Χρήστος Ζαβός
Το ξέρω. Κάποιοι από τους λίγους που επέστρεφαν από Λευκωσία έφτασαν μέχρι τον Άγιο Τύχωνα και ήταν μες στο ξεφύσημα. Με το που αντίκρισαν την πόλη κάπως κατευνάστηκε το feeling… για να στο πω κυπριακά. Κάποιοι άλλοι περισσότεροι, μες στα Αελίστικα στέκια, τίγκα από καπνό και κιτρινίλα, παρήγγειλαν μια ακόμη μπύρα μήπως και «σκοτώσουν» το ξενέρωμα.
Την ίδια ώρα, μες στα αποδυτήρια του ΓΣΠ, δεν το λέω εγώ αλλά ο προπονητής της ομάδας καμιά εικοσαριά νομάτοι μπερδεύτηκαν με τα συναισθήματα τους. Να χαρούν ή να λυπηθούν… μάλλον λυπήθηκαν που έχασαν την ευκαιρία.
Γενικώς όλοι το καταλάβαμε, υπάρχει ένα μπέρδεμα ως προς το αποτέλεσμα στο παιγνίδι με τον ΑΠΟΕΛ. Γιατί μπορεί να απέδειξες ότι το χες το «διπλό» αλλά μη ξεχνάμε ότι έπαιζες σ’ ένα γήπεδο που δεν το λες και φιλόξενο. Μη τρελαθούμε κιόλας.
Λαμβάνοντας υπόψη τον μπερδεμένο συναισθηματικό κόσμο, να μου επιτρέψετε να στρίψω το τιμόνι και να πορευτώ σε πιο καθαρά μονοπάτια. Μήπως και σε βοηθήσω κιόλας να βρεις τη γαλήνη σου.
Λοιπόν, ξεκινάμε την ψυχοθεραπεία. Υπάρχει κανείς που βλέπει αυτή την ομάδα φέτος και δεν νιώθει μια αισιοδοξία ως προς το μέλλον της; Νομίζω ότι πρέπει να είσαι πολύ μαλάκας να νιώθεις κάτι διαφορετικό. Δηλαδή τι άλλο θες; Έχεις πέντε νίκες, μια ισοπαλία, ένα γκολ παθητικό, έβγαλες δύο ντέρμπι εκτός και βλέπεις τον πάγκο της ομάδας και χαίρεσαι. Για τις αδυναμίες του ρόστερ να τα πούμε παρακάτω. Πες μου τι άλλο θες, να παραγγείλω.
Πάμε και σ’ ένα άλλο θέμα. Οι λίγο πιο μπασμένοι στο άθλημα, ρωτάω, εγώ τώρα… έχετε δει και άλλες ομάδες φέτος που να έχουν αρχή και τέλος μες στο γήπεδο;
Επέτρεψε μου, αλλά πέραν του Απόλλωνα και της ΑΕΚ, ίσως και η Σαλαμίνα, μόνο η ΑΕΛ σου βγάζει ποδοσφαιρική υγεία. Δεν είναι τελειοποιημένη μηχανή αλλά που να πάρει η ευχή… κάτι κάνουν εκεί στο βοηθητικό του Τσιρείου. Τι κάνουν; Δουλεύουν. Τόσο απλά. Και ακριβώς αυτή η δουλειά τους φαίνεται μες στο γήπεδο κάθε Σαββατοκύριακο.
Κατ’ αρχήν η μπάλα παίζεται κάτω. Έχουμε 2018 και το ποδόσφαιρο παίζεται με την κίνηση των παικτών και τη κυκλοφορία της μπάλας. Και με συγχωρείς, δέκα βαθμούς μυωπίας να έχεις, αχρωματοψία, πρεσβυωπία και λίγο αστιγματισμό βλέπεις τη φιλοσοφία που προσπαθεί να επιβάλει ο Ντούσαν. Άσε που τα γράφαμε το καλοκαίρι, αλλά άλλο να εικάζεις και άλλο να τα βλέπεις στη πράξη.
Ο Σέρβος να δεις που θα βγει «Σοφρώνης», Σοφοκλέους και παρατρεχάμενων επιτρέποντος. Μακάρι. Όπως και να έχει κάτι δημιουργείται στη Λεμεσό. Μη νομίζεις, ότι προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το «σωματίδιο Χίγκς» Ποδοσφαιρική ομάδα φτιάχνουν.
Η οποία ποδοσφαιρική ομάδα, υπενθυμίζω εν έτει 2018, πρέπει να λειτουργεί ως μηχανή. Και ακριβώς αυτό βλέπουμε στην ΑΕΛ του Κερκέζ. Σου δίνει την εντύπωση ότι άμα βγει ο Καστανάγια και μπει ο Μαρίνος ο Ζαχαροπλάστης θα αποδώσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δεν είναι θέμα, ποιος και που παίζει, είναι θέμα συλλογικής και ομαδικής προσπάθειας. Και αυτό γίνεται εφικτό μόνο μέσα από τη δουλειά που κάνει ο προπονητής. Αμύνονται και επιτίθενται όλοι. Από τον πορτιέρο μέχρι τον Μακρή. Τόσο απλά. Λάβε υπόψη ότι το απλό, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο στη ζωή γενικότερα είναι και το πιο δύσκολο. Ας μην επεκταθούμε όπως περισσότερο.
