Χρήστος Ζαβός
Θα το ξέρεις, δεν μπορεί. Τούτες οι μέρες, οι καλοκαιρινές., είναι τόσο σημαντικές για μια ομάδα όσο η εγκυμοσύνη για μια γυναίκα. Τώρα είναι που δημιουργείται το έμβρυο. Άμα δεν προσέξεις, κάποια ζημιά θα προκληθεί.
Υπερβολικό μεν το παράδειγμα, έτσι όμως έχουν τα πράγματα. Και άμα είναι να ψάξουμε στην Ομόνοια, τη μάνα που κυοφορεί, δεν μπορεί να είναι άλλη από το Νεόφυτο Λάρκου.
Και κάπου εδώ αλλάζουν τα πράγματα. Γιατί να κυοφορείς είναι ευλογία και ανθρώπινο θαύμα, το να φτιάξεις την Ομόνοια ξανά μανά από την αρχή, μοιάζει με κατάρα. Η οποία κατάρα, έπεσε και πλάκωσε, σωρεία επαγγελματιών που ασχολήθηκαν με το θέμα τα τελευταία χρόνια.
Ο ποδοσφαιρικός διευθυντής κουβαλά το παλούκι, το μέγα καθήκον, το τεράστιο βάρος να δημιουργήσει. Να επιλέξει τον κόουτς, να «κόψει» παίκτες, να «φιλτράρει» βιογραφικά, να υπολογίσει τα οικονομικά, να του βγουν τα μάτια από τα βίντεο, να διαπραγματευτεί, να νταλαβεριστεί με τους μάνατζερ… ένα σωρό πράγματα έχει να κάνει μέχρι να καταλήξει το ρόστερ στην τελική του μορφή.
Προσωπικά δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του. Μακάρι όμως να τα καταφέρει. Κάτι θα έχει στο μυαλό για το πώς θα χτίσει τη νέα ομάδα. Και όπως δείχνουν τα πράγματα, το παίρνει εξ’ ολοκλήρου πάνω του.
Και δεν είναι μόνο η δουλειά που έχει ενώπιον του, αλλά και η πίεση. Και άμα υπάρχει πίεση είναι πολύ πιο εύκολο να υποπέσεις σε λάθη. Την Ομόνοια κουμαντάρει, που μοιάζει με υπερωκεάνιο και όχι τράτα ψαρέματος.
Το καλό είναι ότι προσπαθούν να αποσυμπιέσουν κάπως την κατάσταση, κάτι που βγαίνει ξεκάθαρα από τα ρεπορτάζ. «Σιγά, σιγά με τον προπονητή», «έχουμε ακόμη χρόνο»… και κάτι τέτοια. Βοηθούν σ’ αυτό το σημείο οι δημοσιογράφοι, αλήθεια.
Ίσως κιόλας αυτή η μέθοδος να είναι κεφαλαιώδης για την προσπάθεια που γίνεται. Πρέπει ο οπαδός να συνειδητοποιήσει ότι και πάλι θα πρέπει να κάνει υπομονή. Ομολογουμένως ότι τέτοια υπομονή δεν έκανε ούτε η Πηνελόπη με τον Οδυσσέα, αλλά διαφορετική επιλογή δεν υπάρχει.
Με λίγα λόγια, δεν μπορεί κανείς να έχει απαίτηση να φτάσει η νέα ομάδα, στο πικ της, πριν από τουλάχιστον τα τέλη Οκτωβρίου. Άρα… υπομονή.
Ο διευθυντής του «τριφυλλιού», αποφάσισε να το αναλάβει μόνος και καλά κάνει. Αυτός παπάς, αυτός τατάς αυτός και μάνα.Ομολογουμένως, έχει την οικονομική ασφάλεια του Παπασταύρου, την εμπιστοσύνη του κόσμου αλλά και των ρεπόρτερ.
Πρέπει όμως και πάλι να ξεκινήσει απ’ την αρχή. Γιατί αποφάσισε ότι ο Αναστασίου δεν κάνει, μολονότι δεν το πήρε πάνω του. Άρα θα φέρουν κάποιον άλλο. Ο οποίος κάποιος άλλος, θα είναι υπεύθυνος για το μοντάρισμα και για την αγωνιστική εξέλιξη του συνόλου. Όχι της δημιουργίας του ρόστερ.
Και φυσικά, φυσικά όποιος και να ναι ο νέος, θα πρέπει να πιστωθεί με χρόνο. Άμα ξεκινήσεις από τα τέλη του Αυγούστου, «μα τούτος εν κάμνει», «δεν μου αρέσουν τα παπούτσια που φορά», «μα γιατί δεν ξυρίζεται», « μα το τζιν του είναι σχισμένο και όχι ξεβαμμένο», τότε ζήτω που καήκαμε.
Πρέπει επιτέλους, όλη στην Ομόνοια να καταλάβουν ότι θα πρέπει να στηρίξουν ένα πλάνο. Να το στηρίξουν όμως. Από τους υπεύθυνους μέχρι τον τελευταίο οπαδό και δημοσιογράφο. Και κυρίως ο ίδιος ο Λάρκου. Να υπεραπιστεί το πρότζεκτ που ο ίδιος εκπόνησε.
