Πανίκος Κωνσταντίνου
Γιατί Αργεντινή στο μουντιάλ; Πως στο καλό επιλέγεις να υποστηρίζεις την εθνική Αργεντινή τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σου; Είναι διαστροφή; Είναι επειδή μοιάζει τόσο εξωτική; Θα βρεις κι’ άλλες Λατινοαμερικάνικες ή και Αφρικανικές αν έχεις τέτοια βίτσια! Μάλλον όμως επειδή μιλάμε για ποδόσφαιρο θα πρέπει κάτι να σε συγκινεί, να σε προσελκύει όπως το φως παγώνει το λαγό… Κάπως έτσι η Αργεντινή κατάφερε να κερδίσει εκατομμύρια υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο. Αυτή η εκτυφλωτική λάμψη του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι, που μάγεψε μια ολόκληρη γενιά και κόλλησε μαζί του και με την εθνική του. Όπως κάποτε είχε συμβεί με τους παππούδες μας και με τη μαγική Βραζιλία των 70’ς.
Ο Μαραντόνα τώρα παίζει μπάλα με τους Αγγέλους, ίσως και με τους διαβόλους διότι κλέβει με το χέρι, από το τελευταίο του παιχνίδι έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια, κι’ όμως το κόλλημα είναι τόσο γερό που φτάσαμε στο σημείο να μάθουμε την ιστορία, τη γεωγραφία, τη λογοτεχνία και όλες τις ποδοσφαιρικές ομάδες της Αργεντινής και τους μελωδικούς οπαδούς της στις εξέδρες της. Τέτοια επιρροή δύσκολα μπορείς να την εξηγήσεις. Φτάσαμε στο σημείο να αγαπάμε και άλλα αθλήματα, και άλλους αθλητές, με την ίδια καταγωγή. Για παράδειγμα τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα Μάνου Ζινόμπιλι πως; Γιατί; Επειδή είναι Αργεντινός, χωρίς άλλες εξηγήσεις!
Πρόκειται για ένα δέσιμο που ίσως χρειάζεται βαθύτερη ανάλυση. Δεν είναι η πιο επιτυχημένη Εθνική, δεν είναι καν συνεπής στις μεγάλες διοργανώσεις. Μοιάζει ίσως με ανεκπλήρωτο έρωτα που όσα χρόνια και αν περάσουν η μορφή του αγαπημένου προσώπου δεν αλλοιώνεται. Ή μήπως στο πρόσωπο του Ντιέγκο βρήκαμε μια άλλη ελπίδα, μια άλλη αγάπη, ένα άλλο έρωτα για να παρατείνουμε το ανεκπλήρωτο; Είναι ο Μέσι; Είναι καλύτερος; Είναι χειρότερος; Τον βρίζουμε σε κάθε αποτυχία επειδή με τον Ντιέγκο συνδέσαμε τη νιότη μας και παραμυθιαζόμαστε πως διά μέσω του Μέσι να επιστρέψουμε σε εκείνες τις όμορφες νεανικές μας ανέμελες ζωές; Τον αδικούμε εάν η κριτική προς το Μέσι έχει να κάνει με το «Εγώ» του κάθε ενός. Του φορτώνουμε όλη την πίκρα μας επειδή μεγαλώσαμε πια; Στα νιάτα μας ο Ντιέγκο μας έδωσε απλόχερα συναισθήματα που τα ψάχνουμε σαν ζητιάνοι ξανά και δεν τα βρίσκουμε; Ότι και να είναι ο Μέσι, δεν ξέρω αν θα καταφέρει να κερδίσει μαζί με την εθνική του μουντιάλ, αλλά η σύνδεση μας με την εθνική Αργεντινή μοιάζει με την πρώτη αγάπη.
Και αν τα καταφέρει ο «κοντός», η σημερινή γενιά σε μερικά χρόνια θα έχει τις ίδιες προσδοκίες όπως έχουμε όλοι εμείς, απ’ εδώ μέχρι το Μπαγκλαντές, και από τον επόμενο Μέσι ή Μαραντόνα. Δεν μπορεί όμως να παραγνωρίζεται η τεράστια αξία του επειδή ο Ντιέγκο αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου. Σε λίγα χρόνια όταν πέσουν οι κουρτίνες κλείσουν τα φώτα τότε και μόνο θα αντιληφθούμε πόσο όμορφες στιγμές μας έχει προσφέρει ο Μέσι… και θα τον αναζητούμε όπως ο Διογένης έψαχνε τον άνθρωπο.
