Πανίκος Κωνσταντίνου
Στην ιστορία της Ανόρθωσης, οι πληγές δεν είναι λίγες. Μα καμιά δεν πονάει όσο εκείνες που ανοίγονται όχι στο χορτάρι, αλλά στα κιτάπια των δικαστηρίων και στις αποφάσεις των επιτροπών. Κι ήρθε ξανά η λυπητερή. Ο Γκερέρο, ο Περέα… δικαιώθηκαν από το CAS. Ένα ποσό σχεδόν 1.1 εκατομμυρίων ευρώ πρέπει να πληρωθεί σε μόλις 45 μέρες.
Σε σαράντα πέντε μέρες. Μέρα με τη μέρα, σαν κόκκοι άμμου σε μια κλεψύδρα, που αδειάζει αμείλικτα.
Και τι να πει κανείς στον κόσμο της Ανόρθωσης; Σ’ εκείνον τον κόσμο που στάθηκε όρθιος στις πιο δύσκολες ώρες, που έβαλε τον κόπο και τον ιδρώτα του για να μην αφήσει την ομάδα να χαθεί. Πόσες φορές να το κάνει; Ξανά και ξανά; Πόσες φορές να θυσιάσει το ψωμί του σπιτιού του;
Τι πρέπει να γίνει δηλαδή; Να βάλουν υποθήκη τα σπίτια τους ή να πουλήσουν το νεφρό τους, για να πληρώνουν λάθη άλλων;
Γιατί τα λάθη έχουν ονοματεπώνυμο. Δεν είναι αόρατα. Δεν είναι αθώα. Κάποιοι αποφάσισαν, κάποιοι υπέγραψαν, κάποιοι έφεραν την Ανόρθωση εδώ. Και τώρα, κανείς τους δεν πληρώνει το τίμημα. Το πληρώνει μόνο η ομάδα. Και μαζί της, ο λαός της.
Αν δεν βρεθεί λύση; Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό: εμπάργκο μεταγραφών, αφαίρεση βαθμών, διασυρμός. Μια θηλιά που σφίγγει ολοένα και πιο πολύ. Και αυτή η φορά δεν είναι σαν τις άλλες· η Ανόρθωση είναι ήδη υπότροπη.
Εδώ που έφτασε το πράγμα ίσως θα ήταν καλό να μπει ως σκέψη κάποιοι οικονομικά ισχυροί να βγουν μπροστά, να δώσουν το ποσό σαν άτοκο δάνειο, να κερδίσει χρόνο η ομάδα. Ίσως πάλι θα μπορούσαν να εγγυηθούν τις όποιες προσπάθειες της διοίκησης για νέο διακανονισμό, έτσι ώστε να απλωθεί το ποσό σε δόσεις. Ίσως, ξανά, να απευθυνθεί η διοίκηση στον κόσμο. Μα ο κόσμος έχει κουραστεί. Δεν μπορεί να κουβαλάει για πάντα στους ώμους του τις αμαρτίες διοικήσεων. Θα πρέπει και κάποιοι να βάλουν πλάτη. Αλλιώς…