Ας μιλήσουμε για το χθεσινό παιγνίδι. Ιδιαίτερα στο Α’ ημίχρονο η ομάδα τα πήγε περίφημα. Με τη μπάλα κάτω, μέχρι και τον Λαφράνς να κάνει παιγνίδι, η εικόνα που έβγαλε το σύνολο του Κερκέζ ήταν απλά άψογη. Αλληλοκάλυψη, δημιουργία από άκρα και άξονα, πίεση στον αντίπαλο, συνεχές τρέξιμο δεν της έλειπε τίποτα άλλο πέραν του γκολ.
Μιλώντας για το ατομικό κομμάτι, Γουίλερ και Αβραάμ άφησαν μακριά τον πιο επικίνδυνο παίκτη του πρωταθλήματος. Τον Τάμαρι. Τα στόπερ κατάπιαν τον Ρέζα που ήταν πολύ μόνος, ο Τεϊσέιρα σταμάτησε τον Αλωνεύτη ενώ η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν τα δύο χαφ. Καστανάγια και Νταβόρ, δεν ξέρω πως θα το πάρεις αλλά εμένα μου «Σακετίζουν».
Ίσως να είναι άδικο για τον Ισπανό ο οποίος είναι φτασμένος παίκτης, ο Σκοπιανός όμως είναι μεγαλύτερο κέρδος μέχρι στιγμής όσον αφορά το ρόστερ. Γιατί ο Σακέτι έμαθε μπάλα στα 30 του, ενώ ο Σκοπιανός είναι σε ηλικία που άμα ήταν Κύπριος θα του έπλενε η μάνα του ενώ θα έτρωγε τα κουπέπια της γιαγιάς όποτε αυτός τα λιγουρεύεται. Είναι μόλις 20 ετών και άμα συνεχίζει έτσι, τότε στα Σκόπια θα χαίρονται που απέκτησαν χαφ για την εθνική τους ομάδα.
Από κει και πέρα, ο Ντα Σίλβα δεν βρήκε την ευκαιρία να ρίξει κανά πύραυλο. Καθόλου τυχαίο άμα σκεφτείς ότι είχε ν’ αντιμετωπίσει μια τριπλέτα χαφ που δεν τους λες και επιθετικογενείς. Το ψυλλιάστηκε ο Ιταλός ότι δεν είναι εύκολο να αφοπλίσεις τον Ντα Σίλβα και έστησε τοίχο μπροστά του με Μοράις, Λούκας και Αρτυματά. Συνεχίζουμε. Ο Μακρής έδωσε μάχες απέναντι στα θηρία Μερκή και Καρλάο ενώ ο Τόρες δεν έκανε και πολύ καλό παιγνίδι. Και υπάρχουν τρία τινά. Ή δεν ήταν σε καλή μέρα ή μπλοκαρίστηκε από τον Καζού ή εκνευρίστηκε από τον διαιτητή με τον οποίο είχε πολλές αψιμαχίες.
Τώρα που θυμήθηκα το «κοράκι» δεν έχω καταλάβει γιατί οι περισσότεροι αφαίρεσαν τη φάση του πέναλτι από τις αμφισβητούμενες. Δεν λέω ότι ήταν, αλλά σηκώνει κουβέντα. Ιδιαίτερα δε, όταν είδαμε πολλά πέναλτι να δίνονται που δεν ήταν τόσο, όσο φάνηκε να είναι η φάση με τον Αλωνεύτη και τον Καρλάο.
Και πάμε και λίγο στην παραφωνία. Κάτι πρέπει να γίνει με τον Μπενίτεζ. Ξέρεις σε μια σοβαρή ομάδα όταν κανείς είναι επιπόλαιος, η επιπολαιότητα του είναι πολύ πιο έντονη. Μπορεί ο Ισπανός να έκανε τα ίδια πέρσι, άλλο όμως η περσινή ομάδα και άλλο η φετινή. Βγάζει μάτια.
Τώρα πως λύνεται. Ή τον πας σ’ ένα ψυχολόγο ή το χειμώνα φέρνεις ένα εξτρέμ της προκοπής. Και άμα είναι να φέρεις, φέρε και κανένα φορ περιοχής. Δεν λέω καλός ο Χουράδο, καλοί οι Μακρής και Μυτίδης άμα όμως θες το κάτι παραπάνω φέρε ένα παίκτη τύπου Ντερμπισάιαρ. Βγάζει μάτια ότι είσαι άδειος μες στην περιοχή. Ο Ντούσαν θα ξέρει καλύτερα.
Σε έπρηξα. Δεν φταίω όμως. Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα αλλά να βοήθησα κάπως. Η ομάδα φταίει που βγάζει σεβασμό και της αξίζει με το παραπάνω. Και να σκεφτείς ότι δεν έχουμε γράψει ακόμη τίποτα. Υπάρχουν πολλά ακόμη για να ειπωθούν.
Κρατάμε μόνο, τη σίγουρη διαπίστευση. Ότι κάτι γίνεται στη Λεμεσό. Τώρα τι, πως μέχρι που και για πόσο… ρωτήστε το Ντούσαν ή τον Σόφο.
