Από το «Βάλτο αγόρι μου» το 2005, στο… «Χάστο, ρε Βάλτονεν» το 2025. Παιχνίδι… Ψυχοβγάλτονεν (για να κάνουμε και λίγο κρύο, φινλανδικό, χιούμορ), γιατί σε αυτή την ομάδα δεν χαρίζεται κάστανο, ακόμη και όταν είναι τόσο καθολικά ανώτερη για σχεδόν ολόκληρο παιχνίδι.
Η καρδιά μας πήγε και ήρθε στο τελευταίο δίλεπτο, αλλά θα ήταν κρίμα και άδικο να μην πάρει το χάλκινο μετάλλιο αυτή η Εθνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ. Το άξιζε και με το παραπάνω, χάρη στην εξαιρετικά συνεπή πορεία της στο Ευρωμπάσκετ και μια κακή βραδιά στον ημιτελικό θα ήταν άδικο να τα σκεπάσει όλα.
Masterclass Σπανούλη εντός και εκτός παρκέ
Ο Βασίλης Σπανούλης διαχειρίστηκε άριστα τη δύσκολη κατάσταση. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της κατραπακιάς από την Τουρκία στα ημιτελικά έβαλε σε εφαρμογή την αποστολή «χρυσόψαρο» και κατάφερε οι παίκτες του να ξεχάσουν, έστω και προσωρινά, τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Παρασκευής. Εκεί κερδήθηκε ο μισός μικρός τελικός και ο υπόλοιπος στο γήπεδο. Το αμυντικό του πλάνο ήταν καταπληκτικό, η Ελλάδα είχε τον απόλυτο έλεγχο για 37-38 λεπτά και δεν επέτρεψε στο διάστημα αυτό ποτέ στους Φινλανδούς να κάνουν το… κέφι τους.
Ο Παπανικολάου έκανε ό,τι μπορούσε πάνω στον μακρύτερο Μάρκανεν, οι περιστροφές ήταν πολύ καλές και στην επίθεση όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια. Ο Γιάννης φόρτωνε με καλάθια και φάουλ τους αντιπάλους του, ενώ όποτε εκείνοι επιστράτευαν περισσότερο κόσμο απέναντί του, εκείνος «τάιζε» τους σουτέρ, που επιτέλους ζεστάθηκαν στα νοκ άουτ και έπιασαν ποσοστά Λεμεσού. Το παιχνίδι θα είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα, πριν καν το ψυχόδραμα του τελευταίου τριλέπτου, αν δεν χανόταν και πάλι ένας σκασμός βολές.
Βιασύνη, τρικυμία, διαιτησία και παραλίγο έμφραγμα
Με το σκορ στο 84-67 και 3:38 να απομένουν όλα έμοιαζαν τελειωμένα. Όμως κάποιες βιαστικές επιλογές (ενώ αρκούσαν απλά… 24άρες επιθέσεις, ακόμη και χαμένες), κάποια αχρείαστα φάουλ, κάποια ανόητα λάθη, αρκετά μεγάλα σουτ των αντιπάλων και ακόμη περισσότερα ανεκδιήγητα σφυρίγματα έκαναν το παιχνίδι θρίλερ. Δύο φάουλ-ανακαλύψεις στον Βάλτονεν έδωσαν στη Φινλανδία την ευκαιρία ισοφάρισης στα 5’’. Εκείνος μας έκανε τη χάρη να αστοχήσει στην τρίτη βολή, οι διαιτητές έκλεισαν τα μάτια στο επιθετικό φάουλ του Γιάντουνεν στον Γιάννη, αλλά το αόρατο χέρι της δικαιοσύνης στο μπάσκετ έφερε την αστοχία του νέου άσου της Φενέρ. Ο Γιάννης, στον οποίο δεν σφυρίχτηκε αντιαθλητικό ούτε βάσει νόμου σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, με ψυχραιμία… Καμπούρη του 1987 τις έβαλε και τις δύο και ο γάμος σχόλασε.
