Χρήστος Ζαβός
Ας υποθέσουμε ότι σε μια ουτοπική «κίτρινη πολιτεία» τα παιδάκια διδάσκονται στα «κίτρινα σχολεία», μάθημα ιστορίας.
Ξεκινά ο δάσκαλος και στο πρώτο μάθημα διδάσκει για τον Νίκο Σολομωνίδη, τον Θεοδόση Κωνσταντινίδη, τον Δημητράκη Τσέπη, το Saint George.
Περνάει το τετράμηνο, ο ιστορικός συνεχίζει ν’ αφηγείται για το παλιό ΓΣΟ, τους πρώτους τίτλους, τα πρωταθλήματα, τους Παπαδόπουλους, το ματς με τη Ρεάλ, συνεχίζει… πάει στους παικταράδες της δεκαετίας του 80’, τα κύπελλα, την διαβάθμιση τη δεκαετία του 90, τους χαμένους τελικούς, τον Σοφοκλέους, την ίδρυση της εταιρείας, πρωτάθλημα του 12’, οι όμιλοι, η «τσάκρα», κύπελλο του 19, μπάσκετ, βόλεϊ, Λεμεσός, Λιμάνι και πάει λέγοντας.
Που να τα χωρέσω , συγχώρεσε με. Μη σε πρήξω κιόλας με ιστορία και μου μείνεις στην ίδια τάξη.
Με συγχωρείς όμως. Σε ρωτώ. Υπάρχει περίπτωση τούτο το βιβλίο να μην περιλαμβάνει ένα μικρό κεφάλαιο για το Ντόσα Τζούνιορ; Ή μαλάκας θα ήταν ο ιστορικός ή απλά θα ήταν αντί για βιβλίο, κόμικς για μικρά παιδιά που διαβάζουν λίγο πριν κοιμηθούν.
Πέραν της πλάκας, πέραν του όποιου κειμένου, συμβαδίζοντας πλήρως με την πραγματικότητα, ο «Κύπριος» στόπερ είναι αναμφισβήτητα μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που φόρεσαν τη φανέλα με τα τρία γράμματα.
Γεννημένος χιλιάδες χιλιόμετρα από την «κίτρινη πολιτεία» τ’ όνομα του δικαίως, τοποθετείται πια στο Πάνθεον των παικτών που o κόσμος της θ’ αποθεώνει διαχρονικά. Θα μου πεις είναι η μοίρα, το πεπρωμένο, ενδεχομένως να έχεις δίκαιο. Δεν είναι μόνο αυτό.
Τη μοίρα μας την καθορίζουμε από μόνοι μας. Και ο Ντόσα ακριβώς αυτό έχει κάνει.
Όλοι ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή και ανάλογα πορευόμαστε. Κάποιοι γίνονται ότι τους λέει ο πατέρας, η μάνα, η γειτονιά, η κοινωνία… κάποιοι άλλοι πορεύονται με την καρδιά και το συναίσθημα. Ψάχνουν σαν περιπλανώμενες ψυχές, μια οικογένεια, ένα σπίτι, μια φωλιά για να φωλιάσουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο σωματώδης νεαρός, που ήρθε από την Πάφο του καλοκαίρι του 10’, ανέτρεψε την ηλίθια έως και φασιστική αντίληψη πολλού κόσμου που πιστεύει « ότι γεννιέσαι, δεν γίνεσαι». Άμα όμως ίσχυε αυτό το πράγμα, ο πλανήτης θα ήταν κακάσχημος, ρατσιστικός, στατικός, χωρίς καμιά εξέλιξη.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο Πορτογάλος με καταγωγή τη Μαδαγασκάρη και πλέον Κύπριος έφτασε, μάλλον κατέληξε σε τούτη την πολιτεία, την κίτρινη. Ζώντας μάλιστα μες στο πετσί του, τα χαρακτηριστικά του λαού της. Την απλότητα, την ταπεινοφροσύνη, την αχαριστία, την αποθέωση, την απαξίωση, το θρίαμβο, την τραγωδία, την ακρότητα των συναισθημάτων.
Άμα κανείς ανατρέξει στην ιστορία του, αυτό ακριβώς θ’ αντιληφθεί. Νεαρός τότε, πότε δεξί μπακ, πότε αμυντικό χαφ, η τύχη τα έφερε έτσι που έμαθε μπάλα δίπλα στον καλύτερο κατ’ εμέ αμυντικό που είδε ποτέ η Κύπρος. Τον Έτβιν. Δίπλα του απαρτίζουν στο κυπριακό πρωτάθλημα το καλύτερο αμυντικό δίδυμο ever, όπως και οι ίδιοι αριθμοί επιβεβαιώνουν.
