Χρήστος Ζαβός
Να το πάρουμε από την αρχή. Κάθε φορά που η ομάδα είναι ανταγωνιστική μες στο πρωτάθλημα και χάνει σε ντέρμπι γίνεται της τρελής. Άμα είναι σε Λεμεσιανό ντέρμπι, της κακομοίρας. Άμα είναι η ήττα να έρθει με κατεβασμένα τα χέρια ή παντελόνια, γίνεται της πουτάνας.
Το ξέρουμε, το βιώνουμε χρόνια και συνήθως τελειώνει όταν αρχίζει το επόμενο ματς. Άμα είναι πετυχημένο το αποτέλεσμα, τότε όλα ξεχνιόνται. Άμα είναι αρνητικό, το μπουρδέλο συνεχίζεται.
Ευτυχώς φέτος δεν έχει να κάνει με την ομάδα. Εννοώ το ποδοσφαιρικό τμήμα ή τη διοίκηση. Το μπάχαλο δημιουργείται κυρίως από τους οπαδούς. Γνώστες, παντογνώστες, ψύχραιμους, αλλόφρονες, λογικούς, παράλογους, φανατικούς, μετριοπαθείς και πάει λέγοντας.
Είναι κατανοητό. Ίσως και φυσιολογικό. Η γκρίνια καλά κρατεί από τον Αύγουστο, ίσως και παλαιότερα. Ακόμη και όταν η ομάδα έπιανε απόδοση ή οι επιδόσεις της ήταν υψηλού επιπέδου φλερτάροντας με τα πάνω δώματα της βαθμολογίας.
Πόσο μάλλον δε, όταν την βλέπουν εδώ και καιρό να έχει κλατάρει. Και έχει κλατάρει γενικώς. Το «ποιος είναι ο σκόρερ της ΑΕΛ φέτος», μοιάζει με ανέκδοτο. Έτσι όπως πάνε θα λέμε «γκολ» και θα θυμόμαστε τα φοιτητικά μας χρόνια.
Δίκαιο έχει ο καθένας, ότι και να πει. Οκ, έχουμε πήξει από την επιπολαιότητα και τι ακούν τα αφτιά μας εδώ και μήνες, αλλά όπως και να το δεις, όπως και να το προσεγγίσεις η ομάδα στο Λεμεσιανό ντέρμπι, ήταν ακριβώς αυτό. Επιπόλαια.
Και η επιπολαιότητα σ’ ένα ντέρμπι ή όποιον αγώνα δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα των διεργασιών που γίνονται είτε στις προπονήσεις, είτε στα αποδυτήρια. Και γι’ αυτό ευθύνη, εκατό τοις εκατό έχει ο προπονητής. Ναι, ο Κερκέζ.
Ο οποίος Κερκέζ κατεβάζει μια ενδεκάδα ωσάν και θα παίξει το ΘΟΙ στον επαναληπτικό για τη φάση των 16. Με το που την είδα γύρω στις 16:50 τρόμαξα.
Δηλαδή τι; Ακούει τον καθένα και εμάς συμπεριλαμβανομένου, ότι δεν πρέπει να φοβάται τόσο στα ντέρμπι και σκέφτηκε ότι θα σκοτώσει τον Απόλλωνα από τα αποδυτήρια;
Άλλο είναι επιθετικότητα της ομάδας και άλλο να ξεκινώ με δύο σέντερ φορ (μεταξύ μας δεν έχω καταλάβει τι είναι ο Σράνζ, επιθετικός, εξτρέμ, περιφερειακός;) και τον βαρύ και ασήκωτο Αγκάνοβιτς.
Και πέραν αυτού αλλάζει την ενδεκάδα για 28η φορά φέτος και αφού μια εβδομάδα πριν με την ΑΕΚ είχε φτιάξει την ομάδα, που ήταν χάλια με την Ομόνοια δύο εβδομάδες πριν. Αψυχολόγητα πράγματα. Ή μάλλον καλύτερα επιπόλαια.
