Χρήστος Ζαβός
Είδαμε προχθές κόσμο στο γήπεδο, δύο ομάδες να κοντράρονται στα ίσα, τον διαιτητή να τα κάνει μαντάρα, να πέφτουν μπουκάλια στον αγωνιστικό χώρο και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Παλαβώσαμε.
Και θυμηθήκαμε τα παλιά μας. Τότε που είμασταν μια όμορφη, καλλιεργημένη, πολιτισμένη ποδοσφαιρική κοινότητα που σκοπό είχε την αρμονική συνύπαρξη και το ευ αγωνίζεσθαι… να λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.
Τα παλιά μας δυστυχώς που δεν είναι παλιά αλλά εξακολουθούν μας ταλαιπωρούν και επί εποχής «κάρτας», βγήκαν στον αφρό και μας θύμισαν την ανικανότητα μας να διαχειριστούμε θέματα που για άλλους είναι αυτονόητα.
Στην προκειμένη περίπτωση… ξεκινήσαμε από τον Λέζιακς και τον Τάμαρι έως τον Τιμόθεο Χριστοφή, μέχρι ανακοινώσεις, κάλεσμα σε ντιμπέιτ, επιθέσεις σε δημοσιογράφους και τη γνωστή φανατίλα που πλέον εκφράζεται όχι απαραίτητα στα γήπεδα, αλλά social media, στα ραδιόφωνα και όπου ο καθένας βρίσκει δημόσιο βήμα .
Από την άλλη ομολογώ με πάσα σοβαρότητα, ότι υπάρχει φοβερή βελτίωση νοουμένου ότι τούτη τη φορά το επικεντρώσαμε στο ποδοσφαιρικό- διαιτητικό- επικοινωνιακό και αφήσαμε πίσω την εισβολή, τους προδότες και τη μάχη της Τριπολιτσάς.
Σε τούτο όμως τον πόλεμο που διεξάγεται από τη στιγμή που σφυρίζει το τέλος ο Τιμόθεος αν κανείς εκφέρει άποψη για την φάση που δίνεται πέναλτι, τότε είναι εχθρός, αμόρφωτος (!!), προπαγανδιστής και απεσταλμένος του διαβόλου στην γη.
Ας το προσπεράσουμε όμως, για να μιλήσουμε λίγο περί του ματς.
Ευτυχώς τα περί «αιωνίου» και το σασπένς δεν περιορίστηκε σε ραδιοφωνικές εκπομπές και κλικς, αλλά το αφουγκράστηκαν οι παίκτες από το πρώτο κιόλας λεπτό.
Ξεκινά το ματς και οι προσωπικές μονομαχίες σε κάποιες φάσεις θύμιζαν ντέρμπι στην Αργεντινή. Κλοτσιές, σπρωξίματα, σκισίματα, τραυματισμούς, θεατρινισμούς και πάει λέγοντας.
Το έβλεπες ότι οι μεν της Ομόνοιας είχαν ν’ αντιμετωπίσουν το ψυχολογικό κομμάτι που τόσα χρόνια τους πλακώνει. Και εγώ να είχα να κερδίσω τον αιώνιο αντίπαλο μου εδώ και εκατό χρόνια θα έμπαινα στο γήπεδο με έξτρα πάνες μήπως και κατουρήσω πάνω μου.
Φαίνεται ότι η κατάρα είναι βαθιά ριζωμένη στο πράσινο στρατόπεδο και δύσκολα θα ξεμπλέξουν απ’ αυτή. Γιατί προχθές η Ομόνοια ήταν όντως η ομάδα που ήθελε να παίξει με τη μπάλα χάμω, ήταν αυτοί που προσπαθούσαν οργανωμένα να παν στην εστία του Μπέλετς, αλλά στην τελική προσπάθεια, ήταν εκεί το φάντασμα του 19-6-0 να τους τρομάζει. Λίγο τη φάση του Τιάγκο να δεις, θα το καταλάβεις.
Ο ΑΠΟΕΛ από την άλλη είναι μια ομάδα που μόλις δύο μέρες πριν βρισκόταν σ’ ένα άλλο ψυχολογικό επίπεδο όπου διακυβευόταν η πρόκριση στους «32».
Όποιος νομίζει ότι είναι εύκολο αυτό που κάνουν, ας πιάσει το αυτοκίνητο για να πάει από τον Πύργο Τυλληρίας στο Παραλίμνι μέσω Μαχαιρά, έχοντας να παραδώσει ένα δέμα επειγόντως στον παραλήπτη. Πόσο μάλλον δε, όταν από την αφεντιά τους εξαρτώνται εκατομμύρια και μάλιστα σε ξένη χώρα.
