Ο Ιανουάριος είναι ο μήνας που μετράς πληγές. Οικονομικές και αγωνιστικές. Οικονομικές, γιατί το Καλοκαίρι συνήθως εξαντλείται ο διαθέσιμος προϋπολογισμός της χρονιάς και η εμπειρία λέει, προσπαθείς πάντα για μία ή δύο υπερβάσεις που θα προσφέρουν (μάταια) τις λύσεις για τους στόχους που έχουν τεθεί.
Στα μισά της περιόδου αντιλαμβάνεσαι, πως κάτι πήγε στραβά και πλέον κοιτάς τις εναλλακτικές λύσεις με τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου να αποτελεί καταφύγιο. Το οποίο όμως αφήνεις ασυντήρητο καθ’ όλη τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών.
Έτσι κάθε πρόεδρος και κάθε διοίκηση όταν φτάνουμε σε αυτή την περίοδο, την εποχή των ξεπουλημάτων τότε βγάζουν σε εκπτώσεις τα δικά τους εμπορεύματα, αποδεχόμενοι να αδειάσουν τις αποθήκες τους ακόμη και σε τιμές κάτω του κόστους. Από την άλλη το νέο εμπόρευμα που πρέπει να έρθει χρειάζεται ρευστό. Έτσι ώστε να γίνει και πάλι το κατάστημα ανταγωνιστικό και να προσελκύσει μεγαλύτερη πελατεία αυξάνοντας τις ελπίδες να πιάσει τους στόχους στο τέλος της χρονιάς.
Η εμβόλιμη μεταγραφική περίοδος ερμηνεύεται ως μία τελευταία ευκαιρία για να παίξεις τα ρέστα σου. Κάποτε θα πιάσει, συνήθως το διπλά ή τίποτα ευνοεί όσους στη διάρκεια του Καλοκαιριού είχαν μελετήσει, σχεδιάσει και ιδρώσει. Η μπάνκα δεν τινάζεται τόσο εύκολα όσο ακούγεται. Η ιστορία μας έμαθε πως κανένας παίκτης δεν μπόρεσε να κλείσει κάποιο καζίνο. Ούτε και ο «Nick the Greek» τα κατάφερε.
Οι ομάδες με τις τέσσερεις προσθήκες και τις τέσσερεις ή περισσότερες αφαιρέσεις θα πρέπει να το κοιτάξουν λίγο. Ειδικά αν αυτό είναι συχνό φαινόμενο και ειδικότερα αν οι στόχοι παραμένουν σχεδόν άπιαστοι.
Το αίσθημα της επιτυχίας ή της απόπειρας αποφυγής της αποτυχίας, είναι τόσο έντονο που κάνει τις ομάδες να μοιάζουν με γονείς που μπαίνουν στον πειρασμό να αγοράσουν δώρα στα παιδιά τους τα οποία πολλές φορές, ούτε τα θέλουν, ούτε τα εκτιμούν και το κυριότερο δεν τα χρειάζονται.
