Χρήστος Ζαβός
Ερασιτέχνες δεν τους λες, καθότι πίσω από τη λέξη κρύβεται ένας ρομαντισμός. Άσε κιόλας που περιλαμβάνει την έννοια της τέχνης και ως γνωστό οι βάρβαροι με τον πολιτισμό, απέχουν όσο εμείς με τον πλανήτη Δια, ίσως και μακρύτερα .
Ούτε και ανίκανους δεν τους λες , αφού η λέξη τους απαλλάσσει από τη αναγκαιότητα να είναι ικανοί και να προβούν στο αυτονόητο. Και ως γνωστό, το να είναι κανείς ανίκανος στην Κύπρο δεν του στερεί το δικαίωμα, από το να διατηρεί το πόστο του. Ενίοτε κιόλας ψηφίζεται ή ακολουθείται από το πόπολο.
Αυτοί δεν είναι «αλήτες» είναι «καθηγητές», παιδιά στοιχισμένα, καθοδηγούμενα και προστατευμένα από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας που καλλιεργούν μια συγκεκριμένη κουλτούρα
Για να τελειώνουμε όμως με το παιγνίδι των λέξεων, αν είναι να βρούμε μια λέξη για να περιγράψουμε συνολικά τη στάση της αστυνομίας, ως προς το θέμα αντιμετώπισης της βίας στα γήπεδα θα επέλεγα δανειζόμενος από την αργκό, το «καθηγητές» και ας με συγχωρέσουν οι επαγγελματίες του κλάδου της εκπαίδευσης και η ελληνική γλώσσα γενικότερα. Οι «καθηγητές» αυτού του κειμένου διδάσκουν την διεύρυνση της βλακείας και της αποχαύνωσης και όντως καθοδηγούν... μα στο δρόμο του βολέματος και της διαφθοράς.
Οι «καθηγητές» που λες αστυνόμοι και η ηγεσία τους, ενώ διατηρούν στα χέρια τους ένα νομοσχέδιο που μοιάζει υπερ-όπλο καταστολής, το «νόμο Ιωνά» δηλαδή και την περιβόητη «κάρτα οπαδού», που δεν το διαθέτουν αστυνομίες σε προηγμένα κράτη και με υψηλό το δημοκρατικό αίσθημα, επιτρέπουν σε δέκα, είκοσι, εκατό πλάσματα που γνωρίζουν κιόλας, να οργιάζουν αφήνοντας εκτεθειμένους τους πάντες. Την ίδια την αστυνομία και την ηγεσία της, την ομοσπονδία, το σωματείο τους, τη μεγάλη μερίδα του κόσμου που νιώθει ντροπή, την δημοσιογραφία, την κοινωνία γενικότερα.
Ως προς τα δέκα, είκοσι, εκατό πλάσματα, «αλήτες» δεν τους λες καθότι τη λέξη συνοδεύει μια ιερότητα, αρχικά βιωματική, βαθιά κοινωνική έως και καλλιτεχνική. Ο «αλήτης», το λέει μελωδικά η Μοσχολιού « στέκει στου δρόμου κάποια άκρη μονάχος, θαρρείς και κρύβει την ντροπή του στο σκοτάδι».
Αυτοί δεν είναι «αλήτες» είναι «καθηγητές», βολεμένα στο σκοτάδι τους παιδιά,, στοιχισμένα το ένα πίσω απ' το άλλο, καθοδηγούμενα και προστατευμένα από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας που καλλιεργούν μια συγκεκριμένη κουλτούρα.
Επί τούτου ως προστατευμένοι, δεν έχουν πολλά να φοβηθούν αφού οι αόρατες δυνάμεις φροντίζουν να τους παρέχουν όλα όσα θέλουν για να είναι εκεί, χαιρετώντας ναζιστικά, κρατώντας σύμβολα ιερά και μη, καπηλευόμενοι αξίες και αρχές ανθρώπων που υπήρξαν πραγματικοί αλήτες, ανταποκρινόμενοι πλήρως στην ιερότητα της λέξης.
Τούτου του είδους οι «καθηγητές» δεν συλλαμβάνονται, μιλούν με τους «μεγάλους», προσηλυτίζουν νεαρά πονεμένα άτομα, συμμετέχουν σε επικοινωνιακούς μηχανισμούς, αμείβονται από τους καλά ντυμένους κύριους, οργανώνονται μονίμως ενώ δημοσιογράφοι και συγκεκριμένα Μέσα φροντίζουν να ικανοποιούν την ματαιοδοξία τους παρουσιάζοντας τους στο κοινό ως «ένδοξος κόσμος που φυλάει Θερμοπύλες».
Ανάμεσα σε μια κοινωνία λοιπόν «καθηγητάδων» που φυλάνε τις «Θερμοπύλες» του διχασμού, της υποκρισίας του μίσους, της βαρβαρότητας και της απανθρωπιάς, αναγκάζεται ο καθένας από μας , να συμμετέχει σ’ ένα παιγνίδι γεμάτο απόγνωση, απελπισία, φόβο και απέχθεια για τους «καθηγητές». Μέχρι το επόμενο επεισόδιο και αφού ο καθένας ξανά φορέσει τη μάσκα του…
