Πανίκος Κωνσταντίνου
Πάλι μας ήρθαν οι φάκελοι στο προσκήνιο. Δεν λένε να μας εγκαταλείψουν. Γιατί όμως; Μήπως τελικά όλα όσα οι ξένοι μας καταλογίζουν κατά καιρούς ότι είμαστε ένας λαός με έφεση στη διαφθορά ισχύει; Και αν κάποιος δεν τα πιστεύει όλα αυτά, να ξέρει ότι σε τέτοιες έρευνες περί διαφθοράς είμαστε εμείς ο λαός της Κύπρου που απαντάει στα ερωτηματολόγια. Εμείς δηλαδή δηλώνουμε κατά πόσο αισθανόμαστε πως ζούμε σε μια διεφθαρμένη κοινωνία. Άρα εμείς λέμε στους ξένους ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτό το νησί. Και μεταξύ άλλων για να επιστρέψουμε στους φακέλους που επιβεβαιώνουν όλα όσα αισθανόμαστε αλλά δε βλέπουμε, όπως τον αέρα τον νιώθουμε αλλά δεν τον βλέπουμε, είναι το ποδόσφαιρο.
Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά, αλλά ας μείνουμε στο ποδόσφαιρο. Μόλις τις προάλλες ο πρόεδρος της Επιτροπής Δεοντολογίας και Προστασίας του Αθλητισμού Χάρης Πογιατζής είχε πει ξεκάθαρα: «Είναι ο δεύτερος φάκελος που παραλαμβάνουμε από την UEFA. Στον προηγούμενο δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να γίνει έρευνα. Αυτή τη φορά είναι λεπτομερέστατος. Είμαστε στο στάδιο της μελέτης, δεν μπορώ να πω κάτι περισσότερο. Υπάρχουν ονόματα αλλά δεν μπορώ να πω οτιδήποτε». Ένας φάκελος λεπτομερέστατος λοιπόν με ονόματα.
Ποτέ δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί για την επίλυση τέτοιων υποθέσεων. Λες και ζούμε μια φάρσα. Και πρέπει αυτή τη φάρσα να τη ζούμε και να την ξαναζούμε χωρίς να μπορούμε να βγούμε από μέσα. Σαν ένα κακό όνειρο, σαν ένας εφιάλτης. Και τι περιμένουμε; Ένα άνθρωπο που τα στάσιμα νερά να τα κάνει ορμητικά κύματα. Ποιος είναι αυτός; Είμαστε χρόνια τώρα σε μια διαδικασία που κανείς δεν μπορεί πια να πει, τι είναι μαύρο και τι άσπρο. Οπότε η λύση ποια είναι; Σβήνουμε το φως και η ελευθερία καταντά εκούσια φυλακή; Είναι εύκολο να μιλάμε για ανήθικες πράξεις. Αλλά δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας. Έχουμε τη δύναμη να τις ανεχθούμε;
Δεν είναι λίγοι επίσης εκείνοι που προσπαθούν να κάνουν το απαραίτητο σκόντο. Στην Κύπρο ζούμε άλλωστε. Δεν υπάρχουν χρήματα και οι ιδανικές συνθήκες. Και φτάνουμε στο σημείο να συζητάμε για τον σκοπό. Ο σκοπός λοιπόν αγιάζει τα μέσα; Πολύ πιθανό. Ποιος όμως θα αγιάσει τον σκοπό; Στο κάτω κάτω, ένας σκοπός που έχει ανάγκη από άδικα μέσα, δεν είναι δίκαιος σκοπός, σωστά;
Το στοίχημα, το παράνομο στοίχημα δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον σκοπό. Εδώ μιλάμε για αθλητισμό. Ακόμη και για τον επαγγελματικό αθλητισμό, δεν παύει να διέπετε από κανονισμούς. Αν θα πρέπει να στοιχηματίσουμε κάπου είναι στην αναγέννηση και όχι στη σήψη, τη μούχλα.
Δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο το περίγραμμα των τόσων παράνομων δραστηριοτήτων και να ευχόμαστε... Οφείλουμε, οφείλει πρώτα απ’ όλα η Πολιτεία να αντιληφθεί τη λεπτομέρεια που διαβρώνει τον αθλητισμό μας. Το ποιος θα σηκώσει τη σημαία δεν ξέρω. Ας μην κρυβόμαστε, και στην Πολιτεία αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα. Μοιάζει να ζούμε στην πόλη του Γκόθαμ. Αν πάλι υποχρεώνοντας το δίκαιο να σωπάσει μέχρι αποκατασταθεί η δικαιοσύνη, είναι σαν να το καταδικάζουμε για πάντα στη σιωπή. Όπως σιωπούμε χρόνια τώρα. Για όλα! Μέχρι να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Batman μας λείπεις!
