Χρήστος Ζαβός
Κατά τη διάρκεια της θριαμβολογίας, των ιστορικών επιτυχιών, των μεγάλων αποτελεσμάτων, όχι δηλαδή πολύ καιρό πριν, κάποιοι εξ ημών αναρωτιόμασταν πόση στήριξη θα είχε ο Μπεργκ ή συνολικά η ομάδα, με το που έρθουν τα στραβά, οι αποτυχίες και οι απογοητεύσεις.
Εκ των υστέρων, τούτες τις ημέρες δηλαδή, διαπιστώσαμε με σχετική ευκολία αυτό που ήδη γνωρίζαμε. Ότι δηλαδή στην Κύπρο, ο «θεός» γίνεται «μαλάκας», στο πι και φι, ο «προπονηταράς- καθηγητής» καθίσταται «άσχετος- εμμονικός» και ο «άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία της ομάδας» μεταμορφώνεται στο « να πάει στον αγύριστο και να μην ξαναγυρίσει».
Και αν την Ομόνοια διοικούσαν, αυτοί που την διοικούσαν τα προηγούμενα χρόνια, ενδεχομένως τώρα να μάζευε τα μπογαλάκια του και αέρα στα πανιά του. Ευτυχώς που τον Παπασταύρου κατάπιε ο ¨θείος Σαμ» στις Ηνωμένες Πολιτείες, διαφορετικά θα τον είχε φάει η κρεατομηχανή τον πρώην καλό προπονητή και νυν άσχετο.
«Να πας στο καλό μίστερ» γιατί… «είσαι εμμονικός, ψιλό άσχετος, ανίκανος να διαχειριστείς την εξέλιξη του ματς, ανίδεος να επιλέγεις παίκτες και επιμένεις σε μονάδες που δεν βοηθούν την ομάδα».
Κάπως έτσι μοιάζει το περιεχόμενο της κριτικής που έρχεται από παντού. Από τους καφενέδες, μέχρι τις διαδικτυακές αρένες ακόμη και τα δημοσιογραφικά κείμενα. Η κριτική δε, γίνεται πολύ πιο περιγραφική αν στην ανάλυση των προβλημάτων προστεθούν και πρόσωπα.
Γιατί δεν ξεκίνησε ο Μποτεάγκ, γιατί είναι εκτός ο Μαυρίας, από που και ως που ο Σεχού είναι το βασικό δεξιό μπακ, που στο διάολο είναι ο Σενέ, γιατί κόλλησε με τον Γκόμες, γιατί επιμένει στο Ντουρίς… και άλλα δεκάδες γιατί που σχετίζονται με πρόσωπα που παίζουν ή δεν παίζουν;
Και όντως τα ερωτήματα ή η κριτική είναι τέτοια που δημιουργούν εύλογα την απορία όλων. Άσχετων ή σχετικών; Είναι όμως θέμα προσώπων, το φετινό πρόβλημα της Ομόνοιας;
Και είναι ο Μπεργκ αυτός που δεν καταλάβει ότι ο Μποτεάγκ πρέπει να είναι βασικός και το καταλαβαίνει ο τελευταίος θαμώνας του καφενέ στα Κατύδατα ή των Κελοκεδάρων;
Θα μπορούσα να σταθώ και εγώ προσωπικά, στα θέματα προσώπων. Βάζω τον Μαυρία δεξιά, τον Σεχού στα χαφ αντί του Γκόμες που έτσι και αλλιώς ποτέ δεν μου άρεσε, ρίχνω τον Σενέ αντί του Ντουρίς μέχρι να φύγει η κακή ενέργεια του, πάω τον Μποτεάγκ δεξιά… και ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.
Είμαι και γαμώ τους προπονητές, ο Μπεργκ είναι τελικά μούφα, τσαρλατάνος και απατεώνας και άντε να φύγει για να έρθει ο επόμενος, που μεταξύ μας αποκλείεται να είναι καλύτερος από την αφεντιά μου.
Και πέραν τούτου, πέραν ότι είναι ανίκανος με βάση την κριτική που του ασκείται, είναι και κάπως εμμονικός, άρα μια ψυχοπάθεια την έχει. Τελείωσαν τα ψωμάκια του και σιγά, σιγά να ετοιμαζόμαστε…
Μιλώντας σοβαρά όμως, βαθιά πιστεύω ότι το φετινό πρόβλημα της Ομόνοιας δεν είναι τα πρόσωπα., ούτε φυσικά οι αλλαγές, ούτε η διαχείριση του ρόστερ.
Ενδεχομένως τα πρόσωπα ή η κούραση, να είναι μέρος της κακής συγκομιδής βαθμών και καθόλου δεν πρέπει να τα υποτιμάμε, ιδιαίτερα δε όσον αφορά αυτό που λέμε «εύκολο γκολ».
Από κει και πέρα όμως, το κυριότερο πρόβλημα της φετινής πορείας είναι η ιεράρχηση των στόχων έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά την ιστορική πρόκριση στους ομίλους.
