Χρήστος Ζαβός
Είναι μεγάλη η κουβέντα και κρατά μήνες. Ότι δηλαδή η ομάδα, λειτουργεί περισσότερο ως υπνωτικό για κάποιον που τη βλέπει παρά αντικείμενο απόλαυσης και διασκέδασης. Ενδεχομένως όσοι επιχειρηματολογούν γύρω απ’ αυτό να μην έχουν και πολύ άδικο.
Ο Κερκέζ είναι ένας προπονητής συντηρητικός. Προτιμά δηλαδή να φυλά τα νώτα του, παρά να πέφτει με τα μούτρα ρισκάροντας μην τα σπάσει. Με αυτό τον τρόπο πήρε κύπελλο, με αυτόν μάλλον θα πορευτεί είτε στην ΑΕΛ, είτε στη συνέχεια της καριέρας του. Μπορεί όμως και ανάλογα να το αλλάξει… ο χρόνος θα το δείξει.
Από την άλλη όμως διαθέτει ένα στοιχείο που λίγοι προπονητές έχουν, κυρίως στην Κύπρο. Η κίνηση με ή χωρίς τη μπάλα, είναι ίσως το πιο βασικό χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του. Και άμα καμιά φορά διαθέτει αυτούς τους παίκτες το αποτέλεσμα δεν είναι άσχημο. Και χθες δεν ήταν…
Ιδιαίτερα στο Α’ ημίχρονο, η ομάδα είχε ένα σταθερό ρυθμό και κυρίως κίνηση. Κίνηση σ’ όλες τις γραμμές, ενέργεια και τρεξίματα.
Καθόλου τυχαίο, άμα λάβεις υπόψη ότι ο μέσος όρος ηλικίας της είναι χαμηλός. Νταβόρ, Γουίλερ, Μαέ και Γερολέμου, ίσως και Αντωνίου μαζί με Τεξέιρα, διαθέτουν φρεσκάδα που φάνηκε μες στο γήπεδο.
Άμα προσθέσεις και τους δύο Ισπανούς Χουράδο και Γκαστανιάγκα που κινούνται συνεχώς στο χώρο, λύνεις το ερώτημα, γιατί η ΑΕΛ χθες έτρεχε και έβαζε ενέργεια στο παιγνίδι της.
Όλοι αυτοί οι τρεχαλατζήδες, χρειάζονται και σταθερό σημείο αναφοράς. Και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Σέρβο, ο οποίος προσωπικά με κατέπληξε. Αντί- εμπορικό στυλ μεν, βαρύς και χωρίς φαντεζί χαρακτηριστικά… το ποδοσφαιρικό του όμως μυαλό και παιδεία απέχει μακράν απ’ όλους τους υπόλοιπους μαζί.
Δεν ξέρω τι έγινε με το παιδί αυτό και ήρθε Κύπρο, η παιδεία του όμως δείχνει ότι το τόπι το έμαθε σε πολύ καλά σχολεία. Απ’ ότι βλέπω στο βιογραφικό του… Γερμανία.
Υποθέτω επίσης ότι η πείρα του Μεντόγιεβιτς και η αγωνιστική του πειθαρχία ταιριάζουν απόλυτα στους υπόλοιπους που είναι νεαροί και αμάθητοι. Καλό θα ήταν να μάθουν απ’ αυτόν.
Και αν η ομάδα είχε ένα Μεντόγιεβιτς στο δημιουργικό κομμάτι, τότε θα ήταν δύο ταχύτητες πιο πάνω. Γιατί καλά λεν διάφορα μες στην ομάδα αλλά νέος Ντα Σίλβα δεν ήρθε ποτέ από το καλοκαίρι.
Καλός ο Γκαζαριάν, τραυματίας ο Αντάμοβιτς, απόντας ο Αγκάνοβιτς, παίκτης που να ρολάρει το δημιουργικό κομμάτι δεν υπάρχει. Και ακριβώς τούτο αδικεί την ομάδα, τον προπονητή και φυσικά την προσπάθεια που κάνουν.
Θα μπορούσε να είναι ή είναι ο Γερολέμου. Θα σου πω και για τον μικρό που έχω και μια προσωπική σχέση αφού τον θυμάμαι πιτσιρίκι να έρχεται από την προπόνηση, να τρώει και να πηγαίνει στο σπίτι για ύπνο.
Αν ακολουθήσω την κλασσική κυπριακή μέθοδο της κολακείας, της λαφαζανιάς και της ψευτιάς, τότε θα πρέπει να γράψω διθυράμβους για τον Γιάννη.
