Χρήστος Ζαβός
Άμα λέω ψέματα να μου κοπεί το ρεύμα και να μην γράψω το κείμενο. Πρωί, πρωί, έξω από το τυροπιτάδικο του Άντρου στην παλιά Λεμεσό, βολτάρω και βλέπω ένα γνωστό μου Αελίστα. Του κάνω πλάκα λέγοντας του «εεε, εν καλή η ομάδα σου;». Τι γυρνάει και μου λέει… άρρωστος Αελίστας, ΣΥ.Φ.ΑΕΛ απ’ τα παλιά, γνωστή φάτσα πάνω στην ανατολική για χρόνια.. «Τι καλή ρε μαλάκα… γίνεται να χάνεις οκτώ ευκαιρίες στο Α’ ημίχρονο και να μην το σκοτώνει». True story… να μην πάω τουαλέτα για δύο μέρες και να φάω δαμάσκηνα να ξεβουλώσω.
Έχει την πλάκα του. Επαναλαμβάνομαι σ’ αυτά, γιατί πλέον άρχισαν ν’ αρέσουν. Άλλαξε πλέον η κουβέντα με τον Αελίστα. Δεν είναι αυτό που ήταν τα παλαιότερα χρόνια… πρωτάθλημα από το καλοκαίρι και κάτι συναφή. Πλέον έχει μόνο κλάμα…
Μόνο που αυτή η ομάδα στα τελευταία παιγνίδια δεν σ’ αφήνει να κλάψεις. Να πονέσεις, να γκρινιάξεις, να πεις τα δικά σου, να βγάλεις τα απωθημένα σου.. κάτι ρε παιδί μου. Πάει και κερδίζει συνεχώς ακόμη και όταν είναι η μισή. Γιατί η ενδεκάδα με την Πάφο, δεν είμαι σίγουρος αν έπαιξαν ποτέ μαζί στο βοηθητικό.
Κοιτάς ποιοι είναι εκτός και αναρωτιέσαι, πως θα το κάνει ο Ντούσαν; Και όμως, του λείπουν τα δύο βασικά στόπερ, Ντόσα, Γκοντάλ οι δύο καλύτεροι παίκτες των δύο τελευταίων ματς, Γκαστανιάγκα και Μεντόγιεβιτς, ο κορυφαίος συνολικά, Γουίλερ, μια ποιοτική μονάδα όπως είναι ο Αντάμοβιτς και πάλι βρήκε τη λύση.
Με Ράσο και Τεξεϊρα στην άμυνα, θυμήθηκε τον Αγκάνοβιτς για τα χαφ μαζί με το Νταβόρ, άλλη μια ευκαιρία ο Γερολέμου που όσο πάει και γίνεται καλύτερος… και ξανά κέρδισε και με καλή απόδοση. Μη μπούμε στο τριπάκι να συγκρίνουμε μ’ άλλες ομάδες αν είχαν όλες αυτές τις απουσίες πως θα παρουσιάζονταν. Π.χ ΑΕΚ ή Απόλλωνας ή να πούμε Ομόνοια. Γιατί δεν είναι ότι έλειπαν… το θέμα είναι ότι η απόδοση της ομάδας σχεδόν δεν επηρεάζεται.
Και επί τούτου, επιβάλλεται να κάνουμε σύγκριση με μια άλλη ομάδα, την καλύτερη του φετινού πρωταθλήματος, Ανόρθωση. Έγραφα προχθές στο De Ζαβού, ότι είναι τόσο καλοκουρδισμένη που και ο Καστάνας να παίξει στην άμυνα, δεν θα πολύ φανεί η τρύπα. Οκ, καθόλου δεν σε ενδιαφέρει η Ανόρθωση και καλά κάνεις.
Έχει όμως πολλές ομοιότητες με την ΑΕΛ. Είναι και οι δύο, ομάδες προπονητή. Είναι αυτό που γράφεται στον πίνακα, αυτό που δουλεύεται στις προπονήσεις και η εφαρμογή του στο γήπεδο. Το βλέπεις. Κατ’ εμέ οι πιο καλές ομάδες, μαζί με την Ομόνοια. Και όταν λέω ομάδες, εννοώ αυτό ακριβώς. Ομαδικό στοιχείο.
Τώρα να μου πεις, υπάρχουν διαφορές. Στην Ανόρθωση για παράδειγμα έχουν και κάτι προσωπικότητες που μπορεί και να μην τις έχεις. Έχουν όμως γήπεδο και κυρίως κόσμο που τους πιστεύει και τους ακολουθεί.
