Συνέντευξη εφ όλης της ύλης στο επίσημο κανάλι της Ομόνοιας παραχώρησε ο Στέφαν Γιόβετιτς.
Αναλυτικά:
Είναι τιμή για την Ομόνοια και το Κυπριακό ποδόσφαιρο που σε έχουμε μαζί μας. Πως νιώθεις εσύ;
«Nιώθω υπέροχα. Είμαι λίγο στεναχωρημένος που δεν κερδίσαμε τίτλο αλλα πιστεύω αυτή την χρονιά έχουμε περισσότερες πιθανότητες να το κάνουμε».
Πως είναι για εσένα να ξεκινάς από μια μικρή χωρά και να αποδεικνύεις πως μπορείς να κάνεις όλα αυτά στο ποδόσφαιρο, όλη αυτή την τεράστια καριέρα;
«Είναι μια φανταστική εμπειρία. Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Ξεκίνησα στα 16 μου στην Παρτιζάν. Έκανα το ντεμπούτο μου. Στα 18 μου κέρδισα τίτλο και μετά πήρα μεταγραφή στην Φιορεντίνα. Στην Φιορεντίνα έμεινα 5 χρόνια, έπαιξα όμως εκεί 4 καθώς τον ένα χρόνο ήμουν τραυματίας. Ήταν κι εκεί μια φανταστική εμπειρία. Έγινα αρχηγός, έπαιζα συνέχεια, όλοι με αγαπούσαν. Μετά ήρθε η πρόταση από την Μάντσιεστερ Σίτι. Έμεινα εκεί 2 χρόνια κέρδισαμε τον τίτλο. Είχα κάποια προβλήματα τραυματισμού αλλά στο τέλος ήταν όλα καλά, καθώς κατακτήσαμε τον τίτλο. Μετά πήγα στην Ίντερ έμεινα εκεί ενάμιση μήνα, και ακολούθως στην Σεβίλλη ως δανεικός για ένα εξάμηνο. Νομίζω η Ισπανία είναι ο ιδανικός τόπος για εμένα για να παίζω ποδόσφαιρο. Ειδικά την περίοδο που ήμουν εκεί έπαιζαν μεγάλα ονόματα στο πρωτάθλημα, όπως ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Μπουσκέτ, ο Μέσι, ο Μπενζεμά, ο Ρονάλντο. Ήταν φανταστικά. Ήθελα πολύ να μείνω στην Σεβίλλη, όμως δεν έγινε εφικτό, καθώς δεν ήταν και στα καλύτερα της οικονομικά και δεν μπορούσαν να τα βρουν με την Ίντερ.
Μετά από εκεί μετακόμισα στην Μονακό, έμεινα εκεί 4 χρόνια. Φανταστική χώρα, μικρή πόλη, όμως έχεις τα πάντα. Δεν μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε την Πάρι, ήμαστα ουσιαστικά δεύτεροι. Παίξαμε και σε τελικούς Κυπέλλους, 2 ή 3 αν δεν κάνω λάθος.
Μετά πήγα στην Χέρτα, και με αυτή την κίνηση έπαιξα και στα 5 μεγαλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου. Τότε δεν το σκεφτόμουν έτσι, όμως σήμερα είναι σημαντικό για εμένα. Ήταν μια παραδοσιακή ομάδα, με ώραιο γήπεδο και πολλούς οπαδούς. Δεν ήταν στα καλύτερα της τα δύο χρόνια που βρισκόμουν εκεί, ήμασταν πολύ κάτω στην βαθμολογία.
Μετά πήγα στον Ολυμπιακό. Κερδίσαμε το Conference League, και ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Και για εμένα ήταν ο πρώτος Ευρωπαϊκός τίτλος και είναι πολύ σημαντικός για εμένα».
Πες μας για τα πρώτα σου βήματα στο ποδόσφαιρο. Πότε συνειδητοποιήσες πως μπορείς να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
«Kατάγομαι από το Μαυροβούνιο, και την πόλη Ποτγκόριτσα. Έχω μια υπέροχη οικογένεια. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η αδελφή μου. Είχα τα πάντα, ποτέ δεν μου έλειψε τίποτα. Ενώ είχα πολλά παιχνίδια, μόνο η μπάλα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Όταν ήμουν 4 χρονών, έπαιζα μπάλα με πιο μεγάλους μου 7-8 χρονών. Όταν έγινα 7 είπαμε με τους φίλους μου να πάμε να δοκιμάσουμε να παίξουμε σε μεγάλο γήπεδο. Ήμασταν 40 παιδιά. Έγω έμεινα εκεί μέχρι το τέλος. Και από τότε αν έχω χάσει δύο προπονήσεις στην ζωή μου».
