Χρήστος Ζαβός
Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια στην ελληνική δισκογραφία. Οι δε δημιουργοί του θεωρούνται δικαίως ως ιερά τέρατα της μουσικής και ποίησης. Στίχοι του Βάρναλη, μουσική του Μίκη και ερμηνεία Μπιθικώτση, «η μπαλάντα του Αντρίκου», είναι σίγουρα ένα δημιούργημα που δύσκολα ξεχνάει τ’ αυτί… και γενικότερα η ψυχή.
Στην δική μας την περίπτωση τα δεδομένα δεν είναι μεγαλοπρεπή, ούτε καν ωραία. Αντιθέτως, αν είναι να ψάξουμε ένα τραγούδι που ταιριάζει θα ήταν το παιδικό «γύρω, γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης», αντί όμως Μανώλη, ας βάλουμε το Ανδρέας.
Γιατί κάπως έτσι μοιάζει η κατάσταση τον τελευταίο καιρό, σχετικά με τον Ανδρέα Μιχαηλίδη και τις επιθέσεις που δέχεται. Βάλλουν οι πάντες από παντού και ο κύρ Ανδρέας είναι στη μέση.
Ο κύρ Ανδρέας που βλέπει το image που με τόσο κόπο έφτιαξε όλα αυτά τα χρόνια να καταρρέει. Από συμπαθής μ' ένα μόνιμο χαμόγελο, μετατράπηκε ως υπαίτιος για όλα τα δεινά του τόπου. Στην Κύπρο είμαστε, η υπερβολή χαρακτηρίζει τον τόπο όσο η θάλασσα γύρω του.
Είναι όντως αξιοπερίεργη η περίπτωση του Ανδρέα Μιχαηλίδη. Όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε με το επικοινωνιακό χάρισμα του να καταστεί συμπαθής σε εχθρούς και φίλους. Λίγο το mainstream χιούμορ, λίγο η αστική ευγένεια που διαθέτει, ο Μιχαηλίδης ήταν η επιθυμία του κάθε δημοσιογράφου για να φτιάξει εκπομπή. Τηλεοπτική, ραδιοφωνική ο μυστακοφόρος Λεμεσιανός ήταν πάντοτε ο φιλοξενούμενος που χαίρεται ο οικοδεσπότης. Η παρουσία του μάλιστα σε αθλητικές εκπομπές κατέστη πιο γκλάμουρ όταν συμμετείχε παράλληλα και με την ιδιότητα του βουλευτή. Ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου που εκλέχθηκε από το λαό, θεωρείτο δικαίως μια σούπερ πετυχημένη συνταγή.
Οι φιλοδοξίες του κύριου Μιχαηλίδη δεν περιορίστηκαν σ’ αυτό. Η θέση του προέδρου του ΚΟΑ ήταν όντως φοβερά δελεαστική. Ο ηγέτης του αθλητισμού στην Κύπρο, μοιάζει και είναι βαρύγδουπο, προσδίδοντας μια πιο καλαίσθητη φινέτσα στην ήδη πολύ καλή εικόνα του.
Μεταξύ μας, όχι ιδιαίτερα δύσκολη θέση.Τόσοι και τόσοι πέρασαν από την ηγεσία του ΚΟΠ, απλά βελτιώνοντας τις δημόσιες σχέσεις τους και όχι απαραίτητα τον αθλητισμό.
Που να ήξερε ο αθεόφοβος... εκεί που ήταν έτοιμος ν’ αναλάβει την επικοινωνιακή καμπάνια για το γήπεδο της Λεμεσού, ήρθε η υπόθεση Ουζόχο. Και τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν μια διαφορετική μορφή, κάπως πιο εφιαλτική…
Ανάμεσα σε δύο κόσμους, τους Βαρωσιώτες και τους Λεμεσιανούς, τους Απολλωνίστες και τους Ανορθωσιάτες, στον Μιχαηλίδη καταλογίστηκε η «ήττα» του ενός. Και από τον άνθρωπο που κέρδισε το κύπελλο με τον Φοίνικα μετατράπηκε σε «έχθρός Λεμεσιανός» που δεν σεβάστηκε το ψωμί που έφαγε στο Παπαδόπουλος.