Και σε ρωτώ; Έχεις μήπως τίποτα απ’ αυτά. Με συγχωρείς είναι πικρή αλήθεια αλλά, παπάρια. Ούτε γήπεδο, άρα έδρα, ούτε και κόσμο. Συγγνώμη η αλήθεια είναι αυτή και καλό είναι να την αναγνωρίζεις, διαφορετικά είσαι υποκριτής και κακομαθημένο, όπως κάποιοι άλλοι που έχω στο μυαλό.
Θα μου πεις για τη διοίκηση. Τι να πούμε όμως κάτι επιπλέον γι’ αυτό, αφού η κουβέντα κρατά τουλάχιστον για πέντε χρόνια. Είναι κάτι που μπορείς και να προσθέσεις;
Ο Κερκέζ και οι παίκτες του όμως τα καταφέρνουν. Χθες είδαμε και σχεδόν τους ξεχάσαμε, Αγκάνοβιτς και Χάρη Κυριάκου. Που τελευταία φορά που έπαιξαν ήταν τέλη Αυγούστου. Και ο πρώτος μάλιστα σκόραρε. Καθαρά παίκτης ψυχολογίας. Δεν ξέρω αν προλαβαίνει να τα φέρει τούμπα, αλλά άμα ανέβει επιτέλους ο Αγκάνοβιτς τότε η ΑΕΛ προσθέτει προσωπικότητα και ποιότητα στο ρόστερ της. Και χαφ που σκοράρει.
Γιατί ο Γκαζαριάν δεν ξέρω τι τρέχει με το παιδί, ίσως ο πιο ποιοτικός παίκτης αλλά χθες ήταν λες είναι ερωτευμένος με την συμπατριώτισσα του Καρντάσιαν. Αλλού τ’ αλλού.
Από κει και πέρα, κορυφαίοι κατ’ εμέ ήταν τρεις. Ο Νταβόρ, ο Γερολέμου και ένας ακόμη, περίμενε. Ο μικρός Σκοπιανός είναι παικτούρα και το είδαμε από πέρσι. Κάλυψε, έτρεξε και κυρίως δεν κώλωσε να κουβαλήσει μπάλα.
Όσον αφορά το Γερολέμου δεν ξέρω αν διαβάζει De Ζαβού, γιατί το γράφαμε ότι πρέπει να απελευθερώσει ο ίδιος τον εαυτό του. Και χθες για πρώτη φορά ήταν ακριβώς έτσι. Αεράτος, συγκεντρωμένος και με τσαμπουκά. Δεν ήταν το σφιγμένο παιδί που μπαίνει μες στην τάξη να παρακολουθήσει μάθημα φοβούμενος να σηκώσει το χέρι του. Όχι, χθες ήταν αυτό που πρέπει να είναι. Φτάνει πια με το «θείο βρέφος», το «ταλέντο» και το «νεαρός» που χρησιμοποιούμε στην Κύπρο ωσάν και είμαστε νηπιαγωγοί. Ο Γερολέμου μεγάλωσε, δείχνει ν’ αναλαμβάνει τις ευθύνες του και άμα συνεχίσει έτσι… ναι η ΑΕΛ μετά από ένα αιώνα θ’ αναδείξει τον δικό της ηγέτη. Και το κυπριακό ποδόσφαιρο γενικότερα. Για να φτάσει μέχρι εκεί όμως, θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά και ταπεινοφροσύνη. Λίγο να φύγει από αυτά , θα μπει και αυτός στο σκουπιδότοπο των χαμένων ταλέντων της Κύπρου.
Ο τρίτος και νομίζω πιο υποτιμημένος παίκτης είναι ο Πορτογάλος Τεξεϊρα. Ρε με το Ντόσα, ρε με το Γκοντάλ ή τον Γκαστανιάγκα, ότι και να του βάλεις του παιδιού δίπλα του, είναι λες και είναι ρυθμισμένος. Φαίνεται σοβαρός, επαγγελματίας, πειθαρχημένος και άμα και αυτός συνεχίσει έτσι, δεν τον πολύ βλέπω και για πολύ στην Κύπρο. Στόφα, στόπερ και σε καλή ηλικία.
Όπως και να έχει, μη σε πρήζω και άλλο. Η ΑΕΛ είναι μια ομάδα μόνη της. Χωρίς ή με πολλές απουσίες, με κόσμο ή χωρίς, με έδρα ή όχι, με πληρωμένους ή απλήρωτους, με προσωπικότητες ή χωρίς, με καλή ή κακή απόδοση, με γκρίνια ή ηρεμία, με Σόφο ή δίχως είναι εντελώς στην κοσμάρα της. Πες μου όμως… τυχαίο το «πελλή» που βγήκε μες στις τουαλέτες του ΣΥ.Φ.ΑΕΛ;
