Χρήστος Ζαβός
Ας αφήσουμε τις μεγαλοστομίες, υποσχέσεις, τις δεσμεύσεις που κατά καιρούς ακούσαμε, εκ μέρους των μεγαλοπαραγόντων της ΚΟΠ, που έτσι και αλλιώς τείνουν να γίνουν ανέκδοτο, η εισαγωγή του οποίου μοιάζει κάπως έτσι: « Μια φορά ήταν μια εθνική… που θα κάνει νέα αρχή».
Ας αγνοήσουμε επίσης και κάτι επικοινωνιακές πατάτες του τύπου « έχουμε μακροχρόνιο πλάνο με τον κύριο Χ ή Ψ» ή κάτι βίντεο κακέκτυπα χολιγουντιανής ταινίας όπου ο προπονητής αλά Μελ Γκίμπσον στο Braveheart επιχειρεί ν΄ ανορθώσει το πατριωτικό φρόνημα των παικτών για να μπουν στον αγωνιστικό χώρο και να κατασπαράξουν οτιδήποτε βρίσκεται στο διάβα τους.
Η δε έμπνευση του μότο « η εθνική που μας ενώνει» αποτελεί μάθημα για τους πρωτοετείς της επικοινωνίας ως προς τι πρέπει να αποφεύγεται προκειμένου η δημόσια εικόνα του ατόμου ή του οργανισμού που υπερασπίζονται να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του.
Ας αγνοήσουμε, όσο γίνεται, το θυμωμένο ύφος ή καλύτερα το περιεχόμενο των δηλώσεων του Κωνσταντίνου Σιαμπουλλή ο οποίος εμφανίστηκε ραδιοφωνικά επικριτικός σε δημοσιογράφους που επιχείρησαν να κατακρίνουν τον προπονητή ή και την εθνική ομάδα γενικότερα.
Ο εκπρόσωπος τύπου της Ομοσπονδίας δεν πρωτοπορεί αντιθέτως πορεύεται τον συνήθη δρόμο που διάφοροι πρώην «συνάδελφοι» ακολούθησαν, να κουνούν δηλαδή εκ του ασφαλούς και με την εξουσία που τους παρέχει η θέση του εκπρόσωπου τύπου, το δάχτυλο τους σε πρώην συνάδελφους.
Ο κύριος Σιαμπουλλής άφησε κιόλας αιχμές για την ελευθερία της σκέψης των δημοσιογράφων και ενδεχομένως να είχε και δίκαιο. Διαφορετικά προσεγγίζουν τα των ομάδων και διαφορετικά τα της εθνικής. Ας με συγχωρήσει για τη μνήμη μου, μπορεί και να λανθάνομαι, αιχμηρές κριτικές ή ανεξάρτητες φωνές εντός των ΜΜΕ δεν πολύ θυμάμαι να υπήρχαν ακόμη και όταν κάποιοι που «δραπετεύσαν» από την δημοσιογραφία δραστηριοποιούνταν στον κλάδο μας.
Πέραν αυτού, υποθέτω ότι θα μπορούσε κιόλας τον θυμό του να τον μεταφέρει και τηλεφωνικά λόγω των καλών σχέσεων που μάλλον διατηρεί με την πλειοψηφία των συναδέλφων.
Το ραδιοφωνικό κούνημα του δαχτύλου, δύσκολα μπορώ να το ερμηνεύσω άμα είναι όμως να δώσουμε μια εξήγηση, θα πρέπει να σχετίζεται με την ατιμωρησία που οι ίδιοι απολαμβάνουν ως στελέχη της Ομοσπονδίας και που δεν τους βοηθά να συμπορευτούν με την πραγματικότητα.
Γιατί αν ανελάμβαναν τις ευθύνες τους, ο Κωνσταντίνος Σιαμπουλλής ως υπεύθυνος επικοινωνίας της Ομοσπονδίας, θα είχε ενδεχομένως πράξει διαφορετικά παρατηρώντας το αποτέλεσμα κάποιων επικοινωνιακών τεχνασμάτων που ασκήθηκαν ενόσω εργάζεται στον τομέα επικοινωνίας της Ομοσπονδίας.