Δεν πρόκειται να το κάνω. Ούτε και θα εστιάσω στα προτερήματα του που είναι πολλά. Το σημαντικότερο… είναι ποδοσφαιρικό μυαλό. Λίγους παίκτες θα δεις Κύπριους που το κεφάλι τους είναι ψηλά βλέποντας τον χώρο και όχι το έδαφος. Ακόμη πιο λίγους που διαθέτουν αυτό που λεν one touch. Την γρήγορη ποδοσφαιρική σκέψη. Παλιότερα τούτο ήταν έμφυτο. Στην Ευρώπη όμως εδώ και δεκαετίες διδάσκεται.
Στην Κύπρο όμως, τα «μυαλά» συνήθως προκόβουν όταν αποχωρούν από το νησί και παν εκεί που ξέρουν να τα αξιοποιούν.
Από το ποδόσφαιρο, μέχρι την ιατρική και τη πυρηνική φυσική, ένα μυαλό στην Κύπρο δύσκολα αξιοποιείται. Γιατί δεν υπάρχει η τεχνογνωσία, καμιά φορά το μεράκι ή αν θες μεσολαβούν και μικροπρέπειες. Το τελευταίο ισχύει πολύ για το ποδόσφαιρο μας και τον τόπο γενικότερα. Ζήλειες, χρήματα και πάει λέγοντας.
Η περίπτωση του μοιάζει δύσκολη. Στην Κύπρο δεν θυμάμαι ποτέ να έχουμε αναδείξει επιτελικό χαφ, δεκάρι, όπως θες πες τον. Μη μου πεις για τον Μαυρουδή γιατί είναι άλλου παπά ευαγγέλιο το οποίο διαβάστηκε σ’ άλλες εποχές. Είναι πολύ πιο εύκολο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο να δουλέψεις μ’ έναν στόπερ, έναν γκολτζή, ένα δεξιό μπάκ παρά ένα δεκάρι που κουβαλά ποδοσφαιρικό μυαλό.
Ο Γιάννης είναι μεγάλο στοίχημα, όχι για την ΑΕΛ αλλά για το κυπριακό ποδόσφαιρο. Άμα καταφέρουν να του διδάξουν πώς να στέκεται, πώς να κινείται, πώς να φυλάει τις αναπνοές του και κυρίως πως θα δημιουργεί χώρο με ή χωρίς την μπάλα, η Κύπρος θα κερδίσει και όχι μόνο η ΑΕΛ.
Από κει και πέρα, πρέπει να βγει από το λούκι της ανασφάλειας. Ότι δηλαδή κάθε εβδομάδα και σε κάθε προπόνηση πρέπει να αποδεικνύει ποιος είναι. Τέλος, μ’ αυτό.
Να ελευθερώσει τον εαυτό του, να δουλέψει και κυρίως να πάρει παιγνίδια πάνω του. Θέλει εμπιστοσύνη από τους ιθύνοντες της ομάδας και ο ίδιος ας πάρει τηλέφωνο το Ντα Σίλβα να κάνουν μαθήματα. Εάν ο Κερκέζ πάντως τον μονιμοποιήσει ως ποδοσφαιριστή και τον αναδείξει, τότε το κυπριακό ποδόσφαιρο θα χρωστά στον Σέρβο.
Για την ομάδα μιλώντας ξανά, έχει ένα θέμα με τα στόπερ. Ο Γκαστανιάγκα δεν τα πήγε άσχημα αλλά το λάθος αυτός το κάνει και δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει αφού συμπεριφέρεται σα χαφ. Μασκεράνο δεν είναι, στόπερ επίσης… δεν μπορείς να πέσεις πάνω του να τον πλακώσεις. Θέλει δουλειά. Άμα όμως χθες είχαν τον Τρισκόφσκι για παράδειγμα, τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά.
Έτσι όπως εξελίσσεται γενικότερα η ΑΕΛ, χωρίς κόσμο, άρα χωρίς πίεση, μ’ έναν πρόεδρο που είναι και δεν είναι εκεί, μ’ έναν προπονητή που δουλεύει καιρό… άμα δουλέψουν σε κατευθύνσεις αμιγώς ποδοσφαιρικές τότε το πακέτο ίσως γίνει πολύ πιο δελεαστικό. Να απελευθερωθούν, ν’ απαλλαγούν από τα άγχη και κυρίως να ξετινάξουν από πάνω τους τη μιζέρια για την οποία όμως δεν ευθύνονται.
Αφού κανείς δεν μπορεί να οριοθετήσει τι θέλει από την ΑΕΛ, οι ίδιοι ας το καθορίσουν...
