Λούης Νικολάου
Όταν κάνεις ντεμπούτο στα 14 σου χρόνια στην ισπανική Liga Endessa, την δεύτερη καλύτερη λίγκα στην Ευρώπη μετά την EuroLeague, είναι σαφές ότι οι προσδοκίες, για το υπόλοιπο της καριέρας σου είναι τεράστιες. Αυτή ήταν ακριβώς η μοίρα του Ρίκκι Ρούμπιο στις 15 Οκτωβρίου 2005, όταν και φόρεσε για πρώτη φορά φανέλα της Γιόβεντουντ Μπανταλόνα.
Έξι χρόνια αργότερα, ο Ρούμπιο επιλέχθηκε από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς, ως η πέμπτη επιλογή του πρώτου γύρου, μπροστά μάλιστα από τον Στέφεν Κάρι.
Ήδη από την πρώτη του σεζόν στο NBA, έδειξε σημάδια του τεράστιου ταλέντου του, με μέσο όρο 10,6 πόντους, 8,2 ασίστ και 2,2 κλεψίματα ανά παιχνίδι. Έμεινε στην Αμερική για 13 χρόνια. Ποτέ δεν έφτασε το ταβάνι του αθλητικά, και όταν λίγο αργότερα έχασε την μητέρα του, ξεκίνησε η μάχη με την κατάθλιψη. Ήταν το σημείο εκείνο που ξεκίνησε και την αγωνιστική κατηφόρα του Ισπανού.
«Ένα βράδυ ήμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και είπα απλώς ότι δεν θέλω να συνεχίσω. Όχι με το μπάσκετ, αλλά με τη ζωή», είπε σε συνέντευξή του ο Ρούμπιο. «Υπήρχαν κάποιες στιγμές που όλα γύρω μου δημιουργούσαν απλώς ένα βάρος, που νόμιζα ότι η ζωή μου δεν είχε νόημα. Όταν σκέφτομαι την καριέρα μου, δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένος, γιατί δεν ήταν ποτέ αρκετό. Δεν χαιρόμουνα όταν έπαιρνα ένα βραβείο, έλεγα στον εαυτό μου ότι είμαι ψεύτικος, ότι δεν το αξίζω αυτό».
Το χαμόγελο του εξαφανίστηκε, μαζί και η μαγεία στο παιχνίδι του. Μετά από ένα διάλειμμα από το μπάσκετ επέστεψε στην Ισπανία και στην Μπαρτσελόνα. Ήταν όμως, η σκιά του αθλητή που μπορούσε με μια του πάσα, να ξεσηκώσει όλα τα στάδια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Δυστυχώς, ο Ρούμπιο θα μείνει στην ιστορία σαν ένας αθλητής που δεν κατάφερε να φτάσει τις κορυφές που πολλοί περίμεναν. Άσχετα αν κατέκτησε σχεδόν τα πάντα σε εθνικό επίπεδο, ακόμα και αν έπαιξε σε κορυφαίο επίπεδο στην Αμερική για 13 χρόνια όπως προαναφέραμε. Δημιουργήθηκαν προσδοκίες, προσδοκίες που πήγαζαν από το τεράστιο ταλέντο του και την σπουδαία αυτοπεποίθηση που είχε από το ξεκίνημα της καριέρας του.
Στα 17 του κιόλας ήταν τόσο γεμάτος αυτοπεποίθηση που δεν δίστασε να κάνει «trash talk» στον αείμνηστο Κόμπι ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Κατά τη διάρκεια μιας χαλαρής συζήτησης μεταξύ του Κόμπι Μπράιαντ, του Ρίκι Ρούμπιο και του Πάου Γκασόλ, ο Ρούμπιο, χαμογελώντας, στράφηκε στον Μπράιαντ και του είπε: «Ξέρεις ότι θα πάρεις το ασημένιο μετάλλιο, σωστά;» Ο Κόμπι, άλλο που δεν ήθελε απάντησε αμέσως: «Δέχομαι στοιχήματα. Αν κερδίσω, παίρνω τα κλειδιά της Barcelona BC». Ο Ρούμπιο το βιολί του: «Θα στοιχηματίσω ό,τι θέλεις». Αυτός ήταν, ταλαντούχος θρασύς και ατρόμητος.
Ο Ρίκκι άγγιξε την ψηλότερη κορυφή αλλά και το χαμηλότερο σημείο στην καριέρα του και την ζωή του. Κατάφερε όμως να βρει τον δρόμο της επιστροφής. Κέρδισε πρώτα πίσω το χαμόγελό του και λίγο αργότερα την αγάπη του για το μπάσκετ.
Επέστρεψε μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο στα παρκέ στην πρώτη αγωνιστική της Liga Endessa 18 πόντους, 4 ασίστ, 3 κλεψίματα και 7 κερδισμένα φάουλ, οδηγώντας τη Γιόβντουντ Μπανταλόνα σε εκτός έδρας νίκη με 87-75 επί της Γρανάδας.
Ο Ρίκκι είναι εδώ, εκεί που ξεκίνησε έτοιμος να δώσει άλλη μια παράσταση στου φίλους του μπάσκετ σε όλο τον πλανήτη και να χαρίσει πολλές ακόμα στιγμές απόλαυσης με την πορτοκαλί μπάλα. Ευχή μας να είναι υγιής και να απολαύσει το τελευταίο ροντέο με όλη του την καρδιά. Πιο πολύ ευχόμαστε όμως να ζήσει την ζωή μετά το μπάσκετ, όπως τον γνωρίσαμε χαμογελαστό, αποφασιστικό, θαρραλέο και χαρούμενο.