Και αναφέρομαι στην ομιλία του Μπεν Σιμόν που δημοσιεύτηκε αμέσως μετά την νίκη επί του Καζακστάν με σκοπό να πλασάρουν την εικόνα της δεμένης ομάδας και που λίγα ματς μετά απολύθηκε όπως επίσης και το μότο «η εθνική που μας ενώνει» που προς το παρόν καλό θα ήταν να μετατραπεί σε «εθνική που μας ταπεινώνει» για να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.
Ας μην αναλύσουμε και την αποτυχημένη επικοινωνιακή εκστρατεία η οποία ασκήθηκε κατά την πρόσληψη του Βέλγου Βάλεμ και που η οποία στόχο είχε, να πείσει όλους μας «ότι το μακροχρόνιο πλάνο που εκπονήθηκε με το νέο προπονητή θα έχει αποτελέσματα σε 3 με 4 χρόνια».
Το αν δώδεκα μήνες μετά ο Βέλγος γύρισε στην πατρίδα του αποτυγχάνοντας να μας εντρυφήσει την τεχνογνωσία των συμπατριωτών του για να γίνουμε ένα μίνι- Βέλγιο σε επίπεδο εθνικών ομάδων αυτό είναι άλλου «παπά ευαγγέλιο».
Όπως και να έχει, το το γεγονός ότι ποτέ δεν τίθενται ενώπιον των ευθυνών τους αποτελεί κατά την άποψη μου, το μεγαλύτερο μειονέκτημα της προσπάθειας που γίνεται μήπως και δημιουργήσουμε μια ομάδα της προκοπής. Εκατό τοις εκατό δεν μπορεί να αποτελεί πάντοτε πρόβλημα ο προπονητής, ούτε και αν στην ενδεκάδα ξεκίνησε ο Λοίζου ή ο Τζιωνής.
Η παθογένεια της εθνικής ομάδας σχετίζεται ακριβώς με την απάθεια που διακατέχει τα περισσότερα στελέχη που μάλλον έχουν μυηθεί σ’ αυτό που λέμε «δημοσιοϋπαλληλική συμπεριφορά». Κανένας δεν αξιολογείται για το έργο του και κανείς δεν λογοδοτεί σε κανένα.
Ο για χρόνια υπεύθυνος εθνικών ομάδων Χάρης Λοϊζίδης ενώ επανειλημμένα απέτυχε στο τομέα των εθνικών ομάδων, ολοένα και ανεβαίνει στην ηγεσία της Ομοσπονδίας χωρίς ποτέ ν’ αναλάβει την παραμικρή ευθύνη για τις αποφάσεις του.
Ο υπεύθυνος των εθνικών ομάδων, Μιχάλης Ππεκρής ορίστηκε ως τέτοιος χωρίς κανείς να γνωρίζει τα κριτήρια, ενώ παραμένει σχεδόν άγνωστος ανάμεσα στους οπαδούς καθώς οι δημόσιες τοποθετήσεις του αρκούνται σε κάποιες ραδιοφωνικές δηλώσεις μετά ή πριν τα ματς.
Ως προς τον «τεχνικό διευθυντή» Σάββα Κωνσταντίνου, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι με τα αποτελέσματα που έχει η εθνική υπό τη θητεία του, δύσκολα θα διατηρούσε τη θέση του αν κατείχε την ίδια ιδιότητα σε οποιαδήποτε ομάδα Α’ κατηγορίας.
Εν ολίγοις αναρωτιέμαι αν κάποιος εκ των μελών της ραχοκοκαλιάς των εθνικών ομάδων, ξύπνησε την επόμενη της ήττας από τους Σλοβάκους φοβούμενος ή ανησυχώντας για το πώς θα υπερασπιστεί το έργο του ή σε ποιους θα λογοδοτήσει.
Ούτε τα ΜΜΕ, ούτε οι εκπρόσωποι των ομάδων στην Ομοσπονδία ζητούν εξηγήσεις. Οι μοναδικοί που φωνάζουν είναι και οι ολοένα λιγότεροι οπαδοί, η κριτική των οποίων ποτέ δεν στρέφεται στη σωστή κατεύθυνση.
Ή θα έχει να κάνει με επιχειρήματα του τύπου «γιατί δεν έπαιξε αυτός ή γιατί δεν κλήθηκε ο άλλος» ή που θα στραφούν κατά του όποιου Κωστένογλου που είναι πάντοτε εκεί για την πληρώσει… μα ποτέ, σχεδόν ποτέ «αυτοί» που όντως ευθύνονται και που ποτέ δεν «πλήρωσαν».