Και εκεί που τα πράγματα είχαν βρει τον δρόμο τους, προέκυψε η Ομόνοια και το αίτημα της στον ΚΟΑ για την παραχώρηση του Μακαρείου. Ομολογουμένως οι χειρισμοί του Οργανισμού δεν ήταν και οι καλύτεροι δυνατοί... ο Ανδρέας Μιχαηλίδης χρεώθηκε τη δυσκαμψία του τρόπου λειτουργίας που επιδεικνύει σχεδόν κάθε Δημόσια Αρχή. Και από συμπαθής μεταμορφώθηκε στο μέσο Ομονοιάτη ως « το δεξιό κομματόσκυλλο που κυνηγά τους αριστερούς».
Και εκεί που λες, ρε μπας και έχουν δίκαιο όλοι αυτοί οι πολέμιοι… έρχεται το πιο ηχηρό κτύπημα από τον Απόλλωνα. Εάν οι Βαρωσιώτες πιστεύουν ότι βοήθησε την ομάδα της πόλης του, εάν οι Ακελικοί θεωρούν ότι εξυπηρετεί τα κομματικά του συμφέροντα, ήρθε ο Απόλλωνας να τους ανατρέψει. Η κατηγορία δε που του προσάπτει περί « εσκεμμένα ψεύδη» εκ μέρους του, όσον αφορά ποιες ομάδες στηρίζουν την κάρτα οπαδού, πέρα από σοβαρή είναι και πολύ εχθρική.
Άμα στους πιο πάνω προσθέσεις και τους εχθρούς που έτσι και αλλιώς κουβαλούσε από τα παλιά ως δημόσιο πρόσωπο, αλλά και τους «καρτομάχους» που ήλπιζαν ότι ο Μιχαηλίδης θα τους βοηθήσει στην ανατροπή του νόμου, πλέον μοιάζει να είναι ο υπαίτιος όλων των λαθών του τόπου.
Η αλήθεια είναι ότι η υπερβολή και ο φανατισμός των περισσοτέρων βρήκε στο πρόσωπο του το τέλειο θύμα.
Ο κύριος Μιχαηλίδης όμως, δεν ευθύνεται αλήθεια, ούτε για την ανικανότητα του ΚΟΑ και του παμπάλαιου τρόπου λειτουργίας του, ούτε για τα μπάζα στο γήπεδο της Λεμεσού, ούτε για τα δελτία υγείας που εκδίδονται λες και είναι εισιτήρια λεωφορείων, ούτε για το ότι το Μακάρειο μοιάζει με κοτέτσι σε αγροτική περιοχή, ούτε γιατί η Ομόνοια δεν μπορεί να σπιτωθεί. Ξεκάθαρα δεν φταίει.
Φταίει όμως, ότι υπερασπίζεται θέλοντας ή μη, ένα σάπιο σύστημα, που ταλαιπωρεί τη ζωή των πολιτών. Και αντί να το καταγγείλει και γιατί όχι ακόμη και να αποχωρήσει, με επικοινωνιακά τεχνάσματα προσπαθεί να το καλύψει.
Και εδώ υπάρχει ένα ακόμη παράδοξο, που βαραίνει μάλλον τον κύριο Ανδρέα και είναι πολύ σημαντικό. Το επικοινωνιακό του χάρισμα, το σημαντικότερο δηλαδή όπλο που διέθετε όλα αυτά τα χρόνια, αποδείχθηκε μπούμερανγκ για τον ίδιο. Από χαρά του οκοδεσπότη μεταμορφώθηκε σε άτομο που γυρνάει τα κανάλια θέλοντας να υπεραπιστεί τα επιχειρήματα του. Και το χαμόγελο με το μουστάκι, μετατράπηκε σε πρόσωπο που δύσκολα κρύβεται ο προβληματισμός.
Και κάπως έτσι η μπαλάντα του Αντρίκου, του δικού μας Αντρίκου ολοκληρώνεται. Ή όχι; Ο χρόνος θα το δείξει…
