Πανίκος Κωνσταντίνου
Δύο γκολ σε 50 λεπτά έβαλε στο τελευταίο φιλικό με τη Βουλγαρία ο τεράστιος Ζιρού που όλοι τον περιπαίζουν αλλά ο άνθρωπος έχει το γκολ στο αίμα του. Αν κάποιος κάνει και συσχετισμό τα λεπτά συμμετοχής με τα γκολ που βάζει θα μείνει έκπληκτος.
Έφτασε τα 46 και θέλει άλλα έξι να ξεπεράσει τον πρώτο σκόρερ στην Εθνική Γαλλίας Τιερί Ανρί που σημείωσε 51.
Φαίνεται πως ο τραυματισμός του Μπενζεμά δεν είναι σοβαρός. Επίσης επιβεβαιώνεται μέσα από τα τελευταία φιλικά πως η Γαλλία έχει ορυμαγδό ταλέντου και μπορεί να υποστηρίξει τον τίτλο του φαβορί που της έχει αποδοθεί.
Δεν είχαν πάντα καλή ομάδα οι Γάλλοι. Δεν ήταν μια χώρα που κυριαρχούσε. Για την ακρίβεια ήταν μια μέτρια εθνική που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια.
Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε τη Γαλλία σε τέσσερεις περιόδους την μεταπολεμική του Κοπά στο μουντιάλ του 1958, της δεκαετίας του 80 του Πλατινί, και του Ζιντάν λίγο πριν το κλείσιμο του 20ου και στη γέννηση του 21ου. Η τέταρτη περίοδος είναι αυτή που διανύουμε των Καντέ και Εμπαμπέ και μένει να δούμε αν θα αναφερθούμε ξανά σε αυτούς ή αν μείνουμε στο μουντιάλ του 2018.
Πρώτα απ’ όλα αξίζει να απονείμουμε τα εύσημα στους Γάλλους όσο απίστευτο και αν ακούγεται βρίσκονται πίσω από κάθε μεγάλη διοργάνωση.
Ο Πιέρ Κουμπερτέν πίσω από την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο Ζιλ Ριμέ πίσω από το παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο Ανρί Ντελονέ πίσω από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Και ο Γκαμπριέλ Ανό πίσω από το κύπελλο πρωταθλητριών.
Και ο Μισέλ Πλατινί κύπελλο εθνών που δημιουργήθηκε πρόσφατα.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό.
Παρ’ όλα αυτά η Γαλλία ποτέ δεν είχε καταφέρει να επιτύχει μια μεγάλη διάκριση σε εθνικό επίπεδο για πολλά χρόνια.
Χρειάστηκε δηλαδή να φτάσουμε στο 1984 για να κατακτήσει το πρώτο της Γιούρο.
Το 1938 είχε μάλιστα διοργανώσει το παγκόσμιο κύπελλο χωρίς να καταφέρει να πετύχει κάτι το αξιόλογο.
Στα πρώτα χρόνια είχε φτιάξει την πρώτη της καλή ομάδα το 1958.
Εκείνη η φουρνιά ήταν πολύ καλή ομάδα και στο μουντιάλ της Σουηδίας είχε δύο σπουδαίους παιχταράδες τον Κοπά και τον Φοντέν.
Στους Γάλλους αποδόθηκαν αρκετά επίθετα για το παιχνίδι τους, όπως η Βραζιλία της Ευρώπης τότε που έπαιζε ο Πλατινί.
Το 1958 μια έκφραση που έμεινε ήταν το λεγόμενο δαντελένιο ποδόσφαιρο. Δηλαδή είχε άρτια τεχνική κατάρτιση ως ομάδα. Ήταν ντελικάτη δεν έπαιζε σκληρά όπως άλλες εθνικές εκείνη την εποχή.
Η δυστυχία της ήταν σε εκείνο το μουντιάλ εμφανίστηκε η Βραζιλία του 17χρονου τότε Πελέ και του Γκαρίντσα. Απέκλεισαν τη Γαλλία στα ημιτελικά. Μετά ήταν ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος και η ομάδα της διαλύθηκε.
Για περίπου 30 χρόνια το Γαλλικό ποδόσφαιρο ήταν σχεδόν ανύπαρκτο.
Το πρωτάθλημα της χώρας τα επόμενα χρόνια μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο υποδεχόταν ποδοσφαιριστές από όλο τον κόσμο.
Πέραν των μεταναστών, αποδεχόταν με ευκολία ποδοσφαιριστές από τις πρώην Ανατολικές χώρες. Η Γαλλική κοινωνία ήταν περισσότερο ανεκτική τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια. Δεν ξέρω να πω την αλήθεια με τον Λεπέν ή την κόρη του σήμερα πόσο συνεχίζει η Γαλλική κοινωνία να είναι ανεκτική αλλά τότε τις πρώτες δεκαετίες μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
Ήταν και παραμένει ένα πρωτάθλημα που δεν ευνοεί την σκληρότητα και τη συνεχή πίεση όπως το Αγγλικό, το Ιταλικό ή το Ισπανικό. Γενικώς ευνοούσε τους τεχνίτες ποδοσφαιριστές. Και αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κάποιος και όσοι ποδοσφαιριστές είναι μεγαλωμένοι ποδοσφαιρικά στη Γαλλία και έρχονται στην Κύπρο. Όλοι τους ή σχεδόν όλοι τους έχουν εξαιρετική τεχνική κατάρτιση.
