Χρήστος Ζαβός
Πως ορίζουμε κάποιον καλό προπονητή; Και ποια διαφορά μπορεί να έχεις ένας καλός προπονητής από ένα «προπονηταρά»; Και πως διαχωρίζεται ο προπονηταράς από έναν «στρατηγό»;
Απαντώντας στην τελευταία από τις τρεις ερωτήσεις... ανέλυσε την φιλοσοφία ή διάβασε για τα κατορθώματα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και θα δώσεις από μόνος σου την απάντηση. Τι να σου γράψω εγώ περαιτέρω;
Κανένας Σαρφό, Μαρκίνιος ή Κρέσπο είναι υψηλότερα στην ιεραρχία. Ούτε καν ο «γκράντε Μάκης» που καθορίζει την ιστορία του ΑΠΟΕΛ. Μετά από χρόνια, υπεράνω όλων ειναι ο «προπονηταράς» Βλάνταν
By the way, υπάρχει και μια ακόμη υψηλότερη βαθμίδα προπονητή αλλά στην Κύπρο δεν το ζήσαμε, καθότι τέτοιοι είναι πολύ λίγοι στο παγκόσμιο. Σ' αντίθεση με τον προπονητή «στρατηγό», ο προπονητής «μύθος», καθόρισε όχι μόνο την ιστορία του συλλόγου που εργάστηκε αλλά γενικότερα την ιστορία του αθλήματος. Δεν μας ενδιαφέρει όμως. Ας μείνουμε σ’ αυτά που μας απασχολούν.
Ως προς το δεύτερο ερώτημα σε σχέση με το πρώτο, η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη μα δεν είναι και τόσο πολύπλοκη.
Ο «προπονηταρας» διαθέτει όλα εκείνα τα προσόντα που διαθέτει ένας καλός προπονητής συν επιπλέον δύο ακόμη στοιχεία. Η παρουσία του είναι υπεράνω όλων, επισκιάζει δηλαδή τους πάντες και τα πάντα ενώ το δεύτερο έχει να κάνει με την ικανότητα του να εξασφαλίζει τα αποτελέσματα που επιθυμεί.
Άμα δεν το κατάλαβες να στο κάνω πιο λιανά. Καλοί προπονητές υπάρχουν και είναι πολλοί. Αυτοί δηλαδή που διαθέτουν αγωνιστική φιλοσοφία, διαβάζουν καλά τον αντίπαλο, διατηρούν την πειθαρχία εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου, αναδεικνύουν την δυναμικότητα του κάθε παίκτη ξεχωριστά και γενικώς σέβονται το επάγγελμα τους.
Ότι δηλαδή έχει κάνει ο Βλάνταν Μιλόγιεβιτς από τη μέρα που ήρθε στον ΑΠΟΕΛ.
Δεν διαθέτει αγωνιστική φιλοσοφία; Αφού όποιος δώσει σημασία στην δουλειά του διαπιστώνει μετ' ευκολίας ότι ο ΑΠΟΕΛ είναι μια ομάδα που δεν φλυαρεί με την μπάλα ενώ οι γραμμές του είναι τόσο κοντά και τόσο συμπαγείς που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις την διαφορά μεταξύ τους.
Δες τον Κονσταντίνοφ πως συνδέει την άμυνα με τους χαφ. Ή τους εξτρέμ, Εφραίμ ή Μαρκίνιος πόσο σεκοντάρουν τα μπακ. Δες τον επιθετικό κορυφής, για παράδειγμα τον Μπλούμ με την Πάφο πόσο γυρίζει πίσω ή πόσο τρέχει στ’ άκρα για να δώσει πλάτος στην επίθεση. Ή οι στόπερ πως συμμετέχουν στο επιθετικό κομμάτι και δη στις στημένες φάσεις. Με τον Κρέσπο από πίσωνδεν ξεκινάει το παιγνίδι; Μαζί με τον Ντβάλι δεν είναι σημείο αναφοράς στην επίθεση δια των στημένων φάσεων; Εδώ τον Σούσιτς και τον έχει κάνει φόβητρο στα κόρνερ. Δες τα ακραία μπακ πόσο κατεβαίνουν όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Πόσες φορές βγαίνουν σαν εξτρέμ είτε ο Γουίλερ, είτε ο Σούσιτς;
Βασικά όποιος δεν αμύνεται ή όποιος δεν επιτίθεται δεν έχει θέση στην ομάδα του Μιλόγιεβιτς. Αξίζει να σταθείς στην περίπτωση του Εντογκαλά. Πόσο καιρό του πήρε να πάρει θέση έστω και ως αλλάγή; Ο Θεοδώρου εξαφανίστηκε μέχρι να μάθει να παίζει όπως πρέπει. Ή και ο Μάγκλιτσα; Τον Μπλούμ επέλεξε ως βασικό και του βγήκε μια χαρά και δύο τρομάρες.
