Χρήστος Ζαβός
Φοβάμαι να γράψω για τα φετινά κατορθώματα ή και τις αγωνιστικές προοπτικές που δημιούργησε τούτη η ομάδα. Μια που το επιχείρησα τότε (δες εδώ) και μια που στο καπάκι γκρεμίστηκαν όλα. Χαζός είμαι να γκαντεμιάσω το πιο ρομαντικό στόρι του φετινού πρωταθλήματος; Μακριά από μας.
Επί τούτου, επιτρέψτε μου να μην ασχοληθώ μήτε με τις αριστουργηματικές αναδιπλώσεις του Πουρσαϊτίδη που δημιούργησαν βάθος στο ρόστερ, μήτε με τον απόλυτα πετυχημένο ανασχηματισμό που προέβη στο θέμα τακτικής.
Η Σαλαμίνα αντιστέκεται, ισορροπώντας ταυτόχρονα στον ρεαλισμό.Εξ’ ου και όποιος την αγαπά, βιώνει εκείνο το δίλημμα που μοιάζει με υπαρξιακό ερώτημα. Να γίνει ή να μην γίνει εταιρεία;
Το θέμα μας δεν είναι ο Ελλαδίτης Σαλαμιναίος προπονητής, ούτε και τα φυντάνια αλά Τσίκο που καθιέρωσε, ούτε και το πώς ταίριαξε την τριάδα πίσω. Κακά τα ψέματα, άμα στην κουβέντα για το ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής στην σεζόν δεν συμπεριλάβεις τον Πουρσαϊτίδη, τρία τινά συμβαίνουν. Ή είσαι άσχετος ή κομπλεξικός ή όλα μαζί και μαλάκας από πάνω.
Θα ήταν άλλωστε αδικία, να εκθειάσει κανείς το φετινό πρότζεκτ και να αγνοήσει τις ανακαλύψεις του Μάκη Παπαϊωάννου, την στήριξη της διοίκησης και το κατά κόκκινο από κόσμο Αμμόχωστος.
Σκοπός μας δεν είναι ν’ αναφερθούμε στην στιβαρή ποδοσφαιρική οντότητα του Μάντζεκ, ή πόσο Σαλαμιναίος είναι ο Σεργίου, στην αποκάλυψη Οφόρι, στο δέσιμο των Άδωνη, Ντάτκοβιτς και Ντιακιτέ και πως καθοδηγούνται από τον Μελίσσα που ολοένα και σταθεροποιείται κάτω από τα γκολ ποστ. Ούτε και πόσο εκρηκτικός μας προέκυψε ο Τσίκο, πόσο βελτιώθηκε ο Καρλίτος ή πως μεταμορφώθηκε σε σκόρερ ολκής ο Ντορεγκαράι. Δεν χρειάζεται ν’ αναλύσουμε την εμπειρία που προσδίδουν οι Μποτεάγκ, Φλοριάν, Τιάγκο, Μαρκάσα και Φελίπε ή πόσο συμμετέχουν στη συλλογική προσπάθεια παίκτες όπως οι Κλίμοβιτς, Μιγκελίτο, Φράγκος, Κουμουρής ή και ο Κατσικάς. Όλα αυτά και άλλα πολλά τα βλέπει όλη η Κύπρος και όσοι καταλάβουν από το άθλημα.
Ενδεχομένως αυτό που πολλοί μπορεί να μην κατανοούν, είναι ότι το στόρι της φετινής Νέας Σαλαμίνας εκτυλίσσεται σε μια χρονική περίοδο που ο ρομαντισμός βάλλεται από τον άκρατο κυνισμό που επιβάλλει η οικονομική ισχύ. Πάει κόντρα στην εποχή όπου το χρήμα κάνει κουμάντο. Η Σαλαμίνα αντιστέκεται, ισορροπώντας όμως ταυτόχρονα στον ρεαλισμό.
Εξ’ ου και όποιος βρίσκεται κοντά της, όποιος την αγαπά, βιώνει εκείνο το δίλημμα που μοιάζει με υπαρξιακό ερώτημα. Να γίνει ή να μην γίνει εταιρεία; Να παλέψουμε ή δεν έχουμε καμία ελπίδα; Είναι το σαράκι που τρώει τον Σαλαμιναίο και που καθιστά την Σαλαμίνα πέρα για πέρα μοναδική.
Η μοναδικότητα της, είναι αποτέλεσμα της χαράς που φέρνουν οι παίκτες του Πουρσαϊτίδη με τις νίκες τους, η ανασφάλεια που προκαλεί η οικονομική στενότητα, ο καημός της προσφυγιάς και η περηφάνια του να είσαι Βαρωσιώτης αποδεχόμενος τον υπόλοιπο κόσμο.
Δεν είναι όλα χαρά, είναι και λύπη. Είναι όλα ξεχωριστά και συνάμα μοναδικά. Η θηλυκιά φωνή του «Αμμόχωστος», τα τραγούδια του Μάνου, των ACDC και η φωνή του Νταλάρα που προκαλεί πόνο. Και βαθιά μέσα στους Σαλαμιναίους τούτο το συναίσθημα είναι επιβλητικό. Ο πόνος της προσφυγιάς, της κοινωνικής αδικίας καθορίζει τον ψυχισμό του.
Ο πόνος όμως σε καθιστά ευάλωτο. Γι’ αυτό και οι Σαλαμιναίοι συμβιβάζονται με την ομάδα τους. Τους αρκεί να είναι απλά αξιοπρεπής. Κρίνουν πετυχημένη τη φετινή τη πορεία. Δεν ζητούν περισσότερα. Μοιάζει να φοβούνται να ζητήσουν κάτι παραπάνω, μήπως και πονέσουν περισσότερο.
Απ’ όλες τις παθογένειες του σωματείου, τούτη μοιάζει η μεγαλύτερη. Είναι καιρός η Σαλαμίνα να κάνει βήματα μπροστά. Δε ξέρω πως, μα οι νέες γενιές οφείλουν τον πόνο και την μιζέρια να τα μετατρέψουν σε δύναμη. Και δεν αναφέρομαι σε επενδυτές αλλά στην ανάγκη να κουνηθεί ο ψυχισμός.
Όπως ταρακουνιέται με τις μελωδίες και τους στίχους του Νικόλα. Όπως βουίζουν τ’ αυτιά του Σαλαμιναίου τραγουδώντας το «ντίρλι, ντίρλι, ντίτρλι, ντι» την ίδια ώρα που νιώθει πανευτυχής, μα συνάμα κάτι κάπου βαθιά τον πληγώνει ταρακουνώντας το είναι του.
