Χρήστος Ζαβός
Είναι λες και είσαι με την/τον σύζυγο και τραβάς ζόρια για μήνες. Καυγάδες, γκρίνια, μιζέρια, άγχη, για σεξουαλική ζωή ούτε καν. Να ναι καλά η φαντασία ή το computer θα την βγάλεις την άκρη.
Και φτάνει η ώρα μετά από χίλιες δύο σκέψεις, λες δεν πάει στην ευχή θα κάνω μια προσπάθεια να τα βρούμε. Τι κάνεις; Κάνεις κάτι που θα κλέψει τις εντυπώσεις. Θα την πας ένα ταξίδι, σ’ ένα καλό εστιατόριο, να πάρεις ένα δακτυλίδι, ένα φορεματάκι ακριβούτσικο γαμώ τον καπιταλισμό μου. Κάτι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις τον άλλο και πάλι.
Γιατί άμα τα βρεις μαζί του/της και πας στο σουβλατζίδικο για να μιλήσετε για τη νέα εποχή σας, σε βλέπω ξανά σε μπυραρία ν’ ακούς Καζαντζίδη… « στο τραπέζι που τα πίνω, λείπει το ποτήρι σου».
Κάτι τέτοιο πρέπει να κάνει ο «θείος» από την Αμερική. Ήρθε ως επενδυτής. Ως εκατομμυριούχος. Ως ο άνθρωπος που θα βάλει τέλος στην μιζέρια. Που θα σκοτώσει τον ερασιτεχνισμό που τόσο βαθιά ρίζωσε μες στην Ομόνοια. Ως το άτομο που θα πάει την ομάδα σ’ ένα άλλο επίπεδο.
Οκ. Συμφωνώ. Πρέπει αρχικά να γίνουν πολλά πράγματα. Και απ’ ότι μαθαίνω ξεκίνησαν δουλειά εκεί στην Ομόνοια. Δεν θες όμως ένα δωράκι; Κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα και να επιστρέψεις στις κερκίδες. Κάτι που στο κάτω, κάτω θα επιβεβαιώσει τις προσδοκίες όλων, ότι δηλαδή ο Παπασταύρου ήρθε για να μείνει. Και όχι απλά να μείνει αλλά να τρελάνει και κόσμο. Γι’ αυτό σου λέω, «θείε», του «Λαού», το συκώτι έχει μαυρίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Θέλει ένα «φρου, φρου και άρωμα». Μια μεταγραφή, εντυπωσιασμού. Ένα «δώρο». Ένα «μπαμ» που λεν και τα λαμόγια. Κάτι που θα κάνει τον Ομονοιάτη να πιεί καμιά ντουζίνα μπύρες πράσινες. Που θα τον κάνει να με συγχωρέσεις, να καβλώσει.
Λεν για Λαβόρδε. Απ’ ότι μαθαίνω δεν υφίσταται. Το παραδέχεται και επίσημα πια η Ομόνοια. Αλλά έναν Λαβόρδε τον θες. Ας μην είναι αυτός, ας είναι ο Μίτσινετς, ο Τζούριακ, ο Τζεβίζοφ, ο Κασέκε. Κάτι τέτοιο.
Ντάξει, προέχει η ουσία. Να φτιάξεις ένα καλό ρόστερ. Παρεμπιπτόντως, ο παίκτης που έβγαλε ο Παπαγιώργης στο site μας, μου έχουν πει ότι είναι παικταράς. Ο ίδιος ο άνθρωπος που μου είπε ότι ο Ντουρίς είναι παικταράς πριν ακόμη τον δούμε στην Ανόρθωση, μου είπε τα καλύτερα λόγια για τον Ζίβετς. Περιφερειακός επιθετικός που δίνει λύσεις σ’ όλους τους χώρους από τη μέση και μπροστά. Και να ξέρεις, άμα μάνατζερ παραδέχεται την ποιότητα ποδοσφαιριστή άλλου μάνατζερ, τότε δύσκολα πέφτουν έξω.
Τώρα να μου πεις είναι και ο Κούσουλος. Ψιλό μπαμ, αφού πέραν του ότι είναι διεθνής με την εθνική θεωρείται δικαίως ως ένα από τα καλύτερα γηγενή προϊόντα. Και σου δίνει και βάθος στο ρόστερ. Τα ξανά είπαμε. Ομάδα χωρίς ποιοτικούς κύπριους, δεν μπορεί να λογίζεται γεμάτη. Ο «θείος» Παπασταύρου, στο πι και φι καθάρισε την υπόθεση και πήρε έναν πολύ καλό παίκτη στην ομάδα.
Άμα το συνεχίσει έτσι, τουλάχιστον θεωρητικά, η Ομόνοια θα μπει στα γήπεδα μ’ ένα γεμάτο ρόστερ. Αν θα είναι ποιοτικό θα το μάθουμε από τον Αύγουστο και έπειτα.
Τώρα όμως, ξανά λέω, θέλει μια ένεση τονωτική ο «λαός». Ένα δώρο. Δεν ξέρω άμα είχες ποτέ θείο που έμενε στο εξωτερικό, άμα όμως ερχόταν Κύπρο ο δικός μου από την Αμερική και σφουγγάρι να μου έφερνε, νόμιζα ότι με το σφουγγάρι αυτό δεν χρειάζεται καν να κάνεις μπάνιο. Μιλάμε για τέτοια μαγεία… ένα δώρο, να πάρει τα πάνω του ο «λαός» μήπως και ξεχάσει τα βάσανα που πέρασε κιόλας…