Τα δάκρυα που τα λένε όλα…
Τα κλάματα του Παπανικολάου, του Γιάννη, του Τολιόπουλου και των άλλων παιδιών, η πολεμική κραυγή του Σλούκα, το βούρκωμα του Θανάση στη μεικτή ζώνη, τα λένε όλα. Τόσα πολλά σημαίνει αυτό το χάλκινο μετάλλιο, που αρκετοί έσπευσαν να υποβαθμίσουν, θαρρείς και δεν είναι ένα από τα μόλις επτά πλέον που έχει κατακτήσει η Ελλάδα διαχρονικά. Και θαρρείς και μας το χρωστούσε κανένας μας το έδωσαν χαριστικά, σε μια διοργάνωση που πολύ μεγαλύτερα φαβορί αποχαιρέτησαν νωρίς.
Άστους να λένε… Αυτό το χάλκινο μετάλλιο έχει… καράτια μέσα του. Γιατί έρχεται μετά από 16 χρόνια υπομονής, γιατί δεν ξέρουμε πότε θα έρθει το επόμενο, γιατί μια ομάδα επένδυσε σχεδόν ένα δίμηνο γι’ αυτό, γιατί αρκετά παιδάκια θα αφήσουν τα τάμπλετ και θα πιάσουν την μπάλα και γιατί-όσες επιτυχίες και αν φέρνουν οι σύλλογοί μας-τίποτα και ποτέ δεν συγκρίνεται με τη χαρά που δίνει η Εθνική ομάδα και με την ώθηση που δίνει στο άθλημα μια επιτυχία της.
Η τάπα του Γιάννη στους αμετανόητους
Αλήθεια, πώς να ένιωσαν όσοι αμφισβητούσαν τη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην Εθνική ομάδα για ένα ακόμη καλοκαίρι; Που γκρίνιαζαν επειδή άργησε να μπει λίγες μέρες στην προετοιμασία, που δεν έπαιξε σε όλα τα φιλικά ή που προφυλάχθηκε σε δύο ματς της Λεμεσού; Που στη μοναδική όχι τόσο καλή εμφάνισή του εδώ και χρόνια, απέναντι στην Τουρκία, βγήκαν σαν τα σαλιγκάρια για να τον κρίνουν;
Όλα όσα έκανε σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, οι συγκλονιστικές του επιδόσεις με το εθνόσημο, είναι η καλύτερη απάντηση. Έχουμε το μοναδικό προνόμιο ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο να είναι Έλληνας και αντί να καμαρώνουμε, ψάχνουμε να βρούμε… κουσούρια.
Όμως ίσως πιο αποστομωτικό και από τις τάπες του Γιάννη είναι το κλάμα του. Το είπε ξεκάθαρα, αυτό το μετάλλιο, έστω και το… τρίτο, είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι έχει κατακτήσει, του πρωταθλήματος, του Κυπέλλου και των βραβείων MVP στο ΝΒΑ συμπεριλαμβανομένων. Και… κλάμα οι φασίστες!
Ο άνθρωπος αυτός, που θα μπορούσε να αράζει στην βίλα του, με τα τέσσερα παιδάκια και τη σύζυγό του, μακριά από τον κάθε τυχαίο τοξικό που τον κρίνει εύκολα από άγνοια ή και προκατάληψη, θυσίασε το καλοκαίρι του και το πανάκριβο κορμί του γιατί πίστεψε σε ένα όραμα. Αυτό που του παρουσίασε ο Βασίλης Σπανούλης και το οποίο υλοποιήθηκε. Και το έκανε γιατί αγαπά την Ελλάδα και ας μην τον αγαπάνε όλοι οι Έλληνες.
Το μόνο βέβαιο είναι πως θα συνεχίσει να αγαπά την πατρίδα του και να τη διαφημίζει με την ποιότητά του ως παίκτης και άνθρωπος στα πέρατα της γης. Και όσοι δεν το κατάλαβαν ούτε τώρα, δεν θα το καταλάβουν ποτέ… Όσοι το καταλαβαίνουμε, τον ευχαριστούμε για όλα και είμαστε τυχεροί που ζούμε στην εποχή του.
Πηγή: Sport-fm.gr