Ένα θέμα το οποίο καταγράψαμε αμέσως μετά το ματς με το Παραλίμνι στις 27 Οκτωβρίου (δες εδώ) και κάποιοι μας έβρισαν, πρόσβαλαν και πάει λέγοντας. Το γεγονός ότι το τεχνικό επιτελείο, γενικότερα η ομάδα από τον πρόεδρο μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο, γλυκάθηκε από τα λούσα της Ευρώπης, υποτιμώντας την λάσπη του κυπριακού πρωταθλήματος, στοίχισε στην ομάδα που απώλεσε βαθμούς, την προσήλωση της σ’ ένα και μόνο στόχο, προκαλώντας έτσι μια γενική ανισορροπία. Το μήνυμα ότι μπορούμε να πατούμε σε δύο βάρκες πέρασε συνειδητά και υποσυνείδητα στην ομάδα, προκαλώντας της έτσι ζημιά στο μεγαλύτερο όπλο της από πέρσι. Ποιο είναι αυτό; Η σοβαρότητα.
Ένα άλλο βασικό πρόβλημα, έχει να κάνει και με το γεγονός ότι η ομάδα δεν έχει το εύκολο γκολ. Είναι πλέον πασιφανές ότι δυσκολεύεται να βάλει τη μπάλα στο πλεχτό και απέναντι σε ομάδες μικρές, ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται. Όσο δηλαδή περνά ο χρόνος και δεν μπαίνει γκολ, οι αντίπαλοι ταμπουρώνονται, το άγχος των παικτών μεταφέρεται στο παιγνίδι της , η άμυνα ανοίγει και φαινόμενα τύπου Σαλαμίνας ή ακόμη και Ολυμπιακού μοιάζουν πέρα για πέρα φυσιολογικά. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει το εύκολο γκολ, ναι μεν έχει να κάνει και με πρόσωπα, δεν είναι όμως αποκλειστικά και μόνο λόγω του Ντουρίς ή του Ματ που έφυγε. Από την άλλη είναι αλήθεια ότι η απόφαση τους να μην πάρουν έναν ακόμη επιθετικό κατά το καλοκαίρι, αποδεικνύεται λανθασμένη και εξ όσων γνωρίζουμε επιθυμούν κατά το χειμώνα να τη διορθώσουν.
Επίσης μεγάλο θέμα είναι ότι πλέον οι αντίπαλοι γνωρίζουν το παιγνίδι της ομάδας, ξέρουν πως αναπτύσσεται, ποια είναι τα επιθετικά της όπλα, πως διαμοιράζονται οι θέσεις του τριφυλλιού στο παραγωγικό του παιγνίδι, διαμορφώνοντας έτσι μια δυσκολία στην Ομόνοια αλλά και στον Μπεργκ που καλείται να βρει πια νέους τρόπους για να παραβιάζει τις άμυνες. Άμα κιόλας σ' αυτό προσθέσεις ότι τούτη η ομάδα αμυνόταν στα περισσότερα παιγνίδια της μήπως και προκόψει στην Ευρώπη και πλέον καλείται να παίζει απέναντι σε λεοφωρεία, αντιλαμβάνεται κανείς το βαθμό δυσκολίας.
Ευθύνες υπάρχουν και από τον Μπεργκ, και το Νεόφυτο Λάρκου και τον Σίμο Ταραπουλούζη, ίσως και από τον Παπασταύρου και όποιον τέλος πάντων είναι μες στην ομάδα και λαμβάνει αποφάσεις. Η κριτική όμως πρέπει να είναι ουσιώδης και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το «γιατί δεν έβαλε αυτόν και δεν έβαλε τον άλλο».
Η προσπάθεια αντεπίθεσης πρέπει να εστιαστεί σε τρεις άξονες. Να επανέλθει η σοβαρότητα στο σύνολο και τις μονάδες, να ξεκαθαριστεί σε όλους ποιος είναι πια ο στόχος, να βοηθηθούν ψυχολογικά οι παίκτες και να παρθούν αποφάσεις για τη μεταγραφική περίοδο του χειμώνα.
Όπως και να έχει, όσο και αν φαίνεται περίεργο, το τρένο δεν χάθηκε γιατί ακριβώς είναι τέτοιο το πρωτάθλημα που καμία ομάδα δεν λέει να ξεχωρίσει. Το αποτέλεσμα της Ανόρθωσης στο Τσίρειο είναι πέρα για πέρα θετικό για την Ομόνοια, η οποία σε περίπτωση νίκης επί του Απόλλωνα στο εξ’ αναβολής ματς πλησιάζει στους τέσσερις βαθμούς την κορυφή.
Το κακό είναι ότι έτσι όπως τα έχουν κάνει, έχουν βάλει τον εαυτό τους στην πρίζα σε κάθε ματς. Δεν έχουν την πολυτέλεια ισοπαλίας σε ντέρμπι, κάθε ματς μοιάζει με τελικός και γενικώς έβαλαν τον εαυτό τους σε ένα μονοπάτι που μόνο ευκολό- διάβατο το λες. Άσε που κιόλας στα δύο επόμενα ματς μοιάζουν με τελικό κόντρα σε Ερμή δηλαδή και ΑΠΟΕΛ.
Όσον αφορά δε τις προσβολές προς το πρόσωπο του Μπεργκ, δεν με ξαφνιάζει, ούτε και εκπλήσσομαι, Αντιθέτως, πάει χρόνια, τα μάθαμε είναι η επικρατούσα αντίληψη στην Κύπρο για θέματα πολύ πιο σοβαρά από ένα προπονητή μιας ομάδας. Στα επιχειρήματα του τύπου είναι εμμονικός, άσχετος... μάλλον αυτός θα τα παίρνει στο κρανίο ή.... μάλλον θα χαμογελά. Προσωπικά, νομίζω το δεύτερο.
