Πανίκος Κωνσταντίνου
Έχουν περάσει μια πενταετία και βάλε από την τελευταία φορά που ΑΕΚ και ΑΠΟΕΛ έχουν τεθεί αντιμέτωποι έχοντας σοβαρές πιθανότητες για την κατάκτηση του τίτλου.
Η Λάρνακα απέχει από κούπες πρωταθλήματος από την περίοδο που δραστηριοποιούνταν τα τμήματα του Πεζοπορικού και της ΕΠΑ. Έφτασε κοντά στην πηγή σε μερικές περιπτώσεις την προηγούμενη δεκαετία χωρίς όμως να τα καταφέρει.
Ο ΑΠΟΕΛ από την άλλη είναι μια ομάδα μαθημένη σε τέτοιου είδους μονοπάτια. Οι σημερινοί παίκτες του, μπορεί στην πλειοψηφία τους να μην γνωρίζουν από Κυπριακό πρωταθλητισμό, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Είναι μέρος ενός οργανισμού που τους βοηθά να αντιλαμβάνονται και να προσαρμόζονται ευκολότερα.
Τα τελευταία χρόνια και οι δύο τους κάνουν τεράστια προσπάθεια η μεν ΑΕΚ να κατακτήσει το πολυπόθητο πρωτάθλημα και ο ΑΠΟΕΛ να επιστρέψει στον… εξώστη. Σήμερα, μαζί με την Πάφο εμφανίζονται οι πιο ισχυρές υποψηφιότητες.
Στην Αρένα η ΑΕΚ προκαλεί δέος. Εμφανίζεται σχεδόν ακαταμάχητη. Έχει μια σιγουριά, απόρροια από την ικανότητα της να γυρίζει παιχνίδια, ακόμη και αν όλα στη διάρκεια τους μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά. Η τριπλέτα Φαράζ, Γκιούρτσκο, Άλτμαν στην μέρα της προσθέτει χρυσόσκονη και στο χειρότερο επιθετικό. Όλοι τους σκοράρουν, με τον Άλτμαν να πετυχαίνει οχτώ γκολ, τον Γκιούτσκο τέσσερα γκολ + πέντε ασίστ, και τον Φαράζ τρία γκολ + δύο ασίστ. Είχαν δηλαδή συμμετοχή σε 22 γκολ της ομάδας τους.
Απέναντι της όμως έχει ένα σκληροτράχηλο ΑΠΟΕΛ. Ομάδα που μοιάζει να έχει σμιλευτεί από ατσάλι. Γεμίζει το γήπεδο, πατά γερά στις στατικές φάσεις και είναι ορμητική όταν βρει τρόπο να σπάσει την τακτική του αντίπαλου. Εάν ο καπετάνιος της, (Κίνκσλεϊ Σαρφό) βρει χώρους και δώσει ρυθμό την οδηγεί σε απάνεμα λιμάνια.
Μετά από αρκετά χρόνια το ζευγάρι ΑΕΚ-ΑΠΟΕΛ πάλι επιστρέφει δυναμικά στις οθόνες μας.
