Χρήστος Ζαβός
Να πούμε για την «κάρτα»; Σιγά μη κάτσω να σπάσω. Εδώ έχουν το πτώμα ενώπιον τους και αυτοί χορεύουν το «χορό της βροχής». Το δε, αυτό που ακούστηκε από τον εκφωνητή ότι η προσέλευση του κόσμου είναι ικανοποιητική, ούτε το Υπουργείο Προπαγάνδας του Όργουελ, δεν θα το είχε σκεφτεί.
Αναπόφευκτα έρχεται στο μυαλό το κινέζικο… «μια εικόνα χίλιες λέξεις». Λίγο να συγκρίνεις τη φωτογραφία του Σαλαμίνα ΑΕΛ το 11 στον αγώνα πρεμιέρας με το Ερμής ΑΕΛ του 18, λες ο πούστης ο Κινέζος είναι μάνα.
Όσον αφορά την ώρα έναρξης του αγώνα; Μου το είπε ένας φίλος Αελίστας… «στις έξι το απόγευμα δεν πάω ούτε το σκύλο μου βόλτα μήπως και μου πεθάνει στο περίπατο». Και όμως αυτοί τον πρώτο αγώνα πρωταθλήματος που διοργανώνουν αποφάσισαν στις 18:00. Στον πρώτο αγώνα πρωταθλήματος!!!
Χέσε τα όλα αυτά. Ας μιλήσουμε για το αγωνιστικό. Οκ, δεν είδες και τον Άγιαξ του 70’, ούτε καν κάτι μέτριο, αλλά σίγουρα υπάρχουν ελαφρυντικά. Πρώτον, η ώρα και δεύτερο ότι ήταν το πρώτο επίσημο παιγνίδι για δαύτους. Σοβαρά μιλώντας, είναι σοβαρά ελαφρυντικά.
Το διπλό είναι μαγκιά όπως και το να κάνουμε. Σε τέτοιες συνθήκες, σε τέτοιο χρονικό σημείο το τρίποντο μοιάζει πέρα για πέρα πολύτιμο.Για τη βαθμολογία, για την ουσία αλλά και τη ψυχολογία.
Οκ… και τυφλός να ήσουν, σε κάποια φάση νόμιζες ότι το παιγνίδι γίνεται προς τιμή του Άλεξ Ντα Σίλβα. Λες και συμφώνησαν όλοι μαζί να τον δούμε για τελευταία φορά και να τον απολαύσουμε. Και στο δημιουργικό κομμάτι και στην εκτέλεση ο Βραζιλιάνος ήταν τα πάντα για τους κίτρινους. Ο Ντα Σίλβα ντε… «ο γέρος» που έλεγαν οι καθηγητές του καλοκαιριού.
Η ειρωνεία είναι ότι το γκολ του Χουράδο μπήκε χωρίς να έχει καμία ανάμειξη. Ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα από τη μέση και μπροστά απείχε από το γκολ. Ας είναι… πάντα τέτοια.
Που λες αυτός ο άνθρωπος δεν είχε δυστυχώς κάποιον για παρτενέρ. Ο μοναδικός που τον έκανε σκόντο ήταν λίγο μακριά του, κάτω από τα γκολ πόστ.
Ο Βοζίνια ήταν το άτομο που έσωσε την ομάδα και μια και δύο και τρεις φορές, κρατώντας έτσι σε υψηλό επίπεδο την απόδοση του. Τον ξέραμε όμως τον Καποβερντινό. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος μπήκε φουριόζος μες στο πρωτάθλημα και μακάρι να συνεχίσει έτσι.
Από κει και πέρα, οι υπόλοιποι ήταν από μέτριοι έως κακοί. Και όσο αν αυτό ακούγεται περίεργο, μοιάζει με θετικό. Μοιάζει με θετικό γιατί σκέφτεσαι και λες ότι δεν μπορεί να είναι τόσο κακός ο Αντάμοβιτς.
Δεν μπορεί οι Τόρες και Μπενίτεζ να μην μπορούν ν’ απειλήσουν από τα άκρα μια άμυνα όπως του Ερμή. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν συνεργασίες με τα μπακ από πίσω τους. Αμ δε, ο Μαρκόσκι, ελπίζεις και λες ότι δεν μπορεί να είναι τόση η μπάλα του.
