Κωστής Διογένους
Η ένταση μεταξύ Δημοκρατικού Συναγερμού και ΕΛΑΜ που τις τελευταίες ημέρες αποτυπώθηκε σε πρωτοσέλιδα και τηλεοπτικές- ραδιοφωνικές αντιπαραθέσεις δεν αποτελεί μια απλή ανταλλαγή δηλώσεων. Πρόκειται για μια σύγκρουση με βαθύτερες πολιτικές προεκτάσεις, που επηρεάζει ευρύτερα τη φυσιογνωμία της κυπριακής δεξιάς και τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται ο δημόσιος διάλογος.
Ο ΔΗΣΥ επιχειρεί να διαχωρίσει τη θέση του από το ακροδεξιό αφήγημα του ΕΛΑΜ, εντείνοντας την κριτική του και επιχειρώντας να οριοθετήσει τον δικό του ρόλο ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη του φιλελεύθερου κέντρου. Παράλληλα, επιχειρεί να ανακόψει τη διαρροή ψηφοφόρων άλλα στελεχών προς το ΕΛΑΜ, οι οποίοι ελκύονται από τη ρητορική του «αντισυστημικού » κόμματος.
Το ΕΛΑΜ, από την πλευρά του, εκμεταλλεύεται πολιτικά αυτή τη σύγκρουση. Ενισχύει το αφήγημά του ως η «φωνή του λαού», καταγγέλλοντας το «πολιτικό κατεστημένο» και στοχοποιώντας τον ΔΗΣΥ ως μέρος ενός συστήματος που —κατά την άποψή του— έχει χάσει την επαφή με την κοινωνία.
Αυτή η σύγκρουση δεν είναι χωρίς συνέπειες με τρεις από αυτές να κυριαρχούν:
Ο πολιτικός διάλογος δεν μπορεί να περιορίζεται σε ανταλλαγές χαρακτηρισμών. Αντίθετα, χρειάζεται ουσία, συνέπεια και πολιτικό θάρρος.
- Πρώτον, οδηγεί σε περαιτέρω πόλωση του πολιτικού σκηνικού. Ο διάλογος μετατρέπεται σε αντιπαράθεση εντυπώσεων, γεγονός που δυσχεραίνει τη συζήτηση επί της ουσίας.
- Δεύτερον, ενισχύεται το κλίμα ανασφάλειας και διχασμού στην κοινωνία.
- Τρίτον, η επικοινωνιακή ένταση επισκιάζει τα πραγματικά προβλήματα: την κατάσταση της οικονομίας, τις κοινωνικές ανισότητες, το μεταναστευτικό, τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις.
Το ζητούμενο είναι σαφές: ποιος θα καταφέρει να αρθρώσει πειστικό λόγο και να παρουσιάσει ρεαλιστικές λύσεις για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα. Ο πολιτικός διάλογος δεν μπορεί να περιορίζεται σε ανταλλαγές χαρακτηρισμών. Αντίθετα, χρειάζεται ουσία, συνέπεια και πολιτικό θάρρος.
Το τελευταίο ατόπημα του ΕΛΑΜ στο Ευρωκοινοβούλιο, που άφησε εκτεθειμένο όχι μόνο το εθνικιστικό κόμμα αλλά και την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία ήταν μια καλή ευκαιρία για να αποκαλυφθεί η μικροπολιτική του ατζέντα. Όχι μόνο από τον ΔΗΣΥ αλλά και όλα τα υπόλοιπα κόμματα ακόμα και από την ίδια την κυβέρνηση.
Αντί τούτου γίναμε μάρτυρες μιας κομματικής αντιπαράθεσης με ξεκάθαρους κομματικούς στόχους και από τα δύο κόμματα. Με την ηχηρή απουσία ή υποτονική συμμετοχή άλλων πολιτικών δυνάμεων.
Η κοινωνία έχει κάθε λόγο να απαιτεί περισσότερα. Όχι κραυγές, αλλά επιχειρήματα. Όχι διχασμό, αλλά προτάσεις. Όχι πόλωση, αλλά πολιτική.
Και συνεργασία από τις πολιτικές δυνάμεις τουλάχιστον στο εξωτερικό και σε διεθνή φόρα όπου πρέπει να προωθούν το κοινό μας, όπως κατά κόρον υποστηρίζουν κόμμα, την Κύπρο και τον αγώνα για απελευθέρωση και όχι τον κάθε μικρό (ή μακρό…) κομματικό τους στόχο.