Μεγαλώνει ποδοσφαιρικά αλλά και στην προσωπική του ζωή, αναδεικνύεται ως ηγέτης, σημαντικός στ’ αποδυτήρια. Γίνεται πρωταθλητής, αγωνίζεται στην Ευρώπη, καλείται στην εθνική ομάδα , παίρνει μεγάλη μεταγραφή στην Πολωνία, ξανά- κερδίζει τίτλους και μετά ξεκινά η καθίζηση.
Τι σου έλεγα, πριν για ακρότητες; Από το ζενίθ στο ναδίρ, βολοδέρνει στην Τουρκία, ταλαιπωρείται από τραυματισμό, μένει εκτός και από hot όνομα, ψάχνει πώς να επιστρέψει στην Κύπρο.
Τι σου έλεγα, πριν για συναίσθημα; Αρνείται προτάσεις, δελεαστικές οικονομικά και ενδεχομένως με περισσότερες προοπτικές ζητώντας να γυρίσει στην ΑΕΛ. «Επαναπατρίζεται» και λίγο πολύ ζει στο πετσί του, την ξεφτίλα. Τσακώνεται με τον προπονητή, χάνει το πέναλτι με την Αγία Νάπα που φέρνει τον ντροπιαστικό αποκλεισμό, μοιάζει γενικώς με παλαίμαχο προπονητή.
Τι σου έλεγα πριν για απαξίωση; Οι περισσότεροι οπαδοί δεν τον στηρίζουν, προσβάλλοντας τον στην όποια ευκαιρία.
Τι σου έλεγα πριν για αχαριστία; Ξεχνούν. Ξεχνούν ότι αυτό το παιδί, ανδρώθηκε στην ομάδα τους. Ξεχνούν ότι με την παρέα του 12’ πήραν το πρωτάθλημα. Ξεχνούν ότι το κεφάλι του ξόρκισε μια κατάρα δεκαετιών μες στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Ξεχνούν ότι εκείνη την ευλογημένη μέρα στη Λάρνακα, πίστεψαν για πρώτη φορά στη ζωή τους ότι το 68’ θα ήταν απλά το 5ο και σίγουρα όχι το τελευταίο.Ξεχνούν ότι η προβολή του, κατέστησε νεκροταφείο την κόλαση του Παρτιζάνι κοκαλώνοντας τους Σέρβους, ξεχνούν, ξεχνούν. Γενικώς.
Κάπου σ’ εκείνο το σημείο της απαξίωσης, φαίνεται τυχερός που συναντά ως προπονητή αυτή τη φορά ένα πρώην συμπαίκτη και φίλο του. Άλλον επίσης Αελίστα, που πάντα θαύμαζε τις αγωνιστικές του αρετές.
Μαζί, κυρίως όμως μόνο του για μια ακόμη φορά καθορίζει τη μοίρα του. Σκύβει το κεφάλι, εργάζεται σκληρά, παίρνει την ευκαιρία, ξανά- γίνεται ηγέτης στην άμυνα και στα αποδυτήρια. Ηγέτης… ηγέτης, όχι μαλακίες.
Είναι αυτός που μεταφέρει την τρέλα του 12’ σ’ όλους τους νέους και την ίδια ώρα θέτει τα όρια. Είναι αυτός που προσπαθεί να τους πείσει ότι ο κόσμος της ΑΕΛ δεν είναι αυτός που είδαν φέτος. Δύο μέρες μετά οι συμπαίκτες του στον Εναέριο, τον εμπιστεύονται. Γιατί ως πραγματικός ηγέτης δεν τους είπε ψέματα.
Δύο μέρες πριν την αποθέωση του Εναερίου, πρωταγωνιστεί σε μια ακόμη δύσκολη αποστολή, πέρα για πέρα ιστορική. Τούτη τη φορά του κυπέλλου. Καρφώνει με το κεφάλι τον Βάτερμαν και ενάμιση περίπου ώρα μετά, σηκώνει το γαμημένο στον ουρανό της πρωτεύουσας διαβολοστέλνοντας μια και καλή μια ακόμη κατάρα.
Ειλικρινής και αυθεντικός, φοράει τη μάσκα του Λέοντα( ζωδιακά ανήκει έτσι και αλλιώς στα λιοντάρια) στους πανηγυρισμούς, συμμετέχοντας μαζί με τους ομοϊδεάτες του στο πάρτι.
Λίγες μέρες μετά υπογράφει ένα ακόμη συμβόλαιο. Ο ίδιος γνωρίζει και το έχει αποδείξει στην καριέρα του, ότι τα χαρτιά, οι υπογραφές και οι συμφωνίες δεν είναι τόσο σημαντικές, άμα η καρδιά και η αγάπη δεν συναινούν.
Όπως και ο ίδιος ποστάρει στο προσωπικό του λογαριασμό, « η ιστορία συνεχίζεται…». Και όντως είναι αλήθεια… τα παιδιά της τάξης έχουν ενώπιον τους έναν ήρωα που συνεχίζει να γράφει ιστορία…
