέθοδοι μάρκετινγκ που βρίσκονται πίσω από τούτου του είδους τις προσεγγίσεις, κόντεψαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι και στο ποδόσφαιρο μπορεί να ισχύσει αυτό που λεν εκεί στο Αμέρικα, «one man show».
Πότε με το Νεϊμάρ ή τον CR7, κυρίως με τον Μέσι και πιο πρόσφατα με τον Εμπαπέ, μια ολόκληρη βιομηχανία πίσω από το ποδόσφαιρο, εργαζόταν μανιωδώς, για να πείσει δισεκατομμύρια πελάτες, ότι όντως οι supermen, δεν είναι μονάχα κινηματογραφικοί ήρωες, ούτε και υπάρχουν αποκλειστικά στα αμερικάνικα σπορτς, αλλά μπορούν να ευδοκιμήσουν και στον «βασιλιά των αθλημάτων»!!
Επί τούτου, ζάπλουτοι Άραβες που καμία σχέση δεν είχαν με το άθλημα και που δεν νοιάζονται για το πώς πετάνε ή ξοδεύουν τα λεφτά τους, προσπάθησαν πάνω σ’ αυτό το μοτίβο να κυνηγήσουν διακρίσεις.
Όσα και να έριξαν στον λάκκο, προκοπή δεν είδαν.
Οι της Σίτυ το κατάλαβαν νωρίς και με τον Πεπ βρήκαν την άκρη, μια ώρα νωρίτερα απ’ ότι οι της Παρί.
Τρώγοντας την μια καρπαζιά πίσω από την άλλη, οι Άραβες του Παρισιού, τελικώς μετά από χρόνια, κατέληξαν στον θαυματουργό Λουίς Κάμπος. Και αυτός με την σειρά του στον Λουίς Ενρίκες.
Αμφότεροι πριν βρουν παίκτες, διέγραψαν τη φιλοσοφία του «ενός», επενδύοντας στον θεμελιώδη κανόνα του αθλήματος.
Και πήγαν και έφτιαξαν μια ομάδα, με μικρότερο μπάτζετ απ’ ότι τα προηγούμενα χρόνια και που στον τελικό έμοιαζε να είναι βγαλμένη από το μέλλον.
Δεν θυμάμαι ποτέ ομάδα στην ιστορία, να συνδυάζει τα αθλητικά προσόντα, την δύναμη, την ταχύτητα και το ταλέντο, όσο η Παρί του Λουίς Ενρίκε.
Τέτοια φυσική κατάσταση, τέτοια φρεσκάδα ούτε και σε ηλεκτρονικό παιγνίδι. Είναι διαστημικοί και δεν χρειάζεται να περιγράψεις περαιτέρω.
Ο Λουίς Ενρίκε, θεμελιώνοντας το ομαδικό πνεύμα, κατέστησε την Παρί, παντοδύναμη. Άμα κιόλας δεις τον μέσο όρο ηλικίας τους, τότε διαπιστώνεις ότι μια αυτοκρατορία ανατέλλει από την «πόλη του φωτός».
Μην τα πολύ λέμε, οι Παριζιάνοι επιβεβαίωσαν τον βασικό κανόνα του αθλήματος. Ότι δηλαδή η ομάδα υπερτερεί του ατόμου και ουδείς μπορεί να τον παραβεί.
Η εξαίρεση στον κανόνα, η μοναδική φορά που επικράτησε το άτομο έναντι της ομάδας, ήταν ακριβώς το 1986, όταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, με τη συνοδεία των συμπαικτών του κατάφερε σχεδόν μόνος να κατακτήσει στη γη του Μεξικού το «ιερό δισκοπότηρο».
Γι’ αυτό και είναι ο καλύτερος παίκτης που εμφανίστηκε ποτέ στην ιστορία του αθλήματος!! Απ’ αυτό και μόνο. Όσο παραβατικά έζησε την ζωή του, άλλο τόσο παραβίασε τον βασικότερο αγώνα του αθλήματος!!
Έναν κανόνα που σεβάστηκε και εφάρμοσε με ευλάβεια ο Λουίς Ενρίκε και η ομάδα του, γι’ αυτό και κατάφερε να μεσουρανήσει στο φετινό Τσάμπιονς Λίγκ.
Τεράστιος παίκτης τότε θυμάμαι με Ρεάλ και πιο μετά με Μπάρσα, αλλά όπως και να το κάνουμε, η ιδιότητα του ως προπονητής και μάλιστα σούπερ πετυχημένος, δεν επικρατεί έναντι των μαθημάτων ανθρωπιάς που έχει παραδώσει σ’ όλους όσους τον είδαμε να μιλά για την αγαπημένη του κορούλα!!
Απόλαυση το παιγνίδι της ομάδας του, μα μπροστά στην ανθρώπινη δύναμη του Λουίς Ενρίκε θα έσκυβε γονατιστός ακόμη και ο Μαραντόνα!!!