Τον οποίο σε τούτη τη φάση δεν τον πολύ ζηλεύω. Είναι τέτοιος ο φόρτος εργασίας που έχει ενώπιον του, που καλύτερα να δουλεύεις καλούπια μες στον Αύγουστο. Δεν φτάνει που πρέπει να βρει τον προπονητή, πρέπει να φέρει και καμιά δεκαριά καινούργιους και να βρει τον τρόπο πως θα φύγουν με τη λιγότερη δυνατή ζημιά, οι «κομμένοι».
Για τον προπονητή, εξ όσων φαίνεται θα είναι κανένας ξένος. Ξένος εννοώ, που δεν τον πολύ γνωρίζουμε. Να είναι κάποιος τύπου Γιοβάνοβιτς στο μοντέλο του τεχνικού διευθυντή, σίγουρα δεν θα ναι. Υπάρχουν προπονητές που το δέχονται, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που όχι.
Από κει και πέρα, οφείλουμε ν’ αναφέρουμε κάποια από τα λάθη που έχει ήδη υποπέσει ο Λάρκου. Το πρώτο είχε να κάνει με τον Αναστασίου. Τον ήθελε, δεν τον ήθελε (μάλλον δεν τον ήθελε) έπρεπε να τον προστατεύσει από την οργανωμένη επίθεση που δέχθηκε από σωρεία ανώνυμων δημοσιευμάτων. Ή βολεύτηκε γύρω από τα εχθρικά κους κους κατά του προπονητή της Ομόνοιας ή απλά επέδειξε αδυναμία. Να μην γνωρίζει δημοσιογράφους ένας άνθρωπος που ασχολείται με το άθλημα εδώ και δεκαετίες, το βρίσκω απίθανο. Συνεπώς ο καθένας μπορεί να κάνει τις δικές του σκέψεις.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τον Κολοβό. Η Ομόνοια έχει συμβόλαιο μ’ ένα παίκτη με πρεστίζ, που τον πας δεν τον πας, μπορεί άνετα να πουληθεί και να αποκομίσει λεφτά η ομάδα. Αντί να σουλουπώσουν το θέμα, να τον διαχειριστούν ως περιουσιακό στοιχείο της ομάδας και άμα λάχει να τον δώσουν να φύγει, η κατάσταση έγινε αντικείμενο συζήτησης που γεννά ερωτηματικά. «Θέλει να φύγει», « ανταλλαγή με τον Ρομπέρζ», κάποιοι μάλιστα γράφουν ότι δεν κάνει, μειώνοντας την αξία, όχι του Κολοβού αλλά ενός παίκτης της Ομόνοιας. Λίγο πολύ, το ίδιο ισχύει και με τον Μαυρία. Ξεκίνησαν ήδη τα όργανα, ενώ το θέμα θα έπρεπε να κλείσει εσωτερικά, όπως και τα υπόλοιπα.
Η απειρία του ποδοσφαιρικού διευθυντή, διαφαίνεται επίσης και στο επικοινωνιακό κομμάτι. Θα έπρεπε ήδη ή λίαν συντόμως να εξηγήσει στον κόσμο της Ομόνοιας το όποιο πρότζεκτ έχει στο μυαλό του. Όχι να δώσει λόγο στον κόσμο ή στον καθένα αλλά λίγο πολύ να το πάρει πάνω του το θέμα. Να εξηγήσει ότι τα πάντα θα χτιστούν από την αρχή και να ζητήσει μια ακόμη φορά στο «Λαό» να κάνει υπομονή. Να βγει μπροστά, ν’ αναλάβει την ευθύνη του και ας αποτύχει. Θα είναι όμως ειλικρινής και αυτό θα είναι για πάντα προς τιμή του. Δεν υπονοώ κάτι, αλλά παλιομοδίτικες τεχνικές του τύπου, κρύβομαι, μιλούν οι δημοσιογράφοι για μένα, είναι κατά την άποψη μου ξεπερασμένες.
Όσον αφορά τον κόσμο της Ομόνοιας, θέλει δεν θέλει, δεν έχει επιλογή. Εκ των πραγμάτων, η ομάδα ξανά χτίζεται, άρα θα χρειαστεί χρόνο. Και για το προπονητή και για τους παίκτες και για τον ίδιο τον ποδοσφαιρικό διευθυντή.
Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι να τα βγάλουν πέρα και να συνειδητοποιήσουν το μεγάλο έργο που έχουν αναλάβει. Και ο κόσμος να συνδράμει, όχι με λεφτά, ούτε και με την παρουσία του, αλλά με τη ψυχολογική στήριξη και την υπομονή που θα πρέπει να επιδείξει.
Κατά τ’ άλλα. Χρόνια πολλά Ομόνοια… και οι εχθροί σου επιθύμησαν αυτό που πραγματικά είσαι.
