Χρήστος Ζαβός
Είδαμε ένα γεμάτο γήπεδο για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, σε κυπριακό ντέρμπι και μείναμε όλοι με το στόμα ανοικτό. Ξεχάσαμε τι σημαίνει ματς, τι σημαίνει ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα… ξεχάσαμε γενικώς τη μυσταγωγία που προκύπτει μέσα από τον κόσμο πάνω στις κερκίδες.
Ακόμη και ο Δώνης δεν αγνόησε την κατάσταση και ιπποτικά εκθείασε το ποδοσφαιρικό κλίμα που επικρατούσε μέσα στο γήπεδο. Πώς να κάνει άλλωστε αφού στα περισσότερα ματς οι κερκίδες είναι μισοάδειες. Το ματς στο Αντώνης Παπαδόπουλος μεταξύ Ανόρθωσης και ΑΠΟΕΛ, λες και ήρθε από το παρελθόν. Έτσι απλά για να μας υπενθυμίσει ότι το γεμάτο γήπεδο, είναι για το άθλημα το Α και το Ω.
Ποτέ δυστυχώς οι αρμόδιοι δεν το είχαν ως προτεραιότητα. Έθεσαν διαφορετική ιεραρχία ως προς τις αποφάσεις τους. Ασχολήθηκαν με τα τηλεοπτικά συμβόλαια, τον έλεγχο της διαιτησίας, τον καθορισμό των αποτελεσμάτων, τη συνεργασία μεταξύ των ομάδων στο παρασκήνιο, τα μικροκομματικά συμφέροντα, την αστυνόμευση ακόμη και την ταυτοποίηση των οπαδών.
Δεν είχαν ποτέ στο μυαλό τους το πώς να καλλιεργήσουν την παιδεία των φιλάθλων, το πώς να βελτιώσουν τις γηπεδικές εγκαταστάσεις, πώς να καταστήσουν ένα ματς ως μέσο ψυχαγωγίας. Και φτάσαμε πια στο σημείο να βλέπουμε κάθε τόσο ένα γήπεδο γεμάτο και χαιρόμαστε όπως τα μικρά παιδιά σε κατάστημα παιχνιδιών. Χαιρόμαστε για το αυτονόητο. Και αναρωτιέσαι στην τελική κατά πόσο αυτή η εικόνα προέρχεται από το παρελθόν και θα παραμείνει εκεί ή θα μας συνοδεύσει στο μέλλον.
Πλέον έχουν καταφύγει στη λύση της ταυτοποίησης και των ηλεκτρονικών εισιτηρίων θεωρώντας έτσι ότι θα αποβάλουν τους χούλιγκαν από τα γήπεδα. Είναι όμως η βία στα γήπεδα το μοναδικό πρόβλημα; Νομίζω πως όχι. Και πολύ φοβάμαι ότι για τα υπόλοιπα, εξίσου ή και πιο σοβαρά, δεν κάνουν τίποτα απολύτως. Την υγειά μας να έχουμε, εδώ είμαστε να κρίνουμε και αυτή την απόφασή τους…
