Χρήστος Ζαβός
Στην ποδοσφαιροκρατούμενη απ’ όλες τις απόψεις, Κύπρο, δεν εκπλήσσει κανένα το γεγονός ότι σπουδαίοι αθλητές βρίσκονται στην αφάνεια. Μάλλον γιατί δεν συμπορεύονται με την γενική κουλτούρα της κοινωνίας. Ακολουθούν μια άλλη κατεύθυνση… ευτυχώς γι’ αυτούς.
Σε μια κοινωνία, βασικά στοιχεία της οποίας είναι η κουτοπονηριά, η φυγοπονία, η ματαιοδοξία και το εφήμερο κέρδος, κάποια παιδιά, διαθέτουν στο βασικό πυρήνα της φιλοσοφίας τους, την ταπεινοφροσύνη, την προσήλωση μα κυρίως, κυρίως τη σκληρή δουλειά.
Άτομα ταλαντούχα, προικισμένα, που μεταξύ άλλων πρεσβεύουν όλα τα ιδεώδη και αρετές που περιλαμβάνει η ανεξάντλητη έννοια του αθλητισμού. Και όταν μιλάμε για αθλητισμό στην Κύπρο, το μυαλό μας άντε να φτάσει σε κανά μπούκικο ή στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ.
Μακριά λοιπόν από την πολυτέλεια, την ψευδαίσθηση, τα σταριλίκια, κάποια παιδιά τούτου του νησιού, απλά απολαμβάνουν τους κόπους τους και τις θυσίες. Βιώνουν το μεγαλειώδες σχολείο της ζωής όπως οι αρχαίοι το περίγραψαν γλαφυρά… «τα αγαθά κόποις κτώνται».
Και όμως τούτοι οι αθλητές παραμένουν μακριά από την κοινή γνώμη. Και ενώ μπορεί να κουβαλούν τη σημαία του νησιού ανά την υδρόγειο και ενώ γίνονται αντικείμενο θαυμασμού από τους φαν του αθλήματος και όχι μόνο, στην πατρίδα τους είναι απλά παντελώς άγνωστοι. Όσον αφορά το σινάφι μας το δημοσιογραφικό, απλά συμπορευόμαστε πλήρως με την άγνοια και την ασχετοσύνη. Όλοι μας ανεξαιρέτως.
Ευτυχώς στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη μάλλον δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Σοφία Ασβεστά αποτέλεσε αντικείμενο σχολιασμού στην Ελληνική τηλεόραση, ως η πρώτη κύπρια τζουντόκα που κατάφερε μετά από δέκα χρόνια να κατακτήσει χρυσό μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό τουρνουά Athens Junior European Cup στην κατηγορία των 52 κιλών .
Συμμετέχοντας στη δωδεκαμελή αποστολή της εθνικής Κύπρου και συνοδευόμενη από τον ομοσπονδιακό προπονητή, Λαυρέντη Αλεξανίδη, η Σοφία κατάφερε ν’ ανέβει στο βάθρο διαπρέποντας στο τουρνουά.
Κοίτα όμως να δεις. Αντίπαλος της στον τελικό της κατηγορίας ήταν η Τουρκάλα Ζελιχά Κιντσί και ευτυχώς που δεν το πήραν μυρωδιά οι «πατριδοκάπηλοι» του νησιού για να «μολύνουν» το θρίαμβο της 18χρονος Σοφίας.
Ούτε και η ίδια, ούτε οι γονείς, ούτε ευτυχώς οι προπονητές ή η Ομοσπονδία προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τις εθνικιστικές αντιδράσεις που θα πιθανόν να είχαν αναγάγει τη συμπαθητική αθλήτρια, ως στρατηλάτη ή αρχιστράτηγο. Προς τιμή τους...
Η Σοφία Ασβεστά, μετά από τέσσερα χρόνια ενασχόλησης με το τζούντο, θεωρείται πια, ένα από τα πιο hot ονόματα του αθλήματος. H αφεντιά της έχει προ πολλού ξεπεράσει τα στενά σύνορα του νησιού, αφού πλέον η παγκόσμια Ομοσπονδία, IJF (International Judo Federation) την κατατάσσει στην 26η θέση της λίστας.