Ποιος ήταν αυτός που σε ενέμπνευσε σε όλο αυτό;
«H οικογένεια μου ήταν το μεγαλύτερο μου στήριγμα. Αυτή με ώθησαν να πάω στο Βελιγράδι, 500 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Κι εκείνη την εποχή 500 χιλιόμετρα, ήταν σαν να είναι 4000 σήμερα. Οικονομικά δεν ήμασταν καλά. Ήρθε μαζί μου η αδερφή μου, ήταν 4 χρόνια πιο μεγάλη μου».
Ήρθες σε ένα επίπεδο χαμηλότερο. Νιώθεις την ανοτερότητα; Ή νιώθεις την ανάγκη να δώσεις πράγματα στην ομάδα;
«Πάντα δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Ακόμα και στις προπονήσεις όταν παίζουμε με τους συμπαίκτες μου, είτε παίζω με τα παιδιά μου στο πάρκου. Δίνω πάντα ότι έχω. Και είμαι εδώ για να συμβουλέυσω τα 18χρόνα – 20χρόνια παιδιά που θέλουν να ακούσουν. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν ακούνε».
Εσύ άκουγες όταν ήσουν μικρός;
«Πήγα 16 χρονών στο Βελιγράδι. Πήγαινα πάντα πρώτος στις προπόνήσεις κι έπαιρνα τις μπάλες, κι έφευγα τελεύταιος για να μαζέψω τα πράγματα. Δεν μιλούσα ποτέ, αν δεν με ρωτούσαν. Σήμερα ότι θέλουν έχουν και κάνουν».
Σε βλέπουμε να τα δίνεις όλα στο γήπεδο, παρά το γεγονός ότι είσαι ένας παίκτης που τα έχεις πετύχεις όλα
«Ναι είναι φυσιολογικό. Όταν πας σε μια ομάδα, εκπροσωπείς τον ευατό σου. Κι εμένα μου αρέσει να τα δίνω όλα. Είναι φυσιολογικό».
Η πιο δύνατη σου στιγμή στην καριέρα σου;
«Δεν ξέρω αν μου είναι εύκολο να διαλέξω. Σε κάθε όμαδα που πήγα έχω μια – δύο δυνατές στιγμές στην καριέρα μου. Ας πούμε το γκολ απέναντι στην Σπόρτινγκ, με την φανέλα της Φιορεντίνα, γιατί εκεί ξεκίνησαν όλα και η καριέρα μου πήγαινε πάνω συνεχώ. Ήταν Play – Off στο πρώτο παιχνίδι ήρθαμε 2-2, και χάναμε 0-1 στην έδρα μας. Ισοφάρισα περάσαμε και σκόραρα απέναντι στην Μπάγερν μετά, στην Λίβερπουλ, και όλα άρχισαν να πηγαίνουν προς τα πάνω».
Ποια θέση σου αρέσει περισσότερο;
«Μου αρέσει να παίζω ως δεκάρι, ή ως δεύτερος επιθετικός. Όχι ως κεντρικός επιθετικός που έπαιξα πέρσι σχεδόν σε όλη την σεζόν. Αυτό δεν είναι για εμένα».
Πως κρίνεις την περίοδο της προετοιμασίας;
«Για έμενα είναι πολύ σημαντική η περίοδος της προετοιμασίας. Και είναι σημαντικό που είμαι εδώ. Αν και θέλω να πω, πως έχω έναν εξαιρετικό προσωπικό γυμναστή που με βοήθησε και πέρσι, όταν ήμουν χωρίς ομάδα το καλοκαίρι, αλλά και πριν πάω στον Ολυμπιακό. Πήγα εκεί Σεπτέμβρη κι έπαιξα όλη την σεζόν χωρίς προβλήματα. Μπήκα αμέσω στην ομάδα».
Είσαι ευχαριστημένος με την απόφαση σου να έρθεις στην Κύπρο;
«Ναι μπορεί το επίπεδο να είναι πιο χαμηλό, όμως είχα μια 20χρόνη καριέρα γεμάτη ένταση και πίεση. Ήθελα να απολαύσω το ποδόσφαιρο. Ήρθε αυτή η πρόταση από την ΟΜΟΝΟΙΑ και είπα ναι. Είμαι συνεχώς με την οικογένεια μου και τα τρία μου παιδιά, κι αυτό είναι σημαντικό. Πριν υπογράψω στην ΟΜΟΝΟΙΑ είχα προτάσεις από δύο ομάδες, μια Ισπανική και μια Ιταλική, όμως ήταν ομάδες που παλεύαν για παραμονή. Το έζησα μια φορά αυτό με την Χέρτα,δεν ήθελα να το ζήσω ξανά».
Πως κρίνεις το επίπεδο στην Κύπρο;
«Βρήκα καλύτερα πράγματα από ότι περίμενα, κι αυτό είναι καλό. Το επίπεδο είναι καλό επίσης. Οι 6 ομάδες είναι πάρα πολύ καλές. Ελπίζω φέτος να έχουμε και τα 6 παιχνίδια στο League Phase της Ευρώπης και ακόμα 2 ή 4 μετά. Είναι κάτι που το περιμένουμε όλοι».