Και οι παίκτες μια από τα ίδια. Δες το πρώτο γκολ του Ρομπέρζ. Στη χωράφια όταν παίζαμε μικροί, στα κόρνερ τρέχαμε πάνω στους ψηλούς του αντιπάλου. Και είναι ο κεντρικός τους στόπερ, ελεύθερος και παίρνει την κεφαλιά με τόση άνεση λες και παίζει beach volley στο Saint Raphael. Ξέρεις κεφαλιά και μετά βούτηγμα.
Μα τι τοποθετήσεις στα στημένα, μα τι άψυχα κορμιά που ήταν μες στο γήπεδο, κάτι σουτ που γίνανε και ήταν για να γελάς. Ούτε ψυχολογία, ούτε τακτική, ούτε τρεξίματα, ούτε αλληλοκάλυψη, ούτε προσήλωση, ούτε συγκέντρωση. Σαν κάτι παιδιά επιπόλαια. Που ζουν στον κόσμο τους, μη υπολογίζοντας κανέναν και τίποτα.
Σ’ αντίθεση με την ομάδα, τον προπονητή και πολλούς από τους οπαδούς ο Σοφοκλέους κινήθηκε ψύχραιμα, κάτι που φυσικά δεν έκανε πολλές φορές κατά το παρελθόν. Αντιθέτως κινήθηκες δεκάδες φορές επιπόλαια. Αντέκρουσε την πίεση και ως όφειλε κάλεσε τον Κερκέζ να συζητήσουν για το τι στο διάολο συμβαίνει με την ομάδα. Δεν ξέρω τι είπαν, ούτε και αν συμφώνησαν, το σίγουρο είναι ότι προσπαθούν από κοινού να βρουν την λύση. Όπως ακριβώς πρέπει. Γιατί και αυτός τα’ ακούει και αυτός πικραίνεται και αυτός είναι στο στόχαστρο της κριτικής ως ο καραβοκύρης της ομάδας.
Όπως και να έχει, η ήττα από τον Απόλλωνα, η κακή εμφάνιση στο ματς, η επιθετική αφλογιστία, τα συνεχή ανεπιτυχή αποτελέσματα, τα λάθη που έγιναν το χειμώνα είναι δεδομένα τα οποία όλοι πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη.
Όπως σοβαρά υπόψη πρέπει να λάβουν όλοι τη συνολική εικόνα που έχει η ομάδα από το καλοκαίρι, τη προσπάθεια που γίνεται να χτιστεί ένα σύνολο με μέλλον, το ότι είναι στην Τρίτη θέση και φυσικά ότι είναι στην ημιτελική φάση του κυπέλλου.
Ας μην προσεγγίσουμε το θέμα με μια έτσι ευρωπαϊκή νοοτροπία, ούτε και τι κάνουν οι ομάδες που όντως ασχολούνται σοβαρά και επαγγελματικά με το άθλημα. Δηλαδή υπομονή, πίστη στο πλάνο, ψυχραιμία, εντόπιση λαθών και εμπιστοσύνη σε όλους όσους μέχρι στιγμής απέδειξαν ότι είναι ικανοί.
Ας μιλήσουμε με τα δεδομένα της φετινής ΑΕΛ. Και ο προπονητής και οι παίκτες και ο Σοφοκλέους έχουν φέτος κάνει ένα μικρό βήμα προς τα μπρος. Στα πόδια τους είναι να μην διαλύσουν ότι έκαναν μέχρι στιγμής.
Προσωπικά θεωρώ ότι σε όλους αξίζει μια ευκαιρία να τελειώσουν αυτό που άρχισαν. Στο τέλος θα πρέπει να γίνει η όποια αξιολόγηση και κυρίως με ψυχραιμία και λογική.
Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά τσαπατσουλιές, ερασιτεχνισμοί και κυρίως πισωγύρισμα, αφού το έργο «έρχεται ο ένας, φεύγει ο άλλος» το έχουμε ξαναδεί από πάντοτε. Η επιπολαιότητα χρόνια τώρα έκανε κουμάντο στην ΑΕΛ. Αν είναι να γίνει κάτι διαφορετικό, ας το δουν όλοι με άλλο τρόπο…
