Λένε πως δεν μπορείς να κατανοήσεις το παρόν, χωρίς να καταλάβεις το παρελθόν. 20 χρόνια μετά την τελευταία κορυφή και 16 μετά το τελευταίο μετάλλιο, η Εθνική ομάδα βρίσκεται στους «16» ενός Ευρωμπάσκετ και βλέπει μπροστά της έναν ορθάνοιχτο δρόμο τουλάχιστον μέχρι την τετράδα.
Κυρίως όμως, φαίνεται να έχει... ξορκίσει τους δαίμονες του παρελθόντος, πράγμα απαραίτητο για να προχωρήσει μπροστά, αλλά και να έχει ανακτήσει ένα κομμάτι της χαμένης της ταυτότητας. Αυτής που έχει ως βασικά στοιχεία την ταπεινότητα και την έκπληξη, και σίγουρα όχι την υπερτίμηση των ικανοτήτων και την υπεραισιοδοξία.
Άλλωστε, οι μεγάλες πορείες της επίσημης αγαπημένης δεν ήρθαν όταν ήταν αναμενόμενες ή και... απαιτούμενες. Αντίθετα, ήρθαν σε διοργανώσεις που δεν την περίμενε κανείς, ούτε την κατέτασσε οποιοσδήποτε μέσα στα φαβορί. Σας θυμίζει κάτι; Αν υπάρχει μια φράση που χαρακτηρίζει τη φετινή Εθνική είναι «χαμηλά η μπάλα».
Ακόμη και μετά τη νίκη επί των όχι και αγαπημένων μας Ισπανών, την κατάληψη της πρωτιάς και την εξασφάλιση ενός βατού μονοπατιού, κανείς βγήκε να διακηρύξει από τώρα την επερχόμενη κατάκτηση της κούπας. Και αυτό φαίνεται πως γίνεται σκόπιμα, με τους ανθρώπους της ομάδας να έχουν φανερά καταλάβει ότι η ύπαρξη τεραστίων προσδοκιών δεν συμβαδίζει με το DNA του Έλληνα αθλητή.
Μιας και αναφέρθηκε η Ισπανία. Ένας βασικός τρόπος να προχωρήσει κανείς μπροστά, είναι να αντιμετωπίσει τα τραύματά του και να κλείσει τις «πληγές» που του προκάλεσαν. Ας μη δουλευόμαστε, για τα περισσότερα... κακά που έχει πάθει η Εθνική τα τελευταία χρόνια, βασική υπαίτιος ήταν η «ρόχα». Ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή, η Ελλάδα θα πετύχαινε μία μεγάλη νίκη εναντίον της. Η απουσία των «παλιοσειρών» όπως ο Ρούντι, ο Γιουλ και ο Τσάτσο, βοήθησε ώστε να έρθει.
Και όσοι αμφισβητούν το πόσο σπουδαία ήταν η επικράτηση επί των Ιβήρων, ας ρίξουν μια ματιά στο bracket που θα είχε μπροστά της η «γαλανόλευκη» αν είχε ηττηθεί. Για να φτάσει μέχρι τον τελικό, θα έπρεπε κατά πάσα πιθανότητα να αντιμετωπίσει κατά σειρά τη Γαλλία, τη Σερβία και τη Γερμανία, δηλαδή τρία από τα 4-5 φαβορί του τουρνουά.
Συν τοις άλλοις, η Εθνική δεν κέρδισε μόνο την Ισπανία, αλλά την πέταξε εκτός τουρνουά, οδηγώντας τη σε αυτό που τα ισπανικά Μέσα ανέφεραν ως «την κηδεία μίας εποχής». Μπορεί να μην αρκεί αυτό για να αντισταθμίσει όσα έχει υποστεί στο παρελθόν από τη «ρόχα», όμως είναι ένας θετικός οιωνός ενόψει της συνέχειας.
Και δεν είναι ο μόνος. Τις τρεις τελευταίες φορές που η Ελλάδα βρέθηκε στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ (2005, 2007, 2009), κλήθηκε σε κάποιο σημείο του τουρνουά να αντιμετωπίσει το Ισραήλ, όπως και τώρα. Και αν στις διοργανώσεις του 2007 και του 2009 αυτό έγινε στη φάση των ομίλων, πριν 20 χρόνια, στην πορεία προς το χρυσό του 2005, η Εθνική μας ήρθε αντιμέτωπη με τους Ισραηλινούς στο πρώτο νοκ-άουτ, νικώντας με το ζόρικο 67-61 με πρωταγωνιστή τον Νίκο Ζήση, τωρινό GM της «επίσημης αγαπημένης».
Οι συμπτώσεις δεν σταματούν εκεί, καθώς η τελευταία καλή πορεία της Ελλάδας σε Ευρωμπάσκετ, το 2009, συμπίπτει με την τελευταία θετική παρουσία της Τουρκίας. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν, που επίσης ονειρεύεται μετάλλιο, έχει από το 2009 να βρεθεί στα προημιτελικά του θεσμού. Τότε, η διαδρομή της είχε ανακοπεί από την Εθνική μας ομάδα, με πρωταγωνιστή τον νυν προπονητή της, Βασίλη Σπανούλη, και καθοριστικό ξανά τον Νίκο Ζήση. Δύο ανθρώπους που συνδέουν ξεκάθαρα το τότε με το τώρα.
Όλα τα παραπάνω, φυσικά, μπορεί να μη σημαίνουν και τίποτα. Αυτό που έχει σημασία, πάνω από όλα, είναι πως η Εθνική βρίσκεται στη φάση των «16» του Ευρωμπάσκετ, έχει έναν διόλου απαγορευτικό δρόμο μπροστά της, αντιμετωπίζει την κατάσταση με ταπεινότητα και σοβαρότητα, και δείχνει να έχει ξεπεράσει κάποιους «δαίμονες» που την ταλαιπωρούσαν. Το αν θα έρθει η επιτυχία, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Το σίγουρο είναι πως για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, οι... οιωνοί δείχνουν προς τα εκεί.
Πηγή: sport-fm.gr