Ως προς το ερώτημα κατά π΄όσο διαβάζει καλά ή όχι τον αντίπαλο θα ήταν ηλιθιότητα να δίναμε αρνητική απάντηση. Καλά, καλά έχει κάνει εννέα στα εννέα, τι να σου γράψω; Ότι αδυνατεί να πάρει το αποτέλεσμα; Μαλάκας είμαι, αλλά όχι και τόσο.
Από κει και πέρα, ως καλός προπονητής που είναι πέρα από την εμφανή πειθαρχία που διατηρεί στην ομάδα, κατάφερε και ν’ αναδείξει την ποιότητα των παικτών του ατομικά. Ο Γουίλερ επί Μιλόγιεβιτς είναι αυτός που γνώριζες τόσο καιρό στον ΑΠΟΕΛ; Περίμενες ότι ο Ντβάλι θα σου βγει τέτοιο στόπερ; Ο Σούσιτς που από ένα καλό μπακ, μεταμορφώθηκε σε σούπερ πλάγιος; Ο Μαρκίνιος που πλέον είναι βαρόμετρο; Η αξιοποίηση του Μπλουμ; Η εμφάνιση του Νταουσβίλι με την ΑΕΚ;
Εδώ καλά, καλά έχει καταφέρει να παντρέψει τους Σαρφό και Βιγιαφάνες. Άμα δε προσθέσεις και τον Κονσταντίνοφ, τότε μιλάμε για κομψοτέχνημα στη γραμμή των χαφ. Όλοι αναφέρονται για τις επιδόσεις στην άμυνα, μα η τριάδα της μεσαίας γραμμής κάνει ότι θέλει μες στο γήπεδο. Αυξομειώνει το ρυθμό, βοηθά στην άμυνα, κουβαλούν την μπάλα, ψάχνουν τις κάθετες... κομψοτέχνημα κανονικό. Λευκαρίτικο.
Άμα το κατάλαβες σιγά, σιγά φεύγουμε από τα ζητήματα που αφορούν τον «καλό προπονητή» και μπαίνουμε στα του «προπονηταρά» καθότι η αντίληψη του για το πώς εξασφαλίζονται τα αποτελέσματα είναι αξιοθαύμαστη.
Με το που ήρθε παρενέβη στην άμυνα της ομάδας και παιγνίδι με παιγνίδι την έδεσε και από άξονα και από τα πλάγια από ψηλά στον αέρα. Ελλείψει του ικανού φορ, κατάφερε να μπάσει τους εξτρέμ στην επίτευξη των γκολ, ενώ κατέστησε τις στημένες φάσεις ως ένα από τα βασικά του επιθετικά όπλα. Δημιούργησε την γραμμή των χαφ, εδραίωσε τις συνεργασίες στα πλάγια, απομένει να προσθέσει και τους φορ στο σκοράρισμα. Σ' αυτό θα βοηθηθεί και ο ίδιος μέσα από την μεταγραφική περίοδο του χειμώνα. Αν καταφέρει, που άμα με ρωτάς θα τα καταφέρει, να εξεύρει είτε μέσω μεταγραφής, είτε μέσα από το ρόστερ (δες Κβιλιτάια), τον επιθετικό killer τότε μιλάμε ότι ο ΑΠΟΕΛ τείνει να γίνει μια τελειοποιημένη μηχανή.
Κατασκευαστής και εμπνευστής της οποίας είναι αναμφισβήτητα ο Βλάνταν Μιλόγιεβιτς. Και ως τέτοιος είναι το απόλυτο αφεντικό. Κανένας Σαρφό, κανένας Κβιλιτάια, Μαρκίνιος ή Κρέσπο είναι υψηλότερα στην ιεραρχία.
Ακόμη και ο «γκράντε Μάκης», ο πρόεδρος που με την παρουσία του καθόρισε και καθορίζει την σύγχρονη ιστορία του ΑΠΟΕΛ, είναι πια συνυφασμένος με τον βασικό κανόνα που καθορίζει κάποιον ως «προπονηταρά» και τον καθιστά υπεράνω όλων. Όπως δηλαδή ισχύει με τον Βλάνταν Μιλόγιεβιτς!!