Η μοίρα της Γαλλίας άλλαξε με την παρουσία του Μισέλ Πλατινί. Όχι μόνο με αυτόν αλλά κυρίως χάρις σε αυτόν. Γιατί ήταν και άλλοι ποδοσφαιριστές ικανοί όπως Ζιρές, Τιγκανά, Φερναντέζ, Ροστό κ.λπ. Τότε έλεγαν πως έπαιζε το ποδόσφαιρο της Σαμπάνιας. Βέβαια αυτή η έκφραση βγήκε γιατί έτσι έλεγαν το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Ναντ. Η Ναντ πήρε οχτώ πρωταθλήματα τα έξι σε 18 χρόνια από το 1965 μέχρι το 1983. Τελικά η Γαλλία πήρε το Γιούρο του 1984 που διοργάνωσε η ίδια.
Στα μουντιάλ του 1982 και 1986 αποκλείστηκε από τη Δυτική Γερμανία στα ημιτελικά. Αυτό που λένε ότι οι Γερμανοί και χωρίς πάντα να διαθέτουν την καλύτερη ομάδα έβρισκαν τον τρόπο και έφταναν σε τελικούς μεγάλων διοργανώσεων.
Μετά από εκείνη τη σπουδαία ομάδα έπρεπε να περάσουν παραπάνω από δύο δεκαετίες για να εμφανιστεί στο προσκήνιο. Το σοκ του αποκλεισμού από τη Βουλγαρία στα προκριματικά του 1994 στο τελευταίο λεπτό του αγώνα νομίζω στο Παρκ Ντε Πρενς με γκολ του Κωνσταντίνοφ ήταν η αιτία να αναδιοργανωθεί το Γαλλικό ποδόσφαιρο.
Ελπίζω ότι και εδώ στην Κύπρο σε κάποια στιγμή να αντιληφθούμε πως το πρωτάθλημα μας έπιασε πάτο και αναδιοργανωθούμε μήπως και ξανά αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Τι έκαναν τότε οι Γάλλοι; Προσπάθησαν μέσα από συγκεκριμένο πρόγραμμα να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους με πιο συστηματικό τρόπο. Αντιλήφθηκαν τις δυνατότητες τους μέσα από όλους όσοι δεν ήταν αμιγώς Γάλλοι. Κατάφεραν λοιπόν με αυτό τον τρόπο και δημιουργήσουν την επόμενη σπουδαία ομάδα στην ιστορία της.
Την ομάδα του Αλγερινού Ζιντάν. Του Βάσκου Λιζαραζού, του Αρμένιου Τζορκαέφ, του Σενεγαλέζου Ντεσαγί, ο Καρεμπέ ήταν από τη Νέα Καληδονία, ο Τιράμ από τη Γουαδελούπη, ο Ανρί ο Βιεϊρά… Ένα καταραμένο εθνικότητες που της έφεραν το πρώτο της παγκόσμιο κύπελλο.
Ενσωμάτωσε την τεχνική της με το ένστικτο της επιβίωσης που είχαν στα γονίδια τους όλοι αυτοί οι ποδοσφαιριστές και έφτασαν σε μια τεράστια επιτυχία. Ήταν ένα μεγάλο βήμα στην ποδοσφαιρική ιστορία. Βρέθηκε στο ίδιο επίπεδο με τις παραδοσιακές δυνάμεις Γερμανία, Ιταλία, Βραζιλία, Αργεντινή.
Πριν ήταν μια καλή εθνική που έβγαλε μια φουρνιά ποδοσφαιριστών με τον Πλατινί και πήραν το Γιούρο. Ευρωπαϊκό πήρε και η Ελλάδα, πήρε και η Δανία. Το 1998 με όλους αυτούς τους «ξένους» μεγαλούργησε. Πήρε και το Γιούρο του 2000. Το 2006 πάλι ήταν στον τελικό του Παγκοσμίου κυπέλλου οι 17 από τους 23 παίκτες ήταν παιδιά μεταναστών.
Διάβασα σε ένα ρεπορτάζ λίγο πριν το μουντιάλ του 2018 πως το 2011, αξιωματούχοι της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας συζήτησαν κρυφά το ενδεχόμενο να περιορίσουν τον αριθμό μαύρων και Αράβων ποδοσφαιριστών στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα κατά 30% από τις ηλικίες 12-13. Ευτυχώς που δεν πέρασε γιατί θα έχαναν την ευκαιρία να έχουν ποδοσφαιριστές όπως ο Εμπαμπέ, ο Φεκίρ, ο Καντέ, ο Ντεμπελέ, να φέρουν το δεύτερο παγκόσμιο κύπελλο (2018) στη Γαλλία.
Η ανεκτικότητα των Γάλλων τουλάχιστον στον αθλητισμό και ειδικότερο στο ποδόσφαιρο έπιασε τόπο.
Ο Κοπά ήταν Πολωνός, ο Φοντέν Μαροκινός, ο Πλατινί είχε Ιταλικές ρίζες, ο Ζιντάν Αλγερινός, ο Εμπαμπέ έχει πατέρα Καμερουνέζο και μητέρα Αλγερινή.
