Χρήστος Ζαβός
Δεν υπάρχει πλέον επιλογή και δεν νομίζω ότι έχουν δικαιολογίες για να μην το πράξουν. Εκτός και αν η ΚΟΠ ή και τα σωματεία της πρώτης εξάδας είναι διατεθειμένα να συμμετάσχουν και στα δύο πρωταθλήματα.
Ένα που παίζεται με την μπάλα στον αγωνιστικό χώρο και ένα ακόμη «άτυπο» που εξελίσσεται εκτός.
Το δίλημμα που βρίσκεται ενώπιον των σωματείων και της Ομοσπονδίας έχει να κάνει με το κατά πόσο θέλουμε να δούμε ποδόσφαιρο ή έναν ανελέητο πόλεμο. Επί τούτου η απάντηση είναι μια. Φέρτε ξένους!!!
Και αν το παιγνίδι με την μπάλα ορίζεται από κανόνες, στο «άτυπο» παιγνίδι δεν υπάρχουν. Αντιθέτως είναι άνευ κανόνων και τα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη αποτελούν ρουτίνα. Προπαγάνδα, απειλές, παρασκήνιο, πισώπλατες μαχαιριές, τοξικότητα και φανατισμός αποτελούν κάποια από τα ζωτικά στοιχεία του. Μοιάζει δηλαδή με πόλεμο που εκτυλίσσεται σε μη οριοθετημένο πεδίο… και όποιος δεν είναι «μαζί μας» είναι εχθρός.
Αυτή ακριβώς η κατάσταση, αλλοιώνει την πραγματικότητα, καθιστά τ' ασήμαντα, σημαντικά και τα πάντα μεγεθύνονται.
Τα διαιτητικά λάθη μοιάζουν πιο τραγικά, οι φωνές για τη διαιτησία γιγαντώνονται, το παρασκήνιο παίρνει φωτιά, ενώ οι μηχανισμοί προπαγάνδας των ομάδων βρίσκονται σε πλήρη λειτουργία. Μαζί και ο φανατισμός των οπαδών που συμμετέχουν ως επί το πλείστον στην επικοινωνιακή πολιτική της ομάδας ή καμία φορά, οι πιο σκληροπυρηνικοί, είναι διατεθειμένοι να «συνδράμουν» με κάθε τρόπο για να περάσουν τα θέλω της διοίκησης που υπηρετούν.
Κακά τα ψέματα, Απόλλωνας, ΑΠΟΕΛ, Ανόρθωση και κατά δεύτερο λόγο η ΑΕΚ, δείχνουν διατεθειμένοι να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να φτάσουν στον στόχο, όποιος και να είναι αυτός για τον καθένα. Ως προς την δημόσια εικόνα τους, δεν έδειξαν κατά το παρελθόν ότι υπάρχει κάποιος ενδοιασμός εκ μέρους τους, επιτρέψτε μου όμως να μην αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα.
Ο μοναδικός τρόπος ν’ απαλλαγούμε από το τοξικό περιβάλλον που δημιουργείται με αφορμή τη διαιτησία είναι η κάθοδος των ξένων διαιτητών. Το περσινό δε πρωτάθλημα, είναι παράδειγμα προς μίμηση καθώς με ελάχιστες εξαιρέσεις, ομάδες, παράγοντες και φίλαθλοι επικεντρώθηκαν στο παιγνίδι.
Η απόφαση για κάθοδο των ξένων διαιτητών είναι επιβεβλημένη για πολλούς λόγους.
Ο πιο σημαντικός έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Κύπριοι συνάδελφοι τους δεν μπορούν ν’ αντέξουν την πίεση. Και είναι απόλυτα λογικό. Τα λάθη που βλέπουμε στις τελευταίες αγωνιστικές είναι ακριβώς αποτέλεσμα της αδυναμίας να διαχειριστούν την πίεση, η οποία αγγίζει όλο το φάσμα της ζωής τους. Από την επαγγελματική, μέχρι την κοινωνική ή προσωπική. Και έχουν ν’ αντιμετωπίσουν διάφορα «φαινόμενα». Από πρόκληση ανασφάλειας μέχρι και πολύ σοβαρές απειλές. Το γεγονός ότι σιωπούν μοιάζει παράξενο την ίδια όμως ώρα περιέργως καθόλου δεν με παραξενεύει.
Επιπλέον είναι αλήθεια, ότι το επίπεδο των ξένων συνολικά και ο τρόπος προσέγγισης τους στο παιγνίδι είναι μακράν καλύτερος απ’ ότι των δικών μας… που καλά, καλά ακόμη δεν έχουν μάθει τη σωστή λειτουργία του Var. Όποιος ισχυρίζεται κάτι το διαφορετικό, είτε έχει πρόβλημα αντίληψης, είτε απλά προωθεί συμφέροντα, είτε το πράττει στο πλαίσιο διατήρησης ή βελτίωσης των δημοσίων σχέσεων.
Πέραν αυτών, η κάθοδος των ξένων διαιτητών εκμηδενίζει την προκατάληψη που λειτουργεί ως λάδι στη φωτιά για τον φανατισμό των οπαδών αλλά και παραγόντων. Η προσοχή επικεντρώνεται στον αγώνα και τα όποια φάλτσα σφυρίγματα γίνονται αντιληπτά ως μέρος του αγώνα και όχι ως αποτέλεσμα του «κατεστημένου» της «παράγκας» ή του «Αβέρωφ και του Κούμα».
Πρόσθετα η κάθοδος των ξένων διαιτητών, υποβαθμίζει την σημασία της επικοινωνιακής πολιτικής των ομάδων. Η προπαγάνδα που στήνεται εκ μέρους τους και εις την οποία συμμετέχουν και δημοσιογράφοι ενεργά ή και με παθητικό ρόλο, αποδυναμώνεται και η τοξικότητα που διαχέουν μειώνεται σε βαθμό που μοιάζει μη ενοχλητική. Ομοίως και ο φανατισμός, ο οποίος από τις κερκίδες και τους δρόμους μεταφέρθηκε πια και στο κόσμο του διαδιχτύου όπου ο καθένας μπορεί να χύσει σάλια χωρίς ίχνος ντροπής
Το πρωτάθλημα του οποίου η κανονική περίοδος φτάνει στο τέλος ήταν ένα από τα πιο ωραία που είδαμε τα τελευταία χρόνια ως προς τον ανταγωνισμό του. Η απόφαση τους ν’ αυξήσουν τις ομάδες σε 14 από του χρόνου, αποτελεί πισωγύρισμα… ας μας επιτρέψουν όμως να δούμε ένα πρωτάθλημα που θα παιχτεί στο γήπεδο και μόνο.
Δικαιολογίες για να μην παρθεί τέτοια απόφαση δεν υπάρχουν νοουμένου ότι η Ομοσπονδία οικονομικά ανθεί ενώ οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί ελέω Covid ολοένα και αναιρούνται.
Στην τελική και δυστυχώς το δίλημμα που βρίσκεται ενώπιον των σωματείων και της Ομοσπονδίας έχει να κάνει με το κατά πόσο θέλουμε να δούμε ποδόσφαιρο ή έναν ανελέητο πόλεμο χωρίς κανόνες. Επί τούτου η απάντηση είναι μια και μοναδική. Φέρτε ξένους!!!
