Πανίκος Κωνσταντίνου
Ο συγγραφέας Πασκάλ Μπονιφάς κάποτε είχε πει: «Οι εθνικές ομάδες είναι τα τελευταία οχυρά ενός ποδοσφαίρου που δεν βασιλεύει το χρήμα». Κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην εθνική μας υπό τον Μάντζιο.
Για χρόνια, υπήρχε η αίσθηση ότι οι διεθνείς μας δεν έδιναν το 100%. Προσέχανε τα πόδια τους, βαριόντουσαν τους αγώνες, ένιωθαν υποχρεωμένοι στις κλήσεις. Σήμερα, όλα αυτά είναι παρελθόν.
Η ομάδα δεν τα παρατάει. Δεν ψάχνει δικαιολογίες όταν χάνει. Δεν συμβιβάζεται με «μια καλή εμφάνιση». Παλεύει, με σχέδιο, με πλάνο, έχει τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι επιστρέψαμε δύο φορές από το 2-0 στο 2-2 απέναντι σε Ρουμανία και Βοσνία. Άστε που θα μπορούσαμε να κερδίζαμε και την Αυστρία βάση της ποιότητας των ευκαιριών και του τρόπου που δεχθήκαμε το γκολ. Οι διεθνείς μας πλέον έχουν τις κατευθυντήριες γραμμές του προπονητή ως φυλαχτό!
Η τύχη ή η συγκέντρωση μας στέρησαν μεγαλύτερες επιτυχίες, αλλά τα βασικά τα έχουμε. Λίγη προσοχή στις λεπτομέρειες, λίγη παραπάνω ποιότητα, και μπορούμε να χτυπήσουμε πολύ ψηλότερα.
Ένας καλός προπονητής μπορεί να βελτιώσει 10–20% μια καλή φουρνιά παικτών. Ένας κακός μπορεί να τη διαλύσει. Ο Μάντζιος έχει δώσει στην ομάδα μας νόημα, κατεύθυνση και ταυτότητα. Διότι ένας ταλαντούχος σεφ που παίρνει τα σωστά υλικά και φτιάχνει εξαιρετικό φαγητό, δε σημαίνει πως αν τα ίδια υλικά τα δώσεις σε άλλο θα φτιάξει και εκείνος εξαιρετικό φαγητό.
Η εθνική μας ξαναγεννιέται. Έχει πλάνο και ποδοσφαιριστές που δεν συμβιβάζονται με την ήττα… εσχάτως απέκτησαν και ψυχολογία νικητή. Η ηττοπάθεια της προηγούμενης δεκαετίας ανήκει στο παρελθόν. Οι φτηνές δικαιολογίες δεν έχουν θέση εδώ.
Έχουμε νέα παιδιά που θέλουν και μπορούν και το απέδειξαν στο γήπεδο. Αυτή είναι η εθνική μας. Δεν τα παρατάει. Και τώρα, το μέλλον της περνά μέσα από αυτή την σταθερότητα και την… αποφασιστικότητα.
