Πανίκος Κωνσταντίνου
Στην Κύπρο όλοι αναγνωρίζουν ότι η Ομόνοια είναι η ομάδα του λαού. Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της ανήκει στην εργατική τάξη και ιδεολογικά κυρίως στον κεντροαριστερό χώρο.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που όταν κινδύνεψε με «αφανισμό» τη «μαύρη» περίοδο του 2013 όταν έκλεισαν οι τράπεζες έδωσαν από υστέρημα τους.
Ηλικιωμένοι που έδιναν μέχρι και τις συντάξεις τους για να κρατηθεί ζωντανό το σωματείο. Το τι πέτυχε εκείνη την περίοδο η Ομόνοια είναι ασύλληπτο και ίσως δεν υπάρχει προηγούμενο στην ποδοσφαιρική ιστορία.
Η απόφαση όμως της διοίκησης να ορίσει στα 35 και 50 ευρώ αντίστοιχα τα εισιτήρια σε ένα φιλικό που διεξάγεται μακριά από την έδρα της προκάλεσε αλγεινή εντύπωση. Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως η αρχική σκέψη ήταν για ακόμη μεγαλύτερο ποσό. Δηλαδή μειώθηκε στα 50 ευρώ! Η ομάδα που στηρίζεται σε ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη οικονομική επιφάνεια, έρχεται η διοίκηση της, η οικονομικά εύρωστη, να ζητήσει από ένα εργαζόμενο πατέρα για ένα φιλικό παιχνίδι, στο οποίο κατά πιθανότητα θα αγωνιστεί με ρεζέρβες γύρω στα 100 ευρώ… αν πάρει το φτηνό εισιτήριο.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως λόγω της απουσίας εσόδων η εταιρεία χρειάζεται χρήμα. Και πως οι φίλαθλοι της Ομόνοιας δεν έχουν πρόβλημα να δώσουν αυτά τα χρήματα ως εισφορά. Άλλωστε υπάρχουν και οι λαχνοί και τα δώρα… Αυτό ισχύει. Μια μερίδα οπαδών της δεν έχει πρόβλημα να δώσει αυτά τα χρήματα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των φιλάθλων της όμως δεν έχει. Εάν σήμερα για φιλικό παιχνίδι ορίστηκε τιμή στα 50 ευρώ, τρομάζω στην ιδέα εάν προκριθεί στους ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ τι τιμές θα έχουν τα εισιτήρια.
Κάποιες ποδοσφαιρικές ομάδες ιδρύθηκαν από μετανάστες που όπως η Βραζιλιάνικη Κορίνθιας. Κάποιες θεωρούν τον εαυτό τους πολυεθνικές όπως η Ιταλική Ίντερ, άλλες στηρίχθηκαν από τις τοπικές ελίτ όπως η Ρίβερ Πλέϊτ Αργεντινής, άλλες δημιουργήθηκαν από πρόσφυγες όπως η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ και άλλες είναι προσφυγικές όπως η Ανόρθωση και η Νέα Σαλαμίνα.
Κάποιες ήταν της εργατικής τάξης όπως η Λίβερπουλ και η Μαν. Γιουνάϊτεντ. Υπάρχουν οι ομάδες που ανήκουν στην αριστερά όπως η Λιβόρνο και η Ράγιο Βαγεκάνο, κάποιες είναι πιο κοντά στον αναρχισμό σαν την Σανκτ Παουλί και ορισμένες αισθάνονται ότι τους πρεσβεύει η δεξιά όπως η Λάτσιο και η Δυναμό Δρέσδης.
Ανάλογα με την κοινωνική θέση που θέλουν να έχουν λειτουργούν αντίστοιχα. Όπως με την Μπαρτσελόνα που μπαίνει μπροστά στα θέματα της ανεξαρτητοποίησης της Καταλονίας.
Η Ομόνοια θα πρέπει να ξανακοιτάξει την πολιτική της, πριν ξεκόψει από τις ρίζες της για μερικές χιλιάδες ευρώ. Γιατί και η Μονακό είναι μια πλούσια ομάδα και πολύ καλή μάλιστα αλλά είμαι βέβαιος πως θα τα αντάλλαζε όλα για να έχει κόσμο στο πλευρό της.
Οι ομάδες μεγαλουργούν από το «δέσιμο» που έχουν με τους οπαδούς. Αν χάσει αυτή την ταύτιση, αν όλα όσα τους ενώνουν αποκοπούν για μερικές χιλιάδες ευρώ, δύσκολα θα επιστρέψουν.
Ας ξανακοιτάξει την πολιτική της με τα ακριβά εισιτήρια. Σημασία δεν έχει αν εξαντληθούν τα εισιτήρια, αλλά αν μπορούν όλοι οπαδοί να προμηθευτούν.
