Χρήστος Ζαβός
Κατ’ αρχήν μπράβο στα παιδιά, στον προπονητή και σ’ όλους όσους συνέβαλαν στη χθεσινή τους νίκη. Αυτά τα παιδιά που δραστηριοποιούνται σε εχθρικό γι’ αυτούς περιβάλλον έδωσαν απαντήσεις όχι στον «εχθρό» αλλά προς όλους εμάς που τα έχουμε στην άκρη.
Και επειδή κέρδισαν χθες, όλοι τους θυμηθήκαμε. Υποκρισία και πάλι… ο καθένας ας δώσει την απάντηση του. Ο καθένας από το μετερίζι του ας αναρωτηθεί τι έκανε για να βοηθήσουμε τον κύπριο ποδοσφαιριστή;
Ο παράγοντας που ψάχνει τη μεταγραφή ξένου ή το νταλαβέρι με το μάνατζερ, ο δημοσιογράφος που σιωπά διαχρονικά απέναντι στο φαινόμενο εξαφάνισης των γηγενών παικτών ακόμη και ο οπαδός που ουρλιάζει σε κάθε λάθος που κάνει ο συμπατριώτης του, ενώ τρέχει ως μανιακός να δει στο You Tube τον ξένο παικταρά της ομάδας του.
Εξ όσων έχω διαπιστώσει μέχρι στιγμής η ζωή μας από χθες δεν έχει αλλάξει, διόλου. Ξυπνήσαμε… όσοι δουλεύουν πήγαν στην εργασία τους, τα προβλήματα μας δεν έχουν λυθεί, το κράτος παραμένει διεφθαρμένο, η αναξιοκρατία ζει και βασιλεύει, οι διπλωματικές σχέσεις μας δεν έχουν διαφοροποιηθεί… δεν μένω Λευκωσία, υποθέτω όμως η σημαία του κατακτητή εξακολουθεί να «μολύνει» τον Πενταδάχτυλο.
Όλα αυτά από τη δική μας προσέγγιση γιατί στο μυαλό κάποιων, η χθεσινή νίκη των Ελπίδων σήμανε την αντεπίθεση του Έθνους προς τον εχθρό. Διαβάσαμε και ακούσαμε για «τουρκάκια», «δεν ξεχνώ», «αγνοούμενους», «σημαίες που θα κάψουμε», «τρενάκια που θα ξεκινήσουν για την τουρκία», «χαμένες πατρίδες» και πάει λέγοντας.
Παρεμπιπτόντως, το γνωρίζαμε ότι η αμορφωσιά επικρατεί ανάμεσα σε κάποιους δημοσιογράφους , ας τους υπενθυμίσουμε ότι η ονομασία μιας χώρας ξεκινά με γράμμα κεφαλαίο. Έτσι γιατί μας διαβάζουν μικρά παιδιά και η ορθογραφία είναι μεταξύ άλλων ένδειξη σεβασμού προς την ελληνική γλώσσα. Τη μητρική μας δηλαδή γλώσσα.
Λοιπόν που λες, κέρδισαν οι μικροί μας και δεν υπάρχει κανείς που να μην χάρηκε. Κάποιοι ίσως να ένιωσαν και τη περηφάνια μέσα στο στήθος τους και καμώθηκαν όπως οι πέρδικες. Σεβαστό.
Κάποιοι όμως μόνο εμβατήρια δεν μας έπαιξαν. Εθνικοπατριωτικά μηνύματα και μικρά κειμενάκια που μειώνουν τον αντίπαλο ή αβαντάρουν την «ελληνική ψυχή». Άτομα που έχουν ανάγκη να ντοπάρουν την εθνική τους συνείδηση δια μέσου ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Άτομα τα οποία αν έχανε χθες η εθνική, μάλλον δεν θα ασχολούνταν ούτε και στο ελάχιστο. Εθνικισμός αλά καρτ ένα πράγμα.
Τώρα που το σκέφτομαι έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδράσουν την ερχόμενη Τρίτη, στο όποιο αποτέλεσμα των νεαρών παικτών απέναντι στο Βέλγιο. Να υποθέσω ότι άμα χάσουμε θα είναι εθνική ντροπή;
Σε καμία σοβαρή χώρα ένα ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να ανυψώσει ή να μειώσει την εθνική συνείδηση. Το είπαμε και το γράψαμε δεκάδες φορές η εθνική συνείδηση δεν διακυβεύεται σε κανένα γήπεδο και σε κανένα άθλημα.
Ανάμεσα στα πολλά, τούτη η έξαρση, η υπερβολή και η δήθεν επικράτηση απέναντι στα πιστεύω του αντιπάλου, σε εκτροχιάζουν από την πραγματικότητα. Δεν σου επιτρέπουν να προσεγγίσεις την κατάσταση με λογική.
Η χθεσινή νίκη των παιδιών είναι σημαντική για πολλούς λόγους και όχι γιατί επικρατήσαμε των Τούρκων, ούτε γιατί θα πάμε αύριο να διώξουμε τον Ερντογάν από το παλάτι του.
Κατ’ αρχήν το ξαναγράφουμε, η νίκη τους είναι πρωτίστως απάντηση προς όλους εμάς που τους εξαφανίσαμε ή τους υποτιμάμε. Είναι επίσης επιβεβαίωση ότι διαθέτουμε ταλέντο το οποίο όμως δεν γνωρίζουμε πώς να το εκμεταλλευτούμε. Για τους ακόμη πιο ειδικούς διαπιστώνεις ότι οι περισσότεροι των παικτών είναι πια στην ηλικία των εικοσιένα και δεν είναι ακόμη έτοιμοι να παίξουν στις μεγάλες μας ομάδες. Με εξαίρεση φυσικά κάποιους εξ αυτών.
Η χθεσινή νίκη ήταν νίκη της ομάδας και αν θες του εγχώριου ποδοσφαίρου. Βοηθά και μόνο τη βελτίωση του. Όσοι θέλουν να βάλουν το μαχαίρι στο στόμα για να φέρουν πίσω τις «χαμένες πατρίδες» ας το κάνουν.
Όσοι όμως αγαπούν το άθλημα ή αν θες και τον κύπριο ποδοσφαιριστή ας στρωθούν στη δουλειά. Ένα θετικό αποτέλεσμα λειτουργεί θετικά εάν χτίσεις επάνω του. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.