Χρήστος Ζαβός
Δύσκολο καλοκαίρι. Ακόμη πιο δύσκολες τούτες οι μέρες καθώς η μνήμη δεν λέει να σε απαλλάξει από τη δυσάρεστη ανάμνηση απώλειας των δύο τίτλων. Κατανοητό, φυσιολογικό.
Είναι όμως πλέον επιβεβλημένη η ανάγκη να τεθούν επί τάπητος τα όποια προβλήματα, να συζητηθούν οι λόγοι της αποτυχίας και φυσικά να εξευρεθούν οι τρόποι ή οι λύσεις για να μπορέσει η ομάδα επιτέλους να φτάσει στο «Τέταρτο». Όλα αυτά με καθαρό μυαλό και σύνεση, μακριά από συναισθηματισμούς, ακραίες σκέψεις ή συμπεριφορές. Είναι νομίζω πλέον κατάλληλος ο καιρός…
Ομολογώ ότι η πρώτη προσέγγιση των λόγων αποτυχίας, τουλάχιστον από τη μεριά μας, περιορίστηκε στα όποια λάθη του Σοφρώνη ή ακόμη και των παικτών.
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους λόγους προστέθηκε φυσικά και η ισχύς που έχει ο Πρόδρομος Πετρίδης που ενδεχομένως να του εξασφάλισε έναν ακόμη τίτλο που έμοιαζε χαμένος.
Κάπου σ’ αυτό το σημείο, θέλοντας και μη, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σταθούμε και στις όποιες ευθύνες μπορεί να έχει ο Νίκος Κίρζης ως διοικητικός ηγέτης που είναι. Είναι αλήθεια ότι δεν πολύ «παίχτηκε» στα καφενεία η κουβέντα για τον σταυρό που κρατά εδώ και χρόνια.
Άσχετο αλλά η κουβέντα με τον σταυρό, άμα δεν ήξερες τα δεδομένα θα νόμιζες ότι ο Νίκος Κίρζης είναι ιεραπόστολος που κρατάει σταυρό και προσπαθεί να προσηλυτίσει αλλόθρησκους στις «Νέες χώρες» που ανακάλυψε ο Κολόμβος… γαμώ την περιέργεια του.
Να σοβαρευτούμε πάλι. Επειδή ακριβώς μιλάμε για την ισχύ των διοικούντων, θα πρέπει αρχικά να καθορίσουμε το μοντέλο διοίκησης της κάθε ομάδας. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τον Απόλλωνα και αν θες αναπόφευκτα θα πρέπει να δούμε και πως διοικούνται ΑΠΟΕΛ ακόμη και η ΑΕΚ που είναι ίσως οι πιο σοβαροί ανταγωνιστές. Η Ανόρθωση είναι άλλη κουβέντα.
Λοιπόν οι δύο αυτές ομάδες διαθέτουν τους ηγέτες τους. Από τη μια ο Πρόδρομος και από την άλλη ο Καραπατάκης. Φυσιολογικό. Φυσιολογικό είναι επίσης ότι και δύο πλαισιώνονται από ισχυρά άτομα, τόσο στο οικονομικό κομμάτι, αν θες και γενικότερα στο κοινωνικοπολιτικό. Μην αρχίσω ν’ αραδιάζω ονόματα θα χάσουμε την ουσία. Και μόνο που λες Λευκαρίτης στη Λάρνακα, αντιλαμβάνεσαι την ισχύ. Όσο για τη Λευκωσία, αυτοί διαθέτουν στρατό. Χάρης, Βάσος η Σάρα και η Μάρα, ότι και να πεις μέσα είσαι.
Στον Απόλλωνα ισχύει κάτι που δεν είναι και τόσο φυσιολογικό ως προς το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα μοντέλο σύγχρονης διοίκησης. Κακά τα ψέματα, ο Κίρζης μπαίνοντας στον Απόλλωνα το 2012, είχε λίγο πολύ στο μυαλό του το μοντέλο Σοφοκλέους. Ένα μοντέλο αυστηρά προσωποκεντρικό που τα πάντα εξαρτώνται μέσα από την απόφαση του ισχυρού άνδρα. Ένα μοντέλο που αποδεδειγμένα πια κρίνεται ως αποτυχημένο.
