Χρήστος Ζαβός
Μπορεί να το θεωρήσεις μέγα χαζομάρα και είναι δικαίωμα σου. Θεωρώ όμως ότι η περίπτωση Μοράις αφορά όλους μας και όχι μονάχα τον ΑΠΟΕΛ ή τον κόσμο του.
Μη μου το απομονώσεις στον ΑΠΟΕΛ και μόνο, γιατί έχω εδώ δεκάδες περιπτώσεις να σου αναφέρω για το πόσο πρόστυχα και χυδαία συμπεριφέρθηκαν οι ομάδες σε αθλητές ή παράγοντες που πραγματικά προσέφεραν στον όποιο σύλλογο.
Δεν αναφέρομαι στο στόρι της παραμονής του Πορτογάλου στην ομάδα. Ούτε φυσικά στα δεδομένα έτσι όπως εκτυλίσσονται μέσα από τις συζητήσεις των δύο μερών. Επί τούτου, σίγουρα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τη διοίκηση, τον παίκτη, τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ, τον ρεπόρτερ, την ίδια την ομάδα γενικότερα μη σου πω και για τον ιστορικό του μέλλοντος.
Πέραν όμως αυτού, υπάρχει και ένα θέμα και μάλιστα πολύ σοβαρό. Αφορά την ίδια την κοινωνία μας, το ποιον του καθενός και γενικότερα πως αντιλαμβανόμαστε έννοιες όπως αθλητής, αφοσίωση, προσφορά, σεβασμός και ευγνωμοσύνη. Έννοιες οι οποίες δυστυχώς στην Κύπρο ολοένα και εξαφανίζονται από το ψυχισμό ή τη νοοτροπία των ανθρώπων.
Είναι τέτοια η κουλτούρα που εμπεδώθηκε σ’ αυτό το νησί, που άμα ζούσε ο Μακιαβέλι θα έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Τα λόγια του βρίσκουν δυστυχώς πλήρη εφαρμογή σε τούτον τον μικρό τόπο σε όλους τους τομείς της ζωή μας. Από το ποδοσφαιρικό μέχρι το προσωπικό.
Πολλές φορές στη ζωή μας θα τεθούμε ή τεθήκαμε ενώπιον τέτοιου διλήμματος. Να διαφυλάξουμε τις αξίες μας πληρώνοντας το όποιο τίμημα ή να υποχωρήσουμε προκειμένου να εκπληρώσουμε τον όποιο στόχο μας;
Στην περίπτωση του Μοράις η απάντηση του Πρόδρομου Πετρίδη άρα και της εταιρείας, δεν σηκώνει αμφισβήτηση για το ποια προσέγγιση είχαν επί του θέματος.
Μ’ ένα παντελώς άκομψο, αγενή και ανάρμοστο τρόπο, στο πλαίσιο συνέντευξης τύπου για την παρουσίαση φανέλας (!!!) ξεκαθάρισε ότι ο Μοράις δεν έχει θέση στο ρόστερ.
Και να κατανοήσω ότι όντως δεν έχει θέμα στο ρόστερ.Είναι αυτός τρόπος ν’ αντιμετωπίζεις τον σημαντικότερο ποδοσφαιριστή στην ιστορία του συλλόγου; Ν’ ανακοινώνεις το τέλος του και μετά καπάκι ν’ απαντάς αν θα μείνουν οι Καζού και Νατέλ.
Να περνάει στο ντούκου ωσάν και είναι είδηση απ’ αυτές που κελαηδούν πολλά από τα ανώνυμα παπαγαλάκια που μας κάνουν και τους κάνουμε διάφορες χάρες;Ποιο; Για το Μοράις!! Που προσωπικά κάθε φορά που τον βλέπω αναρωτιέμαι αν θα στρίψω δεξιά ή αριστερά από τα φώτα του Καλησπέρα. Τόσο πολύ έχω τον ταυτίσει με τον ΑΠΟΕΛ και τη Λευκωσία.
Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση, ούτε και είμαι ρομαντικός. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι πολλοί οπαδοί του ΑΠΟΕΛ αλλά και οπαδοί άλλων ομάδων συμφωνούν με τον πρόεδρο αφού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δεν μου είναι καθόλου περίεργο.
Εδώ καλά, καλά τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους αφήνουμε στα γηροκομεία ή υπό την φροντίδα μιας συμπαθητικής κυρίας από την νοτιοανατολική Ασία. Εδώ καλά, καλά τα παιδιά μας τα’ αφήνουμε από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα στο βρεφονηπιακό σταθμό γιατί εμείς πρέπει να δουλέψουμε και ν’ ανταποκριθούμε στις δόσεις των δανείων μας.
Σου φαίνονται όλα αυτά υπερβολικά; Μπορεί όμως και να μην είναι. Το μεγαλείο ενός ανθρώπου, συλλόγου, κοινωνίας δεν κρίνεται ούτε από τα λεφτά, ούτε από τις επιτυχίες, ούτε από τους πύργους που χτίζονται στο πλαίσιο της τάχατες εξέλιξης.
Το μεγαλείο έχει στο πυρήνα του, αυτό που έλεγαν οι παλιοί ανθρωπιά. Και η ανθρωπιά περιλαμβάνει έννοιες και αξίες όπως την ευγνωμοσύνη, την αναγνώριση, τον σεβασμό, την προσφορά και άλλες πολλές. Και τις περισσότερες φορές, πληρώνεις ένα μεγάλο τίμημα για να τις διατηρήσεις.
Η περίπτωση του Μοράις απλά επιβεβαιώνει αυτό που λίγο, πολύ όλοι ξέρουμε. Ότι δηλαδή στην Κύπρο δεν υπάρχουν «σημαίες» και κουροφέξαλα. Υπάρχουν οι εταιρείες, οι πρόεδροι, οι ισολογισμοί, οι υπάλληλοι/παίκτες και οι πελάτες/οπαδοί.
Στην πράξη. Γιατί από λόγια έχουμε χορτάσει και δυστυχώς θ’ ακούσουμε και άλλα.