Χρήστος Ζαβός
Καρά βάζελος, το «δωματιάκι» κάπου εκεί στη Νεάπολη, ήταν σημείο εχθρικό, μα συνάμα και κάτι σαν αξιοθέατο.
Μικρός σεργιάνιζα μες στις γειτονιές, από την Αναστασίου Τσόχα κάτω προς Εξάρχεια, παράλληλα της Αλεξάνδρας, έως ότου φτάσω έξω από τη φωλιά των ορίτζιναλ για να κατασκοπεύσω, να βρίσω από μέσα μου τα «χανούμια»… μα τελικώς μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι γυρόφερνα το «δωματιάκι» απλά και μόνο για να το θαυμάσω.
Πως ο επισκέπτης τιμά τα μνημεία σπουδαιότητας ανά τις χώρες, έτσι και εγώ ως θιασώτης του οπαδικού κινήματος, είχα την ανάγκη να θαυμάσω, μια κουλτούρα μοναδική, όπως ήταν οι Αεκτζήδες της «original».
Τούτη την κουλτούρα, την εκπροσωπούσε όσο κανένας άλλος, ο Δημήτρης Χατζηχρήστος. Ακούγαμε τα επιτεύγματα του και νιώθαμε μικρά παιδιά, ότι πρόκειται για κανά θηρίο ανήμερο, που τρώει στην χορτασιά του, ανθρώπους.
Την πρώτη φορά που τον είδαμε τηλεοπτικά να μιλά για την ΑΕΚ, πέσαμε από τα σύννεφα!!
Διαταράχθηκε ολάκερη η κοσμοθεωρία μας.
Ο λόγος του μεστός, ουσιώδης, χωρίς ίχνος ψευδό-μαγκιάς, μια ευγενής φιγούρα, ο Χατζηχρήστος έμοιαζε με αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο, παρά με αγρίμι.
Η παρουσία του , τοποθετούσε την έννοια του οπαδού στην σωστή βάση της.
Μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι το να είσαι οπαδός και μάλιστα οργανωμένος σε σκληροπυρηνικό σύνολο, δεν σήμαινε απαραίτητα να είσαι μες στα δερμάτινα, να τραμπουκίζεις, να τα σπας και να τα καις.
Μπορεί να είσαι φτωχός και μορφωμένος.
Μπορεί να είσαι ήρεμος και ν’ ανταλλάζεις επιχειρήματα με τους άλλους, ακόμη και όταν οι άλλοι είναι μες στη φανατίλα.
Μπορεί μονάχα με την αγάπη σου για την ομάδα, ν’ αντιπαρέρχεσαι το μίσος των αντιπάλων.
Μπορεί να ηγείσαι των αφοσιωμένων οπαδών, χωρίς απαραίτητα να την πέφτεις στον αντίπαλο, κρατώντας όπλα.
Μπορεί να είσαι "αλλού", χωρίς απαραίτητα να είσαι τίγκα μαστουρωμένος.
Ο Χατζηχρήστος, δεν ήταν old school, ήταν το old school. Αυτός και κάποιοι άλλοι δημιούργησαν το οπαδικό κίνημα της Ελλάδας, που από τη δεκαετία του 90 και έπειτα, άρχισε να εισχωρεί στην κυπριακή οπαδική κοινωνία.
Τα δικά μας τα παιδιά εδώ στο νησί ( δες τι γράφαμε το 2018), απομακρυσμένα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, προσπάθησαν μεν να μιμηθούν τις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας, μα υπολείπονταν σημαντικών στοιχείων ως προς το υπόβαθρο τους.
Έως εκ τούτου, δημιουργήθηκε, με την πάροδο του χρόνου ένα συνονθύλευμα απολιτίκ μα συνάμα κομματικής, οπαδικής κουλτούρας, που μακράν απείχε απ’ όσα εκπροσωπούσε ο Μήτσος της «original».
Έξω από το «δωματιάκι» γινόντουσαν δεκάδες «ντου». Σπάνια έως και ποτέ θ’ άκουγες ή θα μάθαινες για τραυματισμό 68χρονης ή μικρών παιδιών που συνοδεύονταν από τους γονείς τους.
Όποιος μαλάκας παράβαινε τους «νόμους» του οπαδισμού τιμωρείτο από τους ίδιους τους οπαδούς. Από τους Χατζηχρήστους και όσους δίδαξαν οπαδισμό.