Είναι αλήθεια ότι δεν το έκανε τόσο άκομψα ο Κίρζης, αφού όντως στελέχωσε την εταιρεία με νεαρά άτομα, εκσυγχρόνισε εγκαταστάσεις… γενικώς ανέβασε τον Απόλλωνα εκεί που δεν ήταν ποτέ. Το έργο του γενικότερα κρίνεται επιτυχή. Μη τρελαθούμε κιόλας. Αν καταφέρει ο Νίκος να πάρει πρωτάθλημα τα επόμενα χρόνια ίσως να είναι και ο πιο πετυχημένος πρόεδρος ever… που λέμε στα κυπριακά.
Το μοντέλο όμως διοίκησης του παραμένει προσωποκεντρικό. Και ως τέτοιο δεν έχει καμία τύχη στην παρούσα φάση. Άμα δηλαδή ο ίδιος δεν κατανοήσει ότι πρέπει να στελεχωθεί με σοβαρά άτομα, που θα επενδύσουν στο «προϊόν» Απόλλωνα και θα έχουν άμεση εμπλοκή στις αποφάσεις και στις ευθύνες, τότε μάλλον για Γιουρόπα μας βλέπω πάλι.
Στο κάτω, κάτω της γραφής λίγο να μιλήσει στον πατέρα του, Ντίμη, μάλλον θα του μεταφέρει τη βοήθεια που είχε όταν ως πρόεδρος κατακτούσε το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας απέναντι μάλιστα στον Κίκη Κωνσταντίνου. Άσε που μπορεί κιόλας να ικανοποιήσει την όποια ματαιοδοξία του, αφού στο βιβλίο της ιστορίας, δεν θα γραφτεί ο Χ ή ο Ψ… Νίκος Κίρζης θα γράφει ως πρόεδρος και ηγέτης της ομάδας.
Όπως και στην περίπτωση του πατέρα του. Ντίμης Κίρζης γράφει η ιστορία η οποία είναι σκληρή καμιά φορά και αγνοεί τους γύρω του. Στην προκειμένη περίπτωση υπήρχαν πολλοί, αφανείς ήρωες. Για τους καλά μυημένους στα Απολλωνίστικα, δεν ξεχνούν τους Πάμπο Γεωργιάδη, Μάριο Λευκαρίτη και άλλους πολλούς.
Σου το λέω με ειλικρίνεια, χάρηκα όταν ο Ονησίφορος στην ιστοσελίδα μας, έγραψε για πρώτη το άνοιγμα του Νίκου Κίρζη προς άλλους παράγοντες. Ονόματα όπως αυτά των Παύλου Αριστοδήμου, Γιάννη Χριστοδούλου, Ηλία Νεοκλέους και Εύρου Ευριπίδου θ’ αποτελέσουν σίγουρα μια τεράστια βοήθεια για την ομάδα, σ’ όλους τους τομείς. Από το οικονομικό μέχρι το πολιτικό. Φτάνει να υπάρξει μια καλή συνεργασία μεταξύ τους.
Πέραν τούτου είναι και άλλα πολλά πράγματα που πρέπει ν’ αλλάξουν σ’ όλους τους τομείς. Πρέπει επίσης ν’ απαλλαγεί από το «στίγμα» του Ζάχαβι γιατί πολλοίείναι κυρίως εκ Λευκωσίας που καραδοκούν για να ανοίξουν το φάκελο.
Ντρέπομαι κιόλας που το γράφω, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια σ’ αυτό τον τόπο που ζούμε. Άμα δεν ισχυροποιηθείς μέσα στην υπόκοσμο του νησιού, δεν πας πουθενά. Όλοι το γνωρίζουμε και όλοι κάνουμε τις πάπιες. Ξεφτίλα μεν, τραγωδία κοινωνική… αλλά είναι αλήθεια.
Όπως και να χει. Ο Κίρζης για μια ακόμη φορά βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι. Είναι θετικό ότι θέλει να παραμείνει μολονότι οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πιέζεται από το στενό του κύκλο για να αποχωρήσει. Αυτός μάλλον δείχνει να επιθυμεί να το παλέψει μέχρι τέλους. Το αξίζει κιόλας. Πρέπει όμως να το αλλάξει…
