Χρήστος Ζαβός
Με αφορμή την ανακοίνωση της Αστυνομίας για τα μέτρα ασφαλείας του αγώνα Ανόρθωση- Απόλλωνας, απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε πιο κάτω… το De Ζαβού προβληματίζεται σχετικά με τον προσανατολισμό της χώρας και των κατοίκων της.
« Οι οπαδοί της ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ που θα έρχονται από Λεμεσό να προχωρήσουν ευθεία από τον κυκλικό κόμβο Καλού Χωριού, να περάσουν τα φώτα τροχαίας της Πυροσβεστικής και τα φώτα Ορφανίδη και στα επόμενα φώτα να στρίψουν δεξιά. Να προχωρήσουν ευθεία μέχρι τα επόμενα φώτα και ακολούθως να στρίψουν ξανά δεξιά και μετά από τα φώτα τροχαίας της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων αριστερά για να εισέλθουν στην λεωφόρο Παπανικολή».
Μέσα από το συγκεκριμένο απόσπασμα φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο συγγραφέας και ενδεχομένως οι προϊστάμενοι του, αγνοούν την «κλεψιά» του Μάρκο Πόλο όταν αυτός έφερε στην Ευρώπη από την Κίνα, την πυξίδα.
Παρακάμπτει δηλαδή το εργαλείο που επινόησε ο άνθρωπος προκειμένου να προσανατολίζεται όπως επίσης και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Βοράς, Νότος, Ανατολή, Δύση.
Εξ όσων φαίνεται και σ’ αυτό θα μπορούσαν να βοηθήσουν οι φιλόλογοι, τα ελληνικά που χρησιμοποιούνται σε μια επίσημη ανακοίνωση αρχής του Κράτους, ισοδυναμούν με την απόδοση μέτριου μαθητή ελληνικής φιλολογίας, ο οποίος με λίγη περισσότερη προσπάθεια ίσως βαθμολογηθεί με «Γ».
Ανάμεσα στα πολλά… από το πολύ «στρίψιμο» άμα είσαι Ελλαδίτης χασικλής θα έχεις καπνίσει δύο εκτάρια «απαγορευμένου φυτού» έως ότου φτάσεις στον προορισμό σου… και εάν φτάσεις.
Κάποιοι σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που συμμετέχω, έσπευσαν να δικαιολογήσουν την ανακοίνωση και το επίπεδο των ελληνικών που χρησιμοποιείται.
Ωσάν και εγώ προσωπικά, που τα έκανα μαντάρα στην οικονομική πτυχή της ζωής μου, να νιώθω ικανός να υπερασπιστώ ή να εναντιωθώ στους λόγους που δόθηκε το Νόμπελ Οικονομίας στο συμπατριώτη μας Χριστόφορο Πισσαρίδη.
Κανένα πρόβλημα. Κανένα. Αποδεικνύεται εδώ και πολλά χρόνια ότι ως χώρα ή αν θες και ως πολίτες, έχουμε προ πολλού χάσει τον προσανατολισμό μας. Συνεπώς ο καθένας «χαμένος από χέρι», τοποθετείται όπου και όπως γουστάρει.
Όχι μονάχα ως προς σε ποιο σημείο του πλανήτη βρισκόμαστε, αλλά κυρίως πνευματικά, ίσως και νοητικά. Εν ολίγοις, χάθηκε η πυξίδα, μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά… άμα λάβουμε υπόψη την ανακοίνωση της αστυνομίας.
Και δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσει κανείς. Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσεις… ότι ζούμε σε μια χώρα όπου διεξάγεται ένας ποδοσφαιρικός αγώνας και καταλήγουμε στα συγγράμματα του Θουκυδίδη και του Ηρόδοτου.
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο οπαδός απαιτεί δικαιοσύνη στο άθλημα, όταν όμως ευνοηθεί η ομάδα του δικαιώνεται και νιώθει ταυτόχρονα εκδικητικότητα απέναντι στον κατά φαντασία «δυνάστη» του.
Ζούμε σε μια χώρα, όπου πέφτουν βόμβες στο χώρο του ποδοσφαίρου, κυριολεκτικά και μεταφορικά και ο Υπουργός αποφασίζει ετσιθελικά εφαρμόζοντας την «ταυτοποίηση».
Ζούμε σε μια χώρα, όπου ο οπαδός ωρύεται για το επίπεδο της εθνική του ομάδας, παρακάμπτοντας ότι παρακολουθεί ένα πρωτάθλημα που είναι, ποσοστιαία, πρώτο παγκόσμια (!!) στην εργοδότηση ξένων παικτών.
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο οπαδός απαιτεί την χρησιμοποίηση κύπριων παικτών, είναι όμως αυτός που βρίζει πρώτα τον συμπατριώτη του, ζητώντας από τον πρόεδρο να φέρει τον παικταρά από τα ξένα.