Το «μικρόβιο» του τζουντόκα μάλλον το κληρονόμησε από την ρωσίδα μητέρα της, η οποία υπήρξε αθλήτρια στην γενέτειρα της πριν από κάποια χρόνια. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, ήρθε η σειρά της Σοφίας να μυηθεί στα μυστικά της θεωρίας του Τζιγκόρο Κάνο (Ιάπωνας ιδρυτής του Τζούντο) από τον προπονητή της Πιέρο Λεωνίδου.
Όπως και η ίδια μας εκμυστηρεύτηκε, στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μαζί της « η μητέρα μου αποτέλεσε την αρχική μου έμπνευση, ο προπονητής μου όμως ήταν αυτός που μου έδειξε το δρόμο».
Κουβαλώντας ακριβώς τα εφόδια που πήρε από τον προπονητή, Πιέρο Λεωνίδου, φυλάγοντας ταυτόχρονα σα φυλακτό τις συμβουλές της μητέρας και με την οικονομική βοήθεια του περήφανου πια πατέρα της η Σοφία, πλέον ζει το όνειρο.
Μοιράζοντας τη ζωή της, μεταξύ Λεμεσού και Σότσι πλέον έχει την ευλογία να προπονείται με την περιβόητη Ολυμπιακή ομάδα της Ρωσίας (!!), η οποία στεγάζεται στις μεγαλοπρεπείς εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Πάρκου που ανέγειραν οι Ρώσοι για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014.
Η ίδια πάντως φαίνεται να το απολαμβάνει. Ούτε και θέτει ταβάνια, αντιθέτως τώρα βάζει πλώρη για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα.
«Πλέον προετοιμάζομαι για τους Πανευρωπαϊκούς στη Φιλανδία που θα γίνουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο αλλά και για τους Παγκόσμιους που θα διεξαχθούν στο Μαρόκο ένα μήνα αργότερα».
Πες το αυτοπεποίθηση, πες το άγνοια κινδύνου η ξανθομαλλούσα Κύπρια δεν αρκείται στην συμμετοχή αλλά θέλει ν’ ανέβει σ’ ένα από τα σκαλοπάτια του βάθρου.
Άλλωστε το έχει ξανακάνει. Με αρωγό την Ομοσπονδία Τζούντο του νησιού πήρε την 3η θέση στους Κοινοπολιτειακούς αγώνες το 2017 στις Μπαχάμες. Γιατί όχι πλέον τους Ευρωπαϊκούς ή το Παγκόσμιο;
Η ίδια γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους και πλέον δεν πτοείται ότι χρειάζεται περισσότερες θυσίες για να φτάσει στον στόχο της.
«Έχω μάθει πια. Χρειάζεται κυρίως πειθαρχία την οποία μάθαμε μέσα από τον αθλητισμό. Είναι αλήθεια ότι ζήλευα κατά κάποιο τρόπο τους συνομήλικους μου όταν έβγαιναν έξω ενώ εγώ προπονούμουν σκληρά ακολουθώντας αυστηρή διατροφή προκειμένου να γίνω σωστή αθλήτρια»…
Τώρα που το σκέφτομαι, σίγουρα δεν φοβάται τον όποιο στόχο της. Είναι μάλλον γιατί βιώνει το μεγαλείο της έννοιας περί των αγαθών που χρειάζονται κόπο για να κατακτηθούν. Είναι έτσι και αλλιώς αφοπλιστική στην απάντηση της για το τι θα κάνει όταν ολοκληρώσει την καριέρα της που ουσιαστικά τώρα ξεκινά.
«Θα γίνω προπονήτρια Τζούντο» απαντά γλυκύτατα, αφήνοντας μας όμως με μια αίσθηση… μάλλον σοφίας.
Αυτής που διαθέτει η Σοφία και προσπαθούμε εμείς ν’ αποκτήσουμε μέσα από τη λάμψη που πηγάζει από τον όποιο συνάνθρωπο μας, υπηρετεί με προσήλωση και σκληρή δουλειά αυτό που είναι ταγμένος να κάνει.