Γι’ αυτό σου λέω υπάρχουν ελαφρυντικά. Ο Νταβόρ προσπάθησε, ο Λαφράνς έκλεινε τρύπες, ο Χουράδο μια που μπήκε, μια που σκόραρε, ο Γερμανός κάνει τις κατεβασιές του, ο Αβραάμ το ξέρει το τόπι, ο Τεξέιρα προσπαθεί να δέσει με τον παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας γενικώς υπάρχει προοπτική.
Ακόμη και στο Α’ ημίχρονο όπου απλά βλέπαμε τον έρωτα του Ντα Σίλβα με τη μπάλα, παρατηρούσες ότι προσπαθούσαν να μπουν στο παιγνίδι και οι υπόλοιποι χωρίς όμως επιτυχία. Κίνηση υπήρχε, όρεξη επίσης, δεν υπήρχε η ουσία. Και η ουσία θα έρθει μόνο αν δουλέψουν σωστά πάνω στο Τσίρειο.
Το πρόβλημα άμα με ρωτάς δεν ήταν η μέτρια έως κακή εμφάνιση. Το πρόβλημα ήταν κάποια έντονα κενά που υπήρχαν κυρίως πίσω στην άμυνα. Μη σου πω κιόλας ότι με τέτοιο αμυντικό μηχανισμό, άμα έπαιζες καμιά ομάδα της προκοπής θ’ άρπαζες μια τριάρα για να τη φέρεις Λεμεσό.
Προσωπικά αυτό θεωρώ ότι ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Και δεν ήταν αποτέλεσμα ατομικών λαθών αλλά ολόκληρης της ομάδας. Πόσες φορές να βγει τόσο ψηλά η άμυνα, μ’ αποτέλεσμα οι του Ερμή να πάνε φάτσα κάρτα με τον Βοζίνια; Νισάφι.
Να μου πεις ότι θέλει και η άμυνα τον χρόνο της. Έλα όμως που δεν ισχύει και τόσο πολύ. Στην Κύπρο είμαστε, δεν περιμένεις να δεις τη μπάλα που παίζει η Τότεναμ, ούτε και η Σίτυ.
Την άμυνα και το δέσιμο πίσω το χρειάζεσαι άμεσα, γιατί διαφορετικά σου στοιχίζει. Ευτυχώς όμως δεν στοίχισε. Και το ότι δεν στοίχισε, δίνει στον Κερκέζ την ευκαιρία να δουλέψει το συγκεκριμένο κομμάτι με περισσότερη ψυχραιμία.
Γιατί με τέτοια κενά πίσω, την επόμενη φορά δεν θα σε γλυτώσει ούτε ο ίδιος ο Θεός. Όμως και σ’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Άμα κιόλας πάρεις τη νίκη με τη Δόξα και μετά έρθει η διακοπή, τότε έχεις το δικαίωμα να ελπίζεις για ότι καλύτερο.
Και κάτι τελευταίο. Το είχα γράψει παλαιότερα εκατό φορές. Κατ’ εμέ η ΑΕΛ θα έπρεπε να ήταν το αντίπαλο δέος του ΑΠΟΕΛ σε όλα τα επίπεδα. Απο το ποδοσφαιρικό μέχρι το ταξικό. Με τη δυναμική μάλιστα που είχε τα προηγούμενα χρόνια η ομάδα, τίποτα δεν είχε να ζηλέψει. Ιδιαίτερα τώρα που η Ομόνοια έτσι και αλλιώς έχει φθαρεί όσο εκεί που δεν πάει.
Το να παίρνεις δανεικό ένα παίκτη, όπως ο Μακρής χωρίς ούτε καν δικαίωμα αγοράς, μοιάζει να έχεις πέσει και μάλιστα πολύ. Είναι λες και αποδέχεσαι να κάνεις σκόντο σε μια ομάδα που έπρεπε να ήταν ο βασικός σου αντίπαλος. Ομολογουμένως δεν είναι, αυτοί θέλουν το νταμπλ, ενώ εσύ; Δεν ξέρει κανείς...