Ζούμε σε μια χώρα που ο οπαδός εκθειάζει το μοντέλο που εφαρμόζεται στο ποδόσφαιρο της Ισλανδίας μη γνωρίζοντας ότι οι σύλλογοι τους, πάνε δεν πάνε μέχρι τον Β προκριματικό γύρο του Γιουρόπα Λίγκ. Άμα δε του θέσεις το δίλημμα… Εθνική ή ομάδα, η απάντηση γι’ αυτόν είναι εύκολη.
Ζούμε σε μια χώρα που η ηγεσία της Ομοσπονδίας συναλλάσσεται με τον υπόκοσμο την ώρα που θεσμικά καλείται να υπερασπιστεί το «ευ αγωνίζεσθαι».
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο δημοσιογράφος είναι απλά ένας διεκπεραιωτής και μέτριος δημοσιοσχετίστας, άμα όμως νιώσει προσβεβλημένος επικαλείται τη «δημοσιογραφική δεοντολογία».
Ζούμε σε μια χώρα, όπου ο πολίτης βρίζει και προσβάλλει κάθε τι ξένο σ’ αυτόν, άμα όμως αναφέρεις κάτι που δεν συμφωνεί τότε σε αποκαλεί «ρατσιστή».
Ζούμε σε μια χώρα που το πλάνο στην κερκίδα ενός σκηνοθέτη σε κάλυψη ποδοσφαιρικού αγώνα, επιβεβαιώνει τη θεωρία του Δαρβίνου και όμως πιθηκίζουμε για να προσβάλουμε τον μαύρο συνάνθρωπο μας.
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο πολίτης μπορεί να δρα με φασιστικό τρόπο στην καθημερινότητα του, άμα όμως προκληθεί επικαλείται τη δημοκρατία.
Ζούμε σε μια χώρα που ο πολίτης υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου εκτός εάν αμφισβητεί τα δικά του πιστεύω ή συμφέροντα.
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο καθένας εκφέρει άποψη, με άκομψο μάλιστα τρόπο, για νόμους που ψηφίζουν άλλα κοινοβούλια, άλλων χωρών. Η δε γνώση του είναι τέτοια που δεν μπορεί να διαχωρίσει ούτε καν τα βασικά. Τι δηλαδή εστί αλλαγή φύλου και τι νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου.
Ζούμε σε μια χώρα, όπου ο ακροδεξιός για να επιδείξει την ελληνικότητα του, ποστάρει τη φιγούρα του Γιάννη Ρίτσου, «ποιητή της Ρωμιοσύνης», χωρίς να κατανοεί την «ιεροσυλία» της πράξης του.
Ζούμε σε μια χώρα, που ο τάχατες αριστερός, μισεί οτιδήποτε ελληνικό, ακούει όμως Καζαντζίδη και Μητροπάνο για ν’ αγαλλιάζει η ψυχή του.
Ζούμε σε μια χώρα, που περηφανεύεται για το Έθνος, άμα όμως κληθούμε να ψηφίσουμε στα ριάλιτι, θα στηρίξουμε φανατικά τον Κύπριο εκστομίζοντας το κλασσικό πια «πουστοκαλαμαράδες».
Ζούμε σε μια χώρα που λοιδορούμε τη προσωπικότητα ενός δημοσίου ατόμου, άμα όμως τα φέρει η τύχη και πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα θ’ αναφερθούμε στο μεγαλείο της ψυχής του.
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο καθένας αναφέρεται στην αναγκαιότητα απόκτησης οικολογικής συνείδησης… ένα όμως κλαδί δέντρου που πέφτει στην αυλή του απ’ του γείτονα είναι ικανό για να το κάψει με κάποιο δηλητηριώδη υγρό.
Ζούμε σε μια χώρα που η ζωοφιλία διαρκεί, έως ότου ο σκύλος του διπλανού γαυγίσει.
Ζούμε σε μια χώρα όπου η λέξη ανάπτυξη, σχετίζεται ακόμη και με τον γάμο ενός ξένου, σε τοποθεσία που αναπαράγονται σπάνια για το οικοσύστημα του πλανήτη, ζώα .
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο πολιτισμός περιλαμβάνει ακόμη και τον γάμο ενός ιδιώτη σε αρχαίο ελληνικό θέατρο, 2200 χρόνων!!!
Ζούμε σε μια χώρα όπου ο Αρχιεπίσκοπος είναι αυτός που είναι… χωρίς πολλά λόγια.
Ζούμε σε μια χώρα, όπου οι πολιτικοί είναι αυτοί που μας αξίζουν.
Ζούμε σε μια χώρα που τα σχόλια κάτω από το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα έχουν καμία σχέση με το περιεχόμενο ή την ουσία του.
Ζούμε σε μια χώρα που το μέλλον των παιδιών το "εναποθέσαμε" στο διχαστικό παρελθόν μας.
Ζούμε σε μια χώρα, χωρίς πυξίδα… «ταξιδεύοντας, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα».
Υ.Γ Το κείμενο είναι ημιτελές. Δυστυχώς…. η συνέχεια του είναι ατελείωτη.
