Ελισάβετ Γεωργίου
** Η συνέντευξη αποτελεί μέρος της ενότητας συνεντεύξεων - 6 μαρτυρίες Πυροσβεστών που συγκλονίζουν. Σε αυτήν την ενότητα ανοίγουμε ένα παράθυρο στις ζωές των ανθρώπων που στέκονται στην πρώτη γραμμή. Οι πυροσβέστες μοιράζονται μαζί μας στιγμές που τους σημάδεψαν για πάντα - από δύσκολες διασώσεις και τραγωδίες με θύματα παιδιά, μέχρι τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης στο Μαρί. Μέσα από τις ιστορίες τους, θα γνωρίσουμε τον κόσμο τους, θα νιώσουμε τις συγκινήσεις τους και ίσως βρούμε κάτι που θα μας αγγίξει βαθιά. Από σήμερα και για τις επόμενες έξι μέρες θα μοιραζόμαστε μια νέα ιστορία - μαρτυρία.
«Όταν ήρθε η ώρα για το παιδί, το οποίο δεν τα κατάφερε, ένιωσα να καταρρέω – ήταν στην ηλικία του δικού μου»
Η ζωή στο πυροσβεστικό σώμα είναι γεμάτη αντιθέσεις: από την υπερηφάνεια της προσφοράς μέχρι τον πόνο της απώλειας, από την αδρεναλίνη των πρώτων δευτερολέπτων της κλήσης μέχρι τη σιωπηλή διαχείριση των συναισθημάτων όταν σβήνουν οι σειρήνες. Ο Υποπυραγός Κώστας Κωνσταντίνου, Αξιωματικός Υπηρεσίας Εναλλαγής στην Επαρχία Λάρνακας, μοιράζεται τη δική του διαδρομή, τα καθοριστικά περιστατικά που σημάδεψαν την καριέρα του και τις αλήθειες που κρύβει το επάγγελμα του πυροσβέστη.
Ο κ. Κωνσταντίνου ξεκίνησε την πορεία του αμέσως μετά τη στρατιωτική του θητεία, χωρίς να φαντάζεται ότι θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε ένα τόσο απαιτητικό επάγγελμα. Με την εκπαίδευση, όμως, ήρθε γρήγορα η συνειδητοποίηση: «Είναι ομαδική δουλειά· προσέχεις τον άλλον και σε προσέχει. Συμπληρώνεις και σε συμπληρώνουν».
Η εικόνα του τηλεφώνου που χτυπούσε συνεχώς μέσα στο αυτοκίνητο με τη λέξη «μαμά» στην οθόνη έμεινε χαραγμένη μέσα του. Του άλλαξε τη ζωή.
Το πρώτο του περιστατικό, αν και όχι δύσκολο, έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη του: «το συναίσθημα να μπαίνεις για πρώτη φορά σε πυροσβεστικό όχημα με τις σειρήνες ανοιχτές είναι μοναδικό, ακόμη κι αν το επεισόδιο αφορά απλώς υλικά εμπόδια σε ένα γκαράζ». Από τότε έμαθε ότι κάθε συμβάν, μικρό ή μεγάλο, κρύβει ευθύνη, γιατί είναι η στιγμή που πρέπει να αποδείξεις πρώτα στον εαυτό σου ότι αξίζεις τη στολή.
Ιδιαίτερο βάρος είχε για τον ίδιο η τραγωδία στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί, όπου χάθηκαν συνάδελφοι και φίλοι. Αλλά όπως εξηγεί στο 24news δεν είναι κάτι που θέλει να μοιράζεται.
«Ήταν το περιστατικό που μου άλλαξε τη ζωή»
Ωστόσο, το περιστατικό που καθόρισε την επαγγελματική και προσωπική του πορεία συνέβη πολλά χρόνια πριν σε περίοδο γιορτών. Νεαρός τότε υπαξιωματικός, αισιόδοξος και γεμάτος όρεξη για ζωή, κλήθηκε μαζί με το πλήρωμά του σε ένα τροχαίο με εγκλωβισμένους. «Έπρεπε να απεγκλωβίσουμε ένα νεαρό και μετά ένα παιδί. Όταν ήρθε η ώρα για το παιδί, το οποίο δεν τα κατάφερε, ένιωσα να καταρρέω – ήταν στην ηλικία του δικού μου παιδιού».
Η εικόνα του τηλεφώνου που χτυπούσε συνεχώς μέσα στο αυτοκίνητο με τη λέξη «μαμά» στην οθόνη έμεινε χαραγμένη μέσα του. Εκείνη η νύχτα τον ανάγκασε να μάθει να κλειδώνει τα συναισθήματά του, για να μπορέσει να συνεχίσει να υπηρετεί. «Ήταν το περιστατικό που μου άλλαξε τη ζωή».
«Η απώλεια σε κάνει να αμφισβητείς», σημειώνει. «Όσο κι αν προσπαθήσεις να χωρίσεις τον επαγγελματικό από τον προσωπικό τομέα, δεν είναι εύκολο». Εκείνο το βράδυ επιστρέψαμε στα σπίτια μας, στις οικογένειες μας, αλλά ο ήχος της κλήσης έμεινε στα αυτιά».
Παρά τα χρόνια υπηρεσίας, η θύμηση δύσκολων περιστατικών εξακολουθεί να προκαλεί λύπη. Όμως η αγάπη για το επάγγελμα είναι αυτή που τον κρατά.
«Αν δεν αγαπήσεις αυτή τη δουλειά, δεν θα είσαι εντάξει ούτε με τον εαυτό σου ούτε με τους συναδέλφους σου. Θα είσαι δυστυχισμένος. Για αυτόν τον λόγο, και τώρα φροντίζουμε να εκθέτουμε σταδιακά τους νεότερους συναδέλφους στα πιο δύσκολα συμβάντα, ώστε να ενταχθούν ομαλά χωρίς να «χαθούν» ψυχολογικά».
Η εμπειρία του στο Σώμα τον δίδαξε πως η Πυροσβεστική δεν ξεχωρίζει κανένα άνθρωπο: «Δεν ρωτάμε φύλο, ηλικία, καταγωγή· αντιμετωπίζουμε τον κόσμο όλο το ίδιο».
Η κοινωνική απαίτηση
Παραδέχεται ωστόσο, ότι στην καθημερινότητα, δεν λείπουν και οι πικρίες. Οι καθυστερήσεις που οφείλονται σε μεγάλες αποστάσεις ή δύσκολες συνθήκες, μετατρέπονται εύκολα σε κατηγορίες από πολίτες και σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Εμείς δίνουμε τον εαυτό μας, κινδυνεύουμε, και όμως ακούμε ότι αργήσαμε. Δεν αντιδρούμε ποτέ, αλλά μένει η πικρία. Οι παλιοί το αντέχουν, οι νεαροί είναι πιο ευαίσθητοι σε αυτά τα σχόλια».
Η μαρτυρία του Υποπυραγού Κώστα Κωνσταντίνου αποτυπώνει το βάθος και τη δυσκολία του να είσαι πυροσβέστης. Δεν είναι μόνο μάχη με τις φλόγες, αλλά μάχη με τον εαυτό, με τα συναισθήματα και με την κοινωνική απαίτηση.