Η ομάδα του Ντολ, ελέω κούρασης πάει το ματς στο νεύρο και στις προσωπικές μονομαχίες και καταφέρνει εν μέρει να το ελέγξει. Και βάζει μπρος το μεγάλο της όπλο που δεν είναι άλλος από τον Τάμαρι προσπαθώντας να το πάει στο ένας εναντίον ενός, να μπει στην περιοχή είτε για να τελειώσει τη φάση είτε ακόμη να πάρει το πέναλτι.
Ομολογουμένως πέφτει συχνά. Και δυσκολεύει όλους μας. Κυρίως τους διαιτητές που άμα συνεχίσει έτσι θα τους απαξιώσει όλους ανεξαιρέτως. Ο Λέζιακς τον ανατρέπει και δείχνει κόρνερ αντί για φάουλ ή πέναλτι ενώ στο 85’, μπλέκοντας τα πόδια του πέφτει κάτω και δείχνει τη βούλα ο άλλος, βάζοντας μπουρλότο στο ματς. Δεν θέλω να σκεφτώ αν το πανένκα του Ντέβι έγραφε μέσα. Μας λυπήθηκε η ανώτερη δύναμη, δεν εξηγείται αλλιώς.
Και μετά ακολούθησαν τα δικά μας. Το αγωνιστικό πάει στην άκρη και ξεκινάμε το χορό, που βασίζεται πάνω σε κραυγές, λυσσασμένα πρόσωπα και μίσος για όποιον έχει άποψη διαφορετική από τη δική του.
Ο ένας να βρίζει τον άλλο, επιθέσεις, μια ακόμη ανακοίνωση του ΑΠΟΕΛ για τους δημοσιογράφους, ανακοίνωση μετέπειτα της Ομόνοιας για δημόσιο ντιμπέιτ περί των ξένων διαιτητών… να μπει μέσα και ο Απόλλωνας σιγά, σιγά, μπορεί και η Ανόρθωση και για μια ακόμη φορά να παρακολουθούμε το κυπριακό πρωτάθλημα έτσι όπως διεξάγεται όχι εντός αλλά εκτός αγωνιστικού χώρου.
Πάλι δηλαδή χαζοί, ακολουθώντας τον παραλογισμό που δημιουργείται κάθε φορά που ο ανταγωνισμός ανεβαίνει στα ύψη. Ο καθένας την προπαγάνδα του, για την πάρτη του, να υλοποιήσει τον στόχο του, να βγάλει τα εσώψυχα του, μήπως και επικρατήσει τελικά για να αυτοϊκανοποιηθεί.
Κατά τ’ άλλα είδαμε ντέρμπι τη Δευτέρα το βράδυ και μείναμε χάσκοντας. Ξέμαθε το στομάχι μας. Το καλό είναι ότι θα έρθουν και άλλες μερίδες τέτοιες αφού από φέτος στο χορό μπήκαν θηρία όπως η Ανόρθωση και η Ομόνοια. Άμα βάλεις και τον Απόλλωνα που ανεβαίνει τότε το γλυκό θα δέσει. Για ΑΕΚ δεν γράφω αφού παρουσιάζει φέτος την πιο ξενέρωτη ομάδα που είχε τα τελευταία χρόνια ενώ η ΑΕΛ καλά πάει ή όχι, ο κόσμος δεν κατεβαίνει.
Όπως και να έχει, κάθε φορά που βλέπουμε τέτοια ματς μοιάζουμε όπως τους Αμερικάνους τουρίστες στην Πλάκα κάτω από τα Αναφιώτικα που πάνε στην Αθήνα με σκοπό και μόνο να φάνε musaka.
Σερβίρει τη μερίδα το γκαρσόν και μένουν όλοι εκεί και βγάζουν σέλφι με τη μελιντζάνα, τα κολοκύθια τις πατάτες, την μπεσαμέλ και τον κιμά. Λες και είναι αξιοθέατο, όπως η Ακρόπολη λίγο πιο πάνω ή η πυραμίδα του Χέοπα μακράν πιο νοτιοανατολικά.
Εμείς πάντως έχουμε για φέτος φαγητό. Λείπει μεν το αλατοπίπερο αφού οι οργανωμένοι δεν… αλλά θα χορτάσουμε.
