Χρήστος Ζαβός
Όντως υπάρχει γενικότερα από τον Τύπο αλλά και απ’ αυτή τη στήλη σεβασμός στην περίπτωση του. Επί τούτου το De Ζαβού φρόντισε να «ξεχρεώσει» το μεγαλείο του Πορτογάλου λίγο μετά τα Χριστούγεννα: http://www.24sports.com.cy/gr/stiles/de-zaboy/dezaboy-respect-respeito-sebasmos
Και μόνο ότι το Σαββατοκύριακο που πέρασε αποτέλεσε τη βασικότερη είδηση στην ατζέντα, αποδεικνύει ότι όντως ο Μπρούνο Βάλε είναι κάτι περισσότερο από ικανός τερματοφύλακας.
Έχω όμως την εντύπωση ότι θα ήταν εξαιρετικά άδικο ν’ αναφερθεί κανείς για την αφεντιά του και να περιοριστεί στο αγωνιστικό προφίλ του.
Ξέρεις κάτι σχόλια από «προπονητάδες» του τύπου, είναι «καλός μεν αλλά έχει θέμα στις εξόδους» ή «είναι εξαιρετικός στο τετ α τετ αλλά δεν κατευθύνει την άμυνα του σωστά»…. και κάτι τέτοιες παπαριές που λέγονται ή γράφονται έτσι απλά για να λέγονται και να γράφονται.
Η περίπτωση του Μπρούνο Βάλε δεν πρέπει να προσεγγιστεί αποκλειστικά μ’ αυτό τον τρόπο. Πρέπει να το δεις λίγο πιο πανοραμικά. Να τον τοποθετήσεις στην εποχή του. Στο χωροχρόνο που μεγαλούργησε. Στη νήσο Κύπρο, από το 2012 μέχρι το 2019.
Κατ’ αρχήν είναι όντως ένα σύμβολο εποχής. Εποχή όμως η οποία δε συνάδει με το μεγαλείο του. Γιατί είναι κυρίως μίζερη. Τόσο μίζερη όσο η εικόνα του γηπέδου στο τελευταίο του παιγνίδι.
Και γι’ αυτό ο Πορτογάλος είναι άτυχος. Ατυχία ή αδικία όντως μεγαλούργησε σε μια χώρα που σε ποδοσφαιρικό αγώνα δεν κόπηκε ούτε ένα εισιτήριο. Άτυχος γιατί, σε άλλες χώρες θα δεχόταν το χειροκρότημα από την πλειοψηφία των αντιπάλων. Άτυχος ή αν θες έζησε την αδικία που δεν πήρε έστω και ένα πρωτάθλημα. Άδικη ήταν και η εικόνα του τελευταίου του ματς. Ο άνθρωπος που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη ιστορία της ομάδας του, αποχώρησε σε αγώνα μεταξύ φίλων και συγγενών.
Για σκέψου σ’ αυτή την μίζερη ποδοσφαιρικά εποχή που ζούμε, να μην υπήρχε ο Βάλε αλλά ένας από τους δεκάδες τερματοφύλακες που μπαινοβγαίνουν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Θα είχε απλά παραταθεί το κενό στο τίποτα που ζούμε.
Ενώ η παρουσία του προσέφερε περιεχόμενο. Δηλαδή πως θα εξηγούσαμε στα παιδιά μας, τι σημαίνει προσφορά ενός παίκτη; Ότι οι ξένοι παίκτες όντως ανεβάζουν το επίπεδο του ποδοσφαίρου μας; Ότι και ένας ξένος μπορεί να γίνειδ δικός μας άνθρωπος; Ότι η ταπεινότητα, η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση είναι σημαντικά χαρακτηριστικά για να επιτύχει κανείς;
Λοιπόν ο Βάλε ως σύμβολο εποχής δεν πήρε πίσω αυτά που έδωσε. Γιατί στο πετσί του όπως είπαμε έζησε τη λαμογιά που επικρατεί στο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Άκουσε ή βίωσε τη μεμψιμοιρία από μικρά ανθρωπάκια που ζουν και αναπνέουν για να μειώσουν ένα ικανό άνθρωπο. Έζησε τον φανατισμό των αντιπάλων που θέλουν να δουν τον παίκτη της άλλης ομάδας να υποφέρει. Έζησε την αχαριστία από τους οπαδούς της ομάδας του, που δεν δίστασαν να του καταλογίσουν στους καφενέδες ακόμη και τη προδοσία. Έζησε την ασχετοσύνη των ανθρώπων που τη μια εβδομάδα τον αποθέωναν και την άλλη τον απαξίωναν. Ζει ακόμη την υποκρισία κάποιων άλλων που τον αντιμετώπισαν με κακία και τώρα τον αποθεώνουν. Ο Βάλε γενικώς ως σύμβολο εποχής έζησε όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα χρόνια που διανύουμε.
Προς Θεού δεν επιθυμώ να αγνοήσω, πολύ περισσότερο να μηδενίσω και τους χιλιάδες οπαδούς που απλά υποκλίθηκαν στην αξία του ως αθλητή και ως άνθρωπου. Ούτε φυσικά και την αγάπη που βίωσε στο νησί μας. Το θαυμασμό, την αναγνώριση που ομολογουμένως του αξίζουν.
Ο Βάλε δεν είναι μονάχα ο τερματοφύλακας που απέκρουσε το πέναλτι στον τελικό με την ΑΕΛ. Ούτε και ο πορτιέρο που υπερασπίστηκε το τέρμα της ομάδας του για τόσα χρόνια. Ο Βάλε και ο κάθε Βάλε είναι σημαντικός γιατί είναι απ’ τα άτομα που καθρεφτίζουν τον καθένα από μας ξεχωριστά και την κοινωνία γενικότερα. Και ως τέτοιος την έζησε στο πετσί του.
Όπως κάθε ικανός και αυθεντικός σ’ αυτό τον τόπο, ο Βάλε έζησε την μικρότητα, την κακία και την αχαριστία, όπως βίωσε την αγάπη, το θαυμασμό και την αναγνώριση.
Γι’ αυτό είναι κάτι περισσότερο από τερματοφύλακας. Γι’ αυτό είναι σύμβολο σε μια κοινωνία που υποκρίνεται ότι δεν έχει ανάγκη από τέτοια σύμβολα…
