Χρήστος Ζαβός
Η ιστορία της ΑΕΛ, είναι ένα καλό παράδειγμα για να πειστεί κανείς ως προς το μέγεθος και τη δυναμική που έχουν τα σωματεία και δη, τα μεγάλα του νησιού.
«Αν φύγει… θα κλείσουμε», ήταν για χρόνια το βασικό επιχείρημα, της μεγαλύτερης μερίδας των Αελιστών στην κουβέντα που γινόταν κατά πόσο πρέπει ή όχι ν’ αποχωρήσει ο για χρόνια πρόεδρος και βασικός χρηματοδότης της ομάδας, Ανδρέας Σοφοκλέους.
Την ίδια περίπου αντίληψη μοιράζονται κατά καιρούς και τα μέλη των υπολοίπων μεγάλων ποδοσφαιρικών λαών του νησιού.
Τρόμαζαν και μόνο στη σκέψη αποχώρησης του Πουλλαΐδη οι Ανορθωσιάτες, μεγάλο κομμάτι των Απολλωνιστών εξακολουθεί να συνδέει την ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας με τον Νίκο Κίρζη, ενώ πότε, πότε και στην Ομόνοια και στον ΑΠΟΕΛ, υπήρξαν παρόμοιες αντιδράσεις οπαδών, που πίστευαν ή και πιστεύουν ότι η μοίρα της ομάδας τους είναι άμεσα συνυφασμένη με τον Πετρίδη ή τον Παπασταύρου.
Ακόμη και σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που εκτιμούν ότι οι ομάδες, χωρίς τ’ «αφεντικά» τους, είναι τόσο ευάλωτες, σε σημείο που διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξή τους.
Ομολογουμένως το κάθε σωματείο είναι ξεχωριστή περίπτωση και οι χειρισμοί που έγιναν επίσης διαφέρουν.
Αλλιώς είναι η πραγματικότητα της ΑΕΛ, αλλιώς το χειρίστηκαν στην Ανόρθωση, διαφορετικά του Απόλλωνα ή του ΑΠΟΕΛ.. το σίγουρο είναι ότι καμίας ομάδας η ύπαρξη δεν απειλείται, αν γύρω απ’ αυτήν τεθούν οι πρέπουσες ασφαλιστικές δικλίδες, που θα αποτρέπουν την όποια πιθανότητα κακοδιαχείρισης από τον Χ ή Ψ «επενδυτή».
Ουδείς εξ αυτών, δεν πρέπει να βιώνει το καθεστώς ατιμωρησίας που απολάμβαναν για χρόνια οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες και σίγουρα κανείς δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως μεσσίας ή θεϊκή μορφή.
Στο σύγχρονο ποδοσφαιρικό πλαίσιο, άπαντες είναι επιχειρηματίες και ως εκ τούτου, πρέπει να ελέγχονται, να λογοδοτούν και κυρίως να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των επιχειρήσεών τους, άρα και των σωματείων.
Το «κλειδί» της ζωής των ομάδων, βρισκόταν και εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια των φιλάθλων και των μελών του σωματείου, που βασική υποχρέωσή τους είναι να λειτουργούν ως θεματοφύλακες.
Η θεωρία του «άμα φύγει… θα κλείσουμε» είναι εν μέρει σωστή… δεν αφορά όμως τον όποιο επενδυτή ή τον πρόεδρο, αλλά τον κόσμο της ομάδας και τη στάση που διατηρεί έναντι των γεγονότων.
Αν τα μέλη του σωματείου, φύγουν, παραδίδοντας τις ομάδες τους άνευ ελέγχου, στον όποιο πρόεδρο- επενδυτή, τότε όντως θέτουν σε κίνδυνο την ύπαρξη των σωματείων τους.
Τα γεγονότα είναι πρόσφατα. Καλούμαστε πια άπαντες, να διδαχθούμε μέσα από αυτά!!!
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κύπρου στις 6 Ιουλίου, 2025
